Trochę czuję ulgę wynikającą z tego, że jest to ostatnia książka dotycząca historii Saszy Załuskiej. Co do samej profilerki nic oczywiście nie mam, darzyłam ją pewnego rodzaju sympatią, bo była wygadana i no nie dało się jej nie lubić, wydawało mi się jednak, że w pewnym momencie pani Bonda trochę zaczęła przedobrzać. To znaczy coraz częściej gubiłam się w tym, co czytam, natłok bohaterów, zdarzeń, miejsc i koniugacji zaczął mnie dobijać, nie mogłam się odnaleźć w świecie przedstawionym i choć wciąż lektura kolejnych części mnie wciągała, to jakoś oprócz tego, że chcę poznać co dalej nie czułam większej radości.

Tym samym nadejście „Czerwonego pająka”, rozliczenia się z przeszłością Saszy Załuskiej bardzo mnie ucieszyło. Będę za moją ulubioną bohaterką tęsknić, domyślam się jednak, że pani Bonda wkrótce zaskoczy nas czymś nowym. Odnośnie tej książki, co tu się dzieje – tak jak napisałam wyżej; Sasza w końcu musi rozliczyć się z przeszłością. Tutaj zamaluję tekst na biało dla tych, którzy nie czytali poprzednich części. „Czerwony pająk” zaczyna się w miejscu gdzie skończyły się „Lampiony” – tak w skrócie. Karolina zaginęła, a nasza blondwłosa bohaterka robi wszystko, by ją odzyskać. Sytuacja komplikuje się nie raz i nie dwa i można w końcu przyznać, że trochę Sasza w swoim życiu przeżyła. Wszystko to co się w jej życiu wydarzyło ją ukształtowało i wpłynęło na to jak postrzega życie w tej czy w poprzednich częściach.

Na łamach tej ostatniej części jej przygód w końcu poznajemy kim jest naprawdę. To znaczy jej przeszłość, powody dla których znalazła się w tym miejscu, w którym się znalazła, wiemy dlaczego podejmowała takie a nie inne decyzje aż w końcu dzielnie kibicujemy by odnalazła swoją córkę nawet jeśli musiałaby poświęcić wszystko co do tej pory miała. To takie trochę pożegnanie i rozgrzeszenie jakby nie było tu przychodzi i się pojawia; dzięki retrospekcjom widzimy to wszystko co się działo, te trudne decyzje które musiały być podjęte, ilość tak zwanych machlojek i przekrętów które od dawien dawna rządzą życiami niewinnych ludzi – to wszystko tu, w „Czerwonym Pająku” jest. Rozliczenie się z przeszłością, od której uciekało się przez tyle lat na rzecz odzyskania szansy na nowe życie.

Jest to na pewno gra warta świeczki, z czego Sasza doskonale zdaje sobie sprawę. Tym samym smuci mnie trochę fakt tego rozstania jak i tego, że… pani Bonda znów przedobrzyła. Znaczy ja pojmuję, że żeby to jakoś z sensem zakończyć trzeba było wszystko opowiedzieć, przytoczyć, niczego nie ominąć. Te osiemset stron (a nawet ponad) też mają sens i też to rozumiem. Tylko… Czy nie za dużo tych nazwisk, imion i miejsc? Zbiegów okoliczności, koniugacji, podstępów, zakładów, kto z kim i dlaczego? Gubiłam się, wielokrotnie. Przewracałam kartki w te i we w te tylko po to by zrozumieć jedną scenę. Nie zrozumiałam, przynajmniej nie tak jakbym chciała, domyślam się, że zrobię re-read.

Cieszę się, że Sasza Załuska dostała takie godne zakończenie. Bo tego nie mogę nie przyznać pani Bondzie – „Czerwony Pająk” to kupa książki w którą zostało włożone pewnie trzy razy tyle czasu, energii i siły. Jest to książka dobra, warta przeczytania… Gdyby tylko te imiona nie były takie skomplikowane 😊