Zahuczało o tej książce w Internecie. Czytając wiele pochlebnych opinii na jej temat stwierdziłam, że dam jej szansę. Niedawno temu skończyłam ją czytać, ale uczucia mam, hm… mieszane. 

Od początku. „Rówieśniczki” Katarzyny Tubylewicz opowiadają o trójce przyjaciółek, które poznały się w czasach szkolnych, a których droga się rozeszła. Przypadkowo spotykają się na przyjęciu w sztokholmskiej ambasadzie. Joanna, żona dyplomaty, Sabina, przykładna matka i kobieta, pracująca w katolickim czasopiśmie oraz Zofia, próbująca stać się „bardziej szwedzka”. Trzy kobiety łączy wspólna przeszłość, jednak każda z nich wspomina ją nieco inaczej. 

Wielkim plusem „Rówieśniczek” jest to, że nie spotkamy tu tego słodkiego tonu rodem z komedii romantycznych, gdzie przecież wiadomo już od samego początku, że niezależnie od tego, co się stanie w trakcie książki, to końcówka i tak „zaskoczy” nas happy endem. Katarzyna Tubylewicz zwraca uwagę na brak tolerancji wśród ludzi, na odmienność rasową. O to, że życie nie wygląda jak z bajki, nie jest idealne. Nikt nie jest. Każdy skrywa jakąś tajemnicę. 

Każda z kobiet, kiedy się spotykają, udaje kogoś innego. Nikt nie chce przecież przed przyjaciółmi wyjść blado. Każda udaje, że jej życie jest idealne. Zero problemów z dziećmi. Z pracą. A mąż wcale się źle nie zachowuje. Ale po co to mydlenie oczu? By poczuć się lepiej?

Prawda jest taka, że książka ta jest odbiciem w lustrze nas samych. Nas, którzy hm, przed swoim wrogiem udajemy, że wszystko jest OK, byle tylko nie dać mu satysfakcji. Bo po co karmić wroga? Lepiej żyć z nim w zgodzie. 

„Rówieśniczki” to piękna książka o przyjaźni. O ludziach, relacjach ich łączących oraz tym, że na pozór idealne życie wcale nie musi takie być. Co innego jest mówić, że „wszystko w porządku”, gdy w duszy gra zupełnie inna melodia. Powinien ją przeczytać każdy, by zobaczyć, że nie wszystko jest czarno-białe. Polecam.  5/5

Książki pani Moniki Szwai z pewnością nie zaliczają się do tej górnolotnej literatury, którą każdy powinien znać. Jest to po prostu książka na lekkie, letnie wieczory, kiedy to nie chcemy zbytnio skupiać się nad tym, co aktualnie mamy przed oczami.

Bohaterką „Gosposi prawie do wszystkiego” jest Maria, która postanawia odmienić swoje życie. Nie chce być już żoną swojego męża, który sprawił, że musiała porzucić swą uczelnianą karierę. Maria, prawie-doktorantka językoznawstwa, stłamszona przez męża, chce żyć od nowa. Przecież życie nie musi być takie niesprawiedliwe! Nie musi polegać na spełnianiu czyichś zachcianek. Podejmuje decyzję:  wyprowadza się w bliżej nieznane. Wsiada w samochód i jedzie przed siebie. Zaczyna smakować swojego życia, życia, którego nie znała. Zaczyna pracować jako gosposia. Ale nie myślcie sobie, że taka normalna gosposia, która uznaje wyższość pracodawcy. Po drodze poznaje osoby, które zmieniają jej życie,  a w tym wszystkim nadal pozostaje sobą – miłą, dążącą do celu Mareszką, przed którą otworem stało nowe życie. Życie, które mimo wszystko mogło być przyjemne… I toczyć się według zasad tylko przez nią wytyczonych. 

 Jak mówiłam, nic górnolotnego. Jednak bardzo miła propozycja na wieczory spędzone z kubkiem herbaty (a w tych warunkach pogodowych: chłodnym napojem). Może nie zostawi po sobie żadnego śladu, nie wryje się wybitnie do umysłu. Ale czy czasem nie można pozwolić sobie na coś niezobowiązującego? ;)