Książka dotarła do mnie w ramach booktour’u u Claudia_reads_ . Sama wiele o niej wcześniej czytałam, ale jakoś nie miałam motywacji by jednak wziąć się za jej lekturę. Czy tego żałuję czy nie, o tym za chwilę.

„Ciemna strona” opowiada historię trzydziestotrzyletniej popularnej pisarki Senny Richards, która w dniu swoich urodzin budzi się uwięziona w obcym domu. Nie wie, skąd się tu wzięła, gdzie jest i kto za tym stoi. Szybko okazuje się, że aby się uwolnić musi sięgnąć do swojej przeszłości ale również odczytać pozostawione przez porywacza wskazówki. Senna uświadamia sobie, że bierze udział w dość niebezpiecznej i wyrafinowanej grze. A wyzwolenie może przynieść jej jedynie prawda.

Niewątpliwym plusem tej książki jest to, że jak się ją zacznie czytać to tak naprawdę trudno powiedzieć sobie „na dziś wystarczy”. I w zasadzie chyba to jest dla mnie najlepszą zaletą książki, bo im dalej w las…

Lubię książki, które zostawiają trochę niedopowiedzenia. W znaczeniu, ze autorka nie wszystkie karty daje na stół i czytelnik musi sam dedukować, jeśli chce się dowiedzieć czegoś więcej. Pomysł na porwanie, to, że Senna i druga osoba, która jest z nią uwięziona nie wiedzą, jak zostali tu przetransportowani naprawdę mi się spodobał, bo w zasadzie dzięki temu byliśmy z bohaterami na tym samym poziomie, wiedzieliśmy tyle, ile wiedzieli oni. Tyle, że później niedorzeczność goniła niedorzeczność, to, co się tam działo i to, że nikt nie reagował, nie próbował uciec, to mnie doprowadzało do szału.

Mniej więcej tak samo, jak główna bohaterka, Senna, która była tak irytująca, że wielokrotnie miałam ochotę nią jakoś porządnie potrząsnąć, żeby się opamiętała. Niestała w uczuciach, odtrącająca każdego, kto tylko się do niej zbliżył, kto chciał jej pomóc i być w pewnego rodzaju oparciem. Wiem, że wiele z tego wynikało z jej przeszłości, bolesnych sytuacji i wydarzeń, ale na litość, ma trzydzieści trzy lata, chodzi na terapię i jakoś powinna sobie z tym razić a nie dziwić się, że o, ten z nią nie chce rozmawiać, ten ma jej dosyć, bo jakby… każdy miałby takiej osoby dość. Trochę mi jej było w pewnych momentach żal, wtedy kiedy na przykład wpadała na jakąś oczywistą oczywistość i uważała, że wow nikt na to wcześniej nie wpadł, nie mniej szalę przeważyło jej marudne, niepocieszone usposobienie, i jakoś po prostu miłością do niej nie zapałałam. 

Mimo zaskakującego zakończenia wiele w „Ciemnej stronie” rzeczy mnie denerwowało. Przeskakiwanie między czasem teraźniejszym a przeszłością (zupełnie bez żadnego ostrzeżenia), rozdziały książek bohaterów wplątywane w zasadzie nie wiem po co, o ilości „mądrych cytatów” nie wspominając. Co prawda dobrze spędziłam z nią czas, bo miło się jest czasem odmóżdżyć (na przykład wtedy kiedy magisterka cię woła) niemniej – czy sięgnęłabym po nią z własnej woli? Chyba niekoniecznie ☹

Na pewno mieliście okazję słyszeć już o corocznej akcji organizowanej przez Andrzeja Tucholskiego. Share Week, bo o nim mowa, to autorski pomysł Andrzeja polecania się blogerów przez… innych blogerów. W końcu oprócz tego, że sami piszemy, czytamy też innych, a dzięki tej akcji mamy możliwość poznać nowe miejsca w sieci, tam, gdzie jeszcze nie udało się nam dotrzeć, a może właśnie – warto 😊

Jeśli ktoś chce zobaczyć moje zeszłoroczne polecenia, wystarczy kliknąć tutaj.

Niezwykle twardym orzechem do zgryzienia jest wybór tylko tych trzech blogów i osób, które zasługują na uwagę. W ciągu roku trochę mi się tego nazbierało, a więc wybór jest trudny. Kolejność oczywiście zupełnie przypadkowa, a Wy, jak już przeczytacie, to śmigajcie do nich zajrzeć  😊

*aby przenieść się na bloga, wystarczy kliknąć w obrazek.

Janina to najfajniejsza foka internetów. Największy śmieszek blogosfery. Mistrzyni ironii i barwnych porównań. Jak raz zaczniecie ją czytać i śledzić w mediach społecznościowych, Wasze życie już nigdy nie będzie takie samo. Żeby nie było, że nie ostrzegałam. Jeśli jeszcze w dodatku uwielbiacie foki, doprawdy powiadam Wam, że blog Janiny to miejsce, w którym właśnie powinniście się pojawić. Szybko, szybciutko!

Jednym z moich nowszych odkryć jest blog Sary, która oj, jak czaruje słowem, to nawet nie zdajecie sobie sprawy. Pisze o rzeczach codziennych, ale tak ładnie to robi, ubiera te słowa w magię i chce się czytać i czytać i nic więcej nie robić. Oby więcej takich odkryć!

Tak się właśnie zastanawiam, gdzie wpadłam na bloga Hani i jakoś nie mogę sobie przypomnieć. Co nie zmienia faktu, że Wy macie szansę ją poznać właśnie teraz i ja obiecuję, że na pewno tego nie pożałujecie. Hania na swoim blogu pisze o wszystkim, o swoich ulubionych serialach, o niezwykłych miejscach na świecie, o koncertach i o tym, co znaczy dla niej muzyka, i – uwaga! – czasem nawet pisze o modzie! Taki z niej internetowy Ananasek i bardzo pozytywna osóbka (dzięki, Instagramie!), którą koniecznie powinniście poznać 😉

Oczywiście to tylko wierzchołek blogów i osób, które obserwuję w mediach społecznościowych, ale to właśnie ta trójka zasługuje na dzisiejszą uwagę 😉

Kiedy zaczęłam robić listę seriali, które chciałabym w czwartych obejrzajkach opisać, trochę się przeraziłam. Przejrzałam Netflixa, HBO i trochę się tego uzbierało. Na swoje usprawiedliwienie chciałam powiedzieć, napisać znaczy się, że zima była parszywa, ciemna i nic mi się nie chciało. Poza tym nie moją winą jest jakby to, że tyle seriali powstaje a ja przecież tylko lubię być na bieżąco 😉

Lata 90-te, małe miasteczko o wibrującej nazwie Boring (yup, ponoć rzeczywiście taka miejscowość w Stanach istnieje) i uczniowie, którzy rozpoczynają nową szkołę. Serial opowiada o dzieciach stających się nastolatkami, o trudach dorastania, o tym, że szukanie prawdziwego „ja” nie jest wcale takie łatwe i przyjemne, aż w końcu o tym, że każdy z nas to przeżył i przeszedł, stąd możemy poczuć z bohaterami jakąś więź. W sensie, nie martwcie się, ten okres szybko przechodzi… a później w zasadzie jest tylko gorzej 😉 Bardzo przyjemny serial z super muzyką, która oj przenosi nas do tego „lepszego” świata kiedy wszystko było łatwiejsze, przynajmniej w teorii.

To z kolei serial o którym słyszeli już chyba wszyscy, a ja usiadłam do niego wtedy, kiedy już wszyscy uspokoili się po drugim sezonie. Jestem dopiero w połowie pierwszego więc znów nie mogę powiedzieć, czy na 100% mi się podoba, ale z drugiej strony – ja nie jestem fanką science fiction, więc to, że dobrnęłam do połowy sezonu już coś znaczy 😉 Jak tylko odgarnę się z tym, co oglądam na bieżąco albo na co się rzuciłam jak na głodzie, dokończę.

Największy problem, jaki mam z tym serialem to taki, że występuje on pod wieloma nazwami i tak naprawdę miałam trudność odgadnąć, kiedy ktoś mówi o nim, albo nie. Skrótowo: kiedy na moście łączącym  Szwecję z Danią, równo na granicy obydwu państw policja odnajduje ciało, Duński inspektor Martin Rohde i Szwedzka inspektor Saga Norén muszą wspólnie odnaleźć zabójcę. Ogólnie rzecz biorąc to opis zaledwie pierwszego sezonu, a jak wiadomo, jest ich cztery, więc jeśli przebrniecie przez początek – wpadniecie jak śliwka w kompot. Odcinki są trochę męczące, bo trwają po półtorej godziny (hej, Sherlock), ale bohaterowie – moja ulubiona Saga, która ma zespół Aspergera i jest tym wszystkim, co uwielbiam w bohaterach kryminałów, oraz Martin, który jest taki trochę ciapowaty, ale jednak do pewnego momentu kochany, no nie można przestać oglądać. Also, uwielbiam jak sobie gadają w tym języku, odkąd pykam sobie na duolingo norweski. Piękne widoki też są, taka mroczność której w kryminalnych serialach się wymaga i jakaś zupełnie niewymuszona ciekawość się kryje za każdym rogiem. To znaczy, jeśli lubicie się bawić w kryminologów czy detektywów, to nawet nie próbujcie, bo tu są takie intrygi, że głowa mała. Oglądajcie!!

Również gdzieś po drodze, zapewne w trakcie błądzenia po Netflixie, wpadłam na The Affair i przypomniałam sobie, że gdzieś, u kogoś o tym czytałam i ten ktoś to polecał. Nie pamiętam kim był ten ktoś, wiem jednak, że czuję się trochę rozczarowana. Serial opowiada historię, o ironio, romansu. Tyle, że dzięki zamysłowi, oglądamy budzącą się między dwójką osób relacją z dwóch perspektyw. Jego, przykładnego męża i ojca oraz jej, kelnerki, która jakoś tam się przypadkowo w życiu tej rodziny pojawia i sieje jakby nie patrzeć, niemałe spustoszenie. Obejrzałam zaledwie kilka odcinków i poczułam, że to nie moja bajka. Może kiedyś wrócę, bo nie powiem, nie spotkałam się jeszcze z takim sposobem przedstawienia głównej tematyki serialu. Tylko cos mi nie grało w bohaterach. Mówię – dam sobie czas i zrobię drugie podejście 😉

Człowiek sobie czasem myśli, że ma przerąbane. Że to i tamto nie wyszło, tam się nie udało, a to jest jakaś chodząca beznadzieja. Oj, co wy wiecie. Wyobraźcie sobie, że po czterdziestu latach małżeństwa rzuca was mąż (to jeszcze nic) i mówi, że wraz z przyjacielem rodziny są gejami i w zasadzie są ze sobą od dwudziestu lat ale jakoś dotąd nie mieli się okazji przyznać. Oto jest ten moment w którym poczuli się dość odważnie… i radźcie sobie, kobietki, same. Obie panie, siedemdziesięcioletnie, jakoś próbują sobie z tym wszystkim jakoś dać radę i robią to doprawdy w uroczy sposób. Grace, ta co chodzi w koszulach, która jest stonowana i w ogóle oraz Frankie, buddystka, trochę dziecko kwiat, i one są od siebie tak różne, że zamknąć je w jednym domu (co prawda uroczym bo leżącym nad samym morzem) to jest zabójstwo i samobójstwo i najgorsze zło świata. A tu wychodzi, że one się dogadują na swój własny sposób i ja chciałam powiedzieć, że jestem na drugim sezonie i jestem totalnie zakochana.

Z programami publicystycznymi sprawa jest taka, że ich nie lubię. Nie interesuje mnie za bardzo to, co dzieje się w polityce, skoro wiem że nie mam na nią wpływu (nie czarujmy się, chodzenie do wyborów co cztery lata jak widać mało pomaga). Ktoś polecił  na Instagramie, myślę: spróbuję. Zaczęłam oglądać w trakcie wyborów prezydenckich w Ameryce i znów, przepadłam. Johny Oliver jest tak genialny w tym, co robi, co mówi i przede wszystkim – JAK to robi, że nawet jeśli mnie nie interesowała zbytnio tematyka (choć wybory amerykańskie przeżywałam i wciąż jestem ich wynikami zażenowana), to oglądałam z wywalonym językiem. Jak widać, da się żartować na poziomie, sprawiać, że ludzie to oglądają chętnie, że czasem się zaśmieją i no… Nie wiem, czy lubicie, jeśli tak, dajcie mu szansę. Nie pożałujecie! (Plus wielki dla Johny’ego za umiejętne posługiwanie się ironią.)

Tego pana nie znałam do momentu, gdy – znów – Netflix nie podsunął mi pierwszego odcinka tego programu, gdzie „gwiazdą”, bądź po prostu gościem był Barack Obama. To było w zasadzie jego pierwszy wywiad po tym, jak skończył kadencję prezydenta Stanów Zjednoczonych. I on, i ten uroczy pan z brodą zauroczyli mnie na tyle, że wcisnęłam play. David Letterman od 1993 do 2015 roku prowadził w CBS Late Show with David Letterman, wcześniej w NBC Late Night with David Letterman. W 2015 roku został zwolniony. Dwa lata później – u nas, trzy, wraca. Proszę państwa, co to za powrót! Wielka sala pełna ludzi, a na scenie dwa krzesła. Dla niego i dla jego gościa, w wypadku każdego odcinka – innego. Barack Obama poszedł na pierwszy strzał. I wiecie co, wciąż jestem pod wrażeniem tego, jaka to była fajna rozmowa. Nie tylko o polityce, ale też o rodzinie, trudzie bycia głową państwa, o wychowywaniu córek, o polityce też było ale w taki przystępny i niezobowiązujący sposób. Liczne opowiadane przez bohaterów anegdotki (w drugim odcinku był George Clooney i WOW), żarty sytuacyjne czy po prostu – luźna rozmowa między dwójką normalnych ludzi. Netflix nam tą przyjemność jednak dawkuje i „rzuca” jeden odcinek na miesiąc. W zasadzie: jeśli chcecie być na bieżąco, 9 dzień każdego miesiąca. Lećcie nadrabiać.

Lista, którą wcześniej napisałam, zawierała więcej pozycji, stwierdziłam jednak, że nie będę wypowiadała się na temat pozycji, których jeszcze nie widziałam. Poza tym, trzeba zostawić sobie coś na kolejne Obejrzajki 😉

Znaleźliście tu coś dla siebie? A może chcecie się podzielić jakimiś perełkami, które bardzo powinnam obejrzeć? Wiecie, jestem w trakcie pisania pracy, chętnie będę oglądała rzeczy, wszystkie rzeczy, byleby nie musieć pisać 😉

Miałam tego nie robić. Nie zwracać uwagi na okładki. Nie dać się im omamić. No ale ja w swojej obronie chciałam powiedzieć tylko że nie da się. Uwielbiam, cenię i kocham okładkowy minimalizm i ja przepraszam, że przy okazji tak dobrej książki zaczynam gadać o jej okładce. Sami wiecie, jak to jest.

Rzeczy, których nie wyrzuciłem to książka o odchodzeniu. I jakkolwiek prozaicznie to nie brzmi – o rzeczach, które po nas zostają i z którymi prędzej czy później ktoś z rodziny robi porządek. O książkach zalegających na półkach, długopisach, ubraniach i sytuacjach, kiedy się wiedziało, że tego się nie obejdzie. Tego odchodzenia. Że to nastąpi, i jakoś się trzeba z tym pogodzić, na to się przyszykować.

Nie ma się co rozpisywać o książce, która wygrała wiele nagród i która w pewnym stopniu stanowi, a przynajmniej powinna stanowić, must read każdego z nas. Prosto, na temat, bez zbędnych udziwnień – tak samo jak autor. Paszporty Polityki – to wszystko przemawia na korzyść pana Marcina. Te nagrody, zgubne, bo przecież wielokrotnie nagradzane są rzeczy, cóż, różne, w tym wypadku mówią wszystko.

W Rzeczy, które wyrzuciłem minimalizm sięga dużo dalej poza okładkę. Od pierwszej do ostatniej strony (swoją drogą, o wiele ich za mało) nie opuszcza nas uczucie, że tak właśnie było. I tak właśnie trzeba to opowiedzieć, żeby trafiło do każdego czytelnika. Powolne godzenie się z odejściem, wspominanie kiedy patrzy się na te rzeczy które kiedyś do kogoś należały, kogoś definiowały, a teraz tylko one zostały. I nikt więcej.

Czym prędzej muszę sięgnąć po Jak przestałem kochać design bo czuję, że to kolejna lektura warta uwagi. Czytaliście?

Moje problemy z Niksami polegały  na tym, że a) jest to wielka i gruba książka, której nie chce się człowiekowi ze sobą nosić, więc czyta się ją w domu, wieczorem, w łóżku,  b) mam abonament na netflixie, co oznacza że najczęściej wieczorem w łóżku siedzę z łbem w ekranie a nie w książce i c) do pewnego momentu Niksy mnie nudziły, nie wciągały, wobec czego i czytanie odkładałam na dalszy plan. W pewnym momencie jednak coś mnie zaskoczyło, książkę dokończyłam i z niemałym opóźnieniem lecę Wam coś o niej napisać, żeby w końcu to z siebie wyrzucić.

Bardzo chciałam Niksy przeczytać, bo (abstrahując już od tej parszywej okładki, którą uwielbiam) wszyscy ją chwalili. Dodawali zdjęcia na Instagram i pisali, że to najlepsza książka roku, że każdy ją powinien przeczytać. No to oczywiście spodziewałam się jakichś nie wiem, salw, konfetti, jakiegoś oszałamiającego wrażenia w trakcie i po jej przeczytaniu. Tyle, że do pewnego momentu czytając ją, męczyłam ją niemiłosiernie (zastanawiam się, co sprawiło, że jej nie odłożyłam w trakcie – chyba ciekawość) i dopiero gdzieś od połowy poczułam olśnienie. Pozwalające w szybszym tempie dokończenie jej. Więc nadal nie rozumiem fenomenu. Niemniej na swój własny, dziwny i nadal dla mnie niezrozumiały sposób urzekła mnie ta książka, dlatego trudno mi o niej cokolwiek napisać.

Samuel, główny bohater, jest wykładowcą i trochę niespełnionym pisarzem. To jest, napisał jedną książkę, podpisał kontrakt na drugą ale jakoś pisanie mu szło średnio (pewnie dlatego, że większość swojego wolnego czasu spędzał w wirtualnej Elflandii). Nagle nadarza się okazja, pojawia się idealny temat na kolejną książkę a to oznacza powrót do przeszłości. Tak to się właśnie zaczyna. Samuel konfrontuje się z przeszłością, do której się przyzwyczaił, której nie rozumiał wówczas, gdy był dzieckiem, która odkrywa przed nim karty, kiedy na jaw wychodzą jakieś niesnacki, rodzinne kłótnie, miłosne zawirowania, no po prostu – człowiek cofa się o kilka lat i to wszystko jakoś wraca. Bardziej, żywiej i mocniej. Bohater musi to jakoś sobie poukładać w głowie. A my razem z nim – bo to my słuchamy opowieści o jego mamie, jej przeszłości, jej dorastaniu, widzimy jak decyzje mają wpływ jedna na drugą, jak wszystko z siebie wynika…

Nie bez pardonu jest też tytuł. Niks to w końcu ktoś, kogo kochałeś ale przy sobie nie zatrzymałeś. To nieosiągalne marzenie bądź rzecz, której po prostu nie możesz posiadać. Z tym zmaga się w powieści Samuel – z ludźmi, którzy go opuścili, rzeczami, których nie może (albo nie chce) osiągnąć, i ze światem, który go nie rozumie. Samuel otwiera kolejne karty przeszłości, cofa się do wydarzeń z młodości jego matki, próbuje zarobić na tym pieniądze (skoro już nie rosną na drzewach), a przy tym wszystkim jest jakoś tak niewiarygodny, że nie wiem. Nie polubiłam go totalnie. 

Przyznać w tym miejscu muszę, że książka – jako całość – robi wrażenie. Opowiadana historia jest dość złożona, a jeśli weźmie się pod uwagę zakończenie, powód, przez który życia wszystkich bohaterów potoczyły się tak a nie inaczej ma się wrażenie, że potencjał – całości – został naprawdę… spłycony. W sensie, skoro już to czytałam tyle czasu, skoro znalazłam trochę inspirujących myśli (zanotowałam) to spodziewałam się jakiegoś wielkiego WOW pod koniec. Tymczasem jeśli rzeczywiście powód jest taki, jaki jest, no to… SERIO? Wielka książka, książka roku, najlepsze co możesz przeczytać? Jestem ogromniaście zawiedziona. Nie twierdzę przy tym, chciałam zaznaczyć, że Niksy to zła książka, bo to byłoby kłamstwo. Złożoność bohaterów, wyjątkowa historia, jedna i druga, życiowe zawiłości, problemy, które może mieć każdy z nas… Ale wciąż. Jakoś mi mało. Czegoś mi brakuje. Jeśli nie czytaliście jeszcze tej książki i jesteście jej ciekawi – tylko wersja na czytnik. A później dajcie znać, co myślicie 😉

Nina przyjeżdża na studia do Warszawy. Wierzy, że ma szansę na lepsze życie niż to, które prowadzi jej matka. Jednak dzień, w którym wsiada do samochodu tajemniczego mężczyzny zmienia wszystko. Dziewczyna wikła się w dziwny, toksyczny i niebezpieczny związek, od którego wszystko się zaczyna i na którym wszystko się kończy. Mężczyzna bowiem szybko znika, a Nina w akcie desperacji wszczyna poszukiwania. Które, jak wiadomo, do niczego dobrego nie prowadzą. Doprowadzają ją do domu, w którym ktoś dawno temu popełnił zły uczynek. Niejeden. Kto za nie zapłaci?

Co to jest za książka. W sensie, biorąc ją do ręki a wcześniej – decydując się na jej zrecenzowanie – spodziewałam się chyba wszystkiego, tylko nie tego, co dostałam. Historia złych uczynków to taka opowieść o tym, że nie tylko dobro wraca, że karma to jednak jest such a bitch, a życie jest w swojej prostocie, w swoich przypadkach po prostu zadziwiająco… nudne i zwyczajne.

Dość szybko okazuje się, że Nina, główna bohaterka, niby łapie pana boga za nogę. Że niby udaje jej się wyrwać z małej wioski, że niby ma tą jedyną w swoim rodzaju szansę na zbudowanie swojego życia od nowa, by było lepsze niż to, które prowadziła jej mama (wychowując ją samotnie). No i to wszystko się kończy na tym „niby”, bo facet okazuje się porażką, w akcie tej porażki ona rezygnuje ze swoich przyjaciół, później zostaje sama, później sama rozpoczyna poszukiwania, i tak jakoś się jeszcze szybciej – okazuje, że ona jest taka sama jak jej mama, a życie w samotności i problemach to chyba znak rozpoznawczy tej rodziny. Później na jaw wychodzą kolejne kłamstwa, kolejne ukryte i nieopowiadane historie, zbiegi okoliczności, które nawet nie kolą tak po oczach, a na końcu to już jest jazda bez trzymanki.

Serio, spodziewałam się jakiejś ckliwej opowieści, a dostałam bardzo dobrze napisaną historię o życiu, które cóż, może mieć każdy z nas. Sąsiad, czy znajomy. Że przeszłość jednak ma znaczenie, że to, co robimy, zawsze ma wpływ na kolejne pokolenia, a tak w ogóle to życie jest beznadziejne i zazwyczaj lądujemy w takim miejscu, o którym nigdy nie chcieliśmy nawet myśleć.

Historia złych uczynków to opowieść, trochę smutna i na szczęście nie tak bardzo przewidywalna o ludziach, którzy może i chcieli jak najlepiej ale gdzieś po drodze wyszlo jak zawsze. Mimo wszystko dobrze spędziłam przy tej książce czas, a powód tego, że piszę o niej dopiero teraz – niestety – wynika z faktu że umierałam sobie i umieram nadal, i mam dość chorowania na jakiejś najbliższe dwadzieścia, trzydzieści lat.

Trzymajcie się w zdrowiu!

Za możliwość przedpremierowej lektury książki dziękuję