To już się staje nudne, gdy z każdą kolejną recenzją jakiegoś szwedzkiego kryminału zapewniam, że jest moim ulubionym. I nawet jeśli chciałabym zapewnić, że nie, tak nie jest – po cóż mam kłamać? Wiadomo, że Jo Nesbø swoim stylem pisania zauroczył mnie już na tyle, że po kolejne części przygód Harry’ego Hole’a sięgam z zamkniętymi oczami wiedząc, że i tym razem się nie zawiodę.

Żeby rozwikłać zagadkę w „Wybawicielu” Harry po raz kolejny musi stawić czoło demonom przeszłości. Czasem okazuje się, że mimo jakiegoś upływu czasu, rzeczy się nie zmieniają, a czas nie leczy ran, a tylko je pogłębia. Przekonuje się o tym na własnej skórze. Rakel odchodzi, zabierając Olega. Szef odchodzi na emeryturę, a w wyniku dążenia do odkrycia prawdy znów ginie ktoś, kto zginąć nie powinien.

Czasem okazuje się, że prawda nie jest pożądana w pewnych środowiskach. Pod ułudą kłamstwa, mydlenia oczu toczy się ‘normalne’ życie. Wystarczy jednak by jedno kłamstwo wyszło na jaw, później – zupełnie jak kostki domina – lecą kolejne. I wtedy nie da się już zatrzymać tej machiny, powiedzieć ‘stop’. Wszystko się już zaczęło dziać.

Harry Hole w pogoni za płatnym zabójcą z dawnej Jugosławii przeczesuje Armię Zbawienia, odkrywa karty, o których istnieniu nie miał pojęcia i koniec końców osiąga to, co chciał. Sprawiedliwość. Nie przychodzi mu to łatwo, zupełnie nie tak, jak tego oczekiwał. Koniec końców jednak na tyle może liczyć. Na sprawiedliwość, która dokonuje się sama. A on jest tylko widzem.

Dlatego, cóż, jedyne co mogę w tym miejscu zrobić, to sięgnąć po kolejną część przygód naszego policjanta, jednak zanim to nastąpi – Bram Stoker i „Dracula” ładnie się na mnie patrzą.

Tyle, ile zastanawiałam się nad zakupem „Jaskiniowca”, tyle spędzam na napisaniu o nim. W głowie kłębi mi się wiele myśli, jednak za każdą próbą przelania ich na kartkę, popadam się w coraz większy dół. Nie mogę myśli ubrać w słowa, te, które napiszę, szybko kasuję patrząc z nienawiścią, że to nie to, czego oczekiwałam.  Zupełnie jakby „Jaskiniowiec” mi się nie podobał, co byłoby wierutnym kłamstwem, gdyż przecież bardzo mi się spodobał!

Jak na dobry kryminał przystaje, mamy dwa ciała i zarazem dwie zagadki do rozwiązania. Co z tymi „fantami” zrobić, kiedy okazuje się, że w obydwu przypadkach śmierci nastąpiły przed kilkoma miesiącami, w czasie których nikt nie zauważył braku tychże osób? Możemy starać się rozwiązać zagadkę przed śledczymi, jednak to marne zadanie. Nie uda się nam. Za każdym razem, gdy zakładałam sobie jakieś wyjście, jakąś minimalną możliwość tego, że jednak mam rację, okazywało się, że szłam jeszcze bardziej w pole.  No to odpuściłam i dałam się ponieść śledztwu prowadzonemu przez Williama Wistinga, który to wydaje się mieć fach w ręku.  Podobnie jak jego córka Line, dziennikarka, która pragnie dowiedzieć się czegoś więcej o śmierci sąsiada, jednocześnie – zupełnie nieświadomie – wplątując się w większą aferę, którą to mogła przypłacić własnym życiem.

W niektórych recenzjach na Lubimy Czytać spotkałam się z zarzutem, że akcja toczy się wolniej od ślimaka, i nie ma kosmicznych zwrotów akcji, wybuchu adrenaliny za każdym rogiem. Może to i racja, ja jednak nie odbierałabym tego jako zarzutu, a.. po prostu przyjęła godnie na klatę. Przyzwyczajeni jesteśmy chyba do kryminałów, w których ciągle pojawiają się nowe ślady, a pomysł, kto to zrobił pojawia się już na pierwszych stronach. Tutaj tego nie spotkacie. Śledczy szukają sami nie wiedzą kogo, błądzą, prześcigają się w pomysłach, domniemywaniach jednak prawda okazuje się zupełnie inna. Zadziwiająca dla mnie, czytelnika i dla śledczego, który jest w epicentrum sytuacji.

Nie zdradzając jednak przebiegu akcji, jedyne, na co mogę zwrócić uwagę to samotność, która to wlokła się za mną przez cały czas czytania „Jaskiniowca”.  Do tej pory nie mogę pojąć, jak można nie zauważyć czyjejś śmierci, jak bardzo ta osoba musi być… osamotniona, bez rodziny, bez przyjaciół, znajomych, którzy by go wsparli. I, zupełnie przez przypadek, nadal mając tą historię w głowie, okazało się, że w mojej okolicy zmarł jeden pan, który był wcześniej w sklepie i zmarł na wjazdku pod własnym domem. Jego śmierci też nikt nie zauważył, w międzyczasie trochę śniegu przysypało… i dopiero kurier, który swoim dostawczakiem chciał nawrócić natknął się na leżącego, od kilku dni nieżywego, mężczyznę.  I o ile zawsze staram się mieć jakieś wytłumaczenie dla wydarzającego się nieszczęścia, to tym razem chyba odjęło mi mowę. „Jaskiniowiec” to nie tylko dobry kryminał, który sprawia, że moje szare komórki zaczynają pracę na niemałych obrotach, ale również powieść, która skupia się na relacjach międzyludzkich, na społeczeństwie, które doprowadza do takich skrajnych sytuacji.

Z całego serca polecam ;)

Tak bardzo spodobały mi się pytania, które zaproponowała Booksofme World, że sama postanowiłam na nie odpowiedzieć. W sam raz przerywnik między kolejną recenzją, nad którą o dziwo, pracuję i pracuję, ale niedługo powinna się pojawić ;)

1. Dlaczego zdecydowałaś się na założenie bloga o tematyce książkowej?

Dużą rolę odegrało to, że lubię czytać i pisać. Zawsze zanim zdecydowałam się zakupić jakąś książkę, dokładnie czytałam o niej opinie. I stąd narodził się mój pomysł, że skoro inne osoby piszą o książkach, doradzają, polecają albo odradzają, to czy ja nie mogę spróbować? Pierwsze próby były daremne, dopiero od założenia Myśli-Zaczytanej wszystko idzie… tak, jakbym tego chciała :) Udało mi się bowiem połączyć dwie pasje – i pisanie i czytanie w jedno ;)

2. Czy często poprawiasz swoje wpisy, czy może pierwszy, który napiszesz od razu publikujesz?

Kieruję się zasadą, że to, co wyjdzie spod moich „palców” pierwsze, jest najlepsze. Późniejsza poprawa tego zmieniałaby ogólny zamysł, stawałoby się to – według mnie – sztywne. Idę więc za głosem serca, niekiedy poprawiając jedynie zwroty, czy literówki, które i mi się zdarzają.

3. Jak długo po przeczytaniu książki zwlekasz z napisaniem recenzji? Robisz to od razu po skończeniu książki czy musisz trochę odczekać?

Zależy. Jeśli mam czas, chęci i przede wszystkim pomysł, jak ubrać to, co siedzi mi w głowie w słowa, piszę od razu. Jeżeli nie, to przynajmniej spisuję sobie na kartce to, o czym chciałabym powiedzieć, i jak już mi coś wpadnie do głowy to piszę.

4. Ulubiona postać fikcyjna.

Severus Snape. Bezapelacyjnie. Już od pierwszej części mnie fascynował: taki trochę wycofany, zadufany. I choć większość osób wokół mnie raczej za nim nie przepadała, ja uwielbiałam te jego tłuste włosy, powłóczyste ruchy jego czarnej, tajemniczej szaty. Koniec końców okazało się, że to on był największym bohaterem, także…

 

5. Najlepsza książka, jaką do tej pory przeczytałaś.

Na pewno było ich kilka, pomijając Harry’ego jest to chyba „Gwiazd naszych wina”, która jako pierwsza książka wywołała u mnie takie emocje. Czytając miałam łzy w oczach, podobnie, gdy zobaczyłam film. Naprawdę dużo by wymieniać, więc wspomnę jeszcze o Millenium, czy książkach Miłoszewskiego.

6. Najgorsza książka, jaką do tej pory przeczytałaś.          

Najgorsza? „Powrót” Izabeli Sowy i „Zakochać się” Cecili Anhern.

7. Jaką książkę poleciłabyś innym blogerom i dlaczego akurat tę?

Trudno mi wybrać bo wiem, jak różnią się nasze gusta. Ostatnio jednak zwróciłam uwagę na kryminały Zygmunta Miłoszewskiego, więc właśnie je chciałabym polecić – Uwikłanie, Ziarno Prawdy i Gniew.

8. Czy czytasz książki po angielsku lub w innym języku?

Czytam, po angielsku. Do tej pory „The Fault in Our Stars”, „Fangirl” i „Love Letters to the Death”.Wcześniej obawiałam się, że nie dam sobie z tym rady, okazuje się jednak, że książki po angielsku w większości nie są pisane trudnym językiem.

9. Czy jest coś, czego nie lubisz w blogowaniu? Jeśli tak, co to jest?

Nie lubię i nie toleruję pisania na siłę czy pod publikę. Nie istnieje u mnie coś takiego jak „muszę napisać notkę”. Z prostej przyczyny – bo ja nie muszę a chcę. Dopóki coś jest dla mnie przyjemnością, dopóty sprawia mi frajdę.

10. Którą postacią fikcyjną chciałabyś być i dlaczego?

Chyba chciałabym być Hermioną Granger ale tylko dlatego, że przez moment, w trzeciej części „Więzień Azkabanu” miała możliwość cofania się w czasie i bycia w kilku miejscach jednocześnie.

11. Jaka książka zapoczątkowała Twoją miłość do książek?

Ha! Znów powrót do Harry’ego Pottera i do „Ani z Zielonego Wzgórza”.  Nic dodać, nic ująć, zakochałam się w tych a później samo poszło.

Do zabawy nominuję: 

Książkowy Zawrót,

Radosława Kowalskiego,

Malą Pisareczkę,

Cyrysię

PaniąKa P ;)

Pytania: 

1. Czy Twoi znajomi wiedzą, że prowadzisz bloga? 

2. Masz jakieś przyzwyczajenia związane z czytaniem książek?

3. Masz jakiegoś ulubionego autora, dzieła którego czytasz z wypiekami na twarzy?

4. Twój ulubiony gatunek?

5. Wyobraź sobie, że masz możliwość przeniesienia się do świata z książki. Co byś wybrał/a?

6. Jeśli piszesz recenzję, wolisz robić to na kartce czy od razu wklepujesz w komputer?

7. Masz jakieś piosenki, które umilają Ci czytanie?

8. Kto zaraził Cię czytaniem?

9. Co studiujesz/zamierzasz studiować? Coś związanego z literaturą?

10. Książki są lekarstwem dla umysłu - też jesteście tego zdania?

11. Chciał/a byś kiedyś wydać swoją książkę?

Czekam na owocne odpowiedzi :)

Nawet w czytelnictwie są takie okresy, kiedy jakaś książka, bądź dany autor nie schodzi z tak zwanych „języków”. Wszyscy o nim mówią, wszyscy się nim zachwycają, a ty siedzisz i się zastanawiasz: czy warto? Z opinii innych, znajomych czy też nie, wnioskujesz, że tak: warto poświęcić chwilę tej książce. Czytasz. Ta historia ma dwa wyjścia. W pierwszym z nich, zakochujesz się w książce na tyle, że decydujesz się w najbliższej przyszłości sięgnąć po kolejne tej samej autorki/autora. Drugie wyjście to takie, w którym książka cię nie zachwyciła, i chyba podziękujesz. I ja te oba wyjścia rozumiem, bo nie zawsze coś, polecane przez wszystkich musi ci się spodobać. Polecam jednak by każdy, nawet ktoś, kto do tego sceptycznie podchodzi spróbował „Jesteś cudem. 50 lekcji jak uczynić niemożliwe możliwym”, bo naprawdę – warto.

Nie jestem, i nigdy nie byłam fanką wszelakich poradników, po przeczytaniu których powinnam umieć „odnaleźć swoją drogę’, „znaleźć spokój ducha” czy bardzo oklepane już „żyć chwilą”. Wydawało mi się, że ludzie, którzy piszą takie książki, sami mają nie po kolei w głowie, albo najzwyczajniej w świecie chcą zarobić kasę, albo spełnić marzenie wydania książki. Bo poradniki przecież się sprzedają, każdy chce dostać receptę na to, jak szczęśliwie żyć, bez najmniejszego wkładu własnego.

Rozpoczynając mój czytelniczy rok właśnie od tej książki, mam nadzieję, że o reszcie książek, które mi się uda w tym roku przeczytać, będę miała tak samo dobrą opinię. Bo, chcąc nie chcąc, muszę przyznać, że książka naprawdę mi się spodobała.

Nie jest to stereotypowy przewodnik/poradnik po życiu, który pokaże czytelnikowi ścieżki, które na poszczególnych etapach ma wybierać, którymi ma podążać. Wskaże te rzeczy, na które w pędzie życia nie zwracamy uwagi. Będzie trochę o pomocy tym, którzy jej potrzebują, o zdrowiu, które nadszarpujemy, a później, gdy je tracimy to nie wiemy, jak to możliwe, o tym, że w (znowu) w pędzie życia nie zwracamy uwagi na chwilę, która trwa, tylko myślimy o tym, co było albo o tym, co dopiero będzie.

Czasami, czytając miałam ochotę wyjąć notatnik i przepisać ważny cytat, ważną myśl, by mieć ją przy sobie i móc w nią spojrzeć, gdy nadejdzie taka potrzeba. Po chwili zrozumiałam jednak, że gdybym chciała to uczynić, niestety musiałabym przepisać… większość książki.

„Jesteś cudem. 50 lekcji jak uczynić niemożliwe możliwym” polecam jako dobrą lekturę, dobrą mantrę na to, by w końcu otworzyć swoje oczy na ludzi, którzy nas otaczają. Otworzyć oczy na życie. Zatrzymać się w tym szaleńczym gnaniu przed siebie i zastanowić się nad tą chwilą, która właśnie trwa, a która – gdy przeminie – nie będzie taka wspaniała. Po prostu nauczmy się żyć wolniej, lepiej… A przecież to takie proste!

Rrzeczywiście otworzyło mi te oczy. Na wszystko i wszystkich. Dlatego też, z czystym sercem, mogę polecić. Naprawdę, i nawet tym, którzy podobnie do mnie podchodzili do tego typu książek sceptycznie. Warto ;)

*książka przeczytana w ramach akcji „52 Book Challenge 2015”. Listę książek przeczytanych w ramach tejże akcji umieszczę w menu pod nagłówkiem.