Jeju, jeju, dlaczego ja jeszcze nie pisałam o Młodym Papieżu, choć oglądałam go jeszcze pod koniec ubiegłego roku??? Pędzę szybko  z kilkoma słowami na temat tego serialu, bo powiadam Wam, on jest wart każdej minuty spędzonej przed ekranem komputera czy telewizora.

Oto dzieje się to, czego wszyscy obawiają się najbardziej: papieżem zostaje pierwszy Amerykanin, Lenny Belardo, który przyjmuje imię Piusa XIII. Papież od początku stanowi chodząca kontrowersję: począwszy od tego, że mówi się iż to, że nim został powinien zawdzięczać dobrej strategii medialnej, poprzez to, że pali papierosy, do śniadania popija colę zero (tylko w puszce), nie lubi swoich podwładnych (nawet im się nie pokazuje) a na domiar złego wydaje mu się, że chyba nie wierzy w Boga. Poza tym jest sarkastyczny, zbyt pewny siebie, trochę pedantyczny, jednocześnie zakorzeniony gdzieś w tradycjach i pokazujący zewsząd tą nowość.  Jest też (albo – przede wszystkim) przebiegły, melancholijny i bezwzględny.

Zazwyczaj stronię od takiej tematyki czy filmów, czy seriali, ale bądźmy szczerzy: Jude Law w roli Papieża był dobrym motywatorem, by zacząć to oglądać. Poza tym, reżyserem jest tu Sorrentino, a to też niesie ze sobą jakiś pewnik tego, że nie będziemy zawiedzeni. A, oczywiste, że nie jesteśmy, bo „dobrze” zaczyna się dziać już od momentu pojawienia się na ekranie czołówki. Nietuzinkowa, trochę może kontrowersyjna (zresztą – jak cały serial), a koniec końców niesie za sobą dobre pierwsze wrażenie. Które – przysięgam – trzyma się nas od pierwszej minuty odcinka do ostatniej tego ostatniego.

Choć denerwuje mnie powoli to określenie, w „Młodym papieżu” wszystko naprawdę ze sobą współgra. Idealne ujęcia, scenografia, kadry. Muzyka, która dodaje każdej scenie tego „czegoś”. No przyznaję, że nie byłam w stanie oderwać od ekranu komputera wzroku nawet, jeśli wszystko to, co mówili bohaterowie w miarę rozumiałam i nie musiałam spoglądać na napisy. W końcu sama historia, która nie należy do „zwyczajnych” – ile razy w końcu mieliśmy do czynienia z postacią papieża (nie tego, granego przez Piotra Adamczyka)? Kontrowersyjny temat, za który wziął się Sorrentino, zapewne nie należał do najłatwiejszych. Tak samo jak obnażanie Watykanu i wszystkich tajemnic, które czają się w zakamarkach. Postać papieża, nawet jeśli jest on może aż za bardzo nietuzinkowy, pokazuje, że w zasadzie jest on zwykłym człowiekiem – z problemami, lękami i nawet zanikami wiary.

Biorę to wszystko w ciemno – pomyślałabym, gdybym jeszcze „Młodego papieża” nie oglądała.  W tym miejscu pragnę wyrazić swój smutek i żal spowodowany tym, że nie będzie drugiego sezonu, na który tak bardzo liczyłam. Wciąż jednak jest to bardzo dobry, trochę inny niż wszystkie, serial, który powiadam Wam, warto obejrzeć, choćby dla zaspokojenia ciekawości, jeśli nie z własnej nieprzymuszonej woli. Poza tym, powiedzmy sobie szczerze, drogie panie, Jude Law i jego uśmiech do tego obligują ;) 

Nigdy nie wiem, co myśleć o książkach, które czytam ponad tydzień. Przecież gdyby mi się podobała, myślę, przeczytałabym ją w dwa popołudnia. Z kolei gdyby mi się nie podobała to pewnie nie skończyłabym jej jeszcze przez długi czas. Patrzę więc na swój egzemplarz, przekartkowuję, a jednak nadal mam w głowie mętlik. Wynikający z tego, że czuję się lekturą jako taką oczarowana, a z drugiej strony wydaje mi się, że można by chcieć czegoś więcej.

Jest taki dom, w którym nie chciałbyś spędzić nocy.
Jest takie jezioro, w którym mieszkają nieumarli.
Jest taki demon, o istnieniu którego wolałbyś nie wiedzieć.
Jest takie miejsce, w którym mieści się ten dom.
Jest taka historia, której nie chciałbyś poznać.

Choć przed lekturą książki starałam się nie czytać czyichś opinii na jej temat,  nie uszło mojej uwadze zastrzeżenie, jakoby autor na kartach swojej powieści używał dość potocznego języka. Wydawało mi się wówczas, że to dobrze, bo ileż za mną książek, w której autorzy cisnęli się na siłę na poważny i stonowany język, sprawiając jedynie że nie dało się tego czytać, nic poza tym. Kiedy jednak sama zabrałam się za czytanie, przyznam bez bicia, trochę mi to zaczęło przeszkadzać. Bo o ile taki zabieg w dialogach wyglądał jak najbardziej okej (w końcu bohaterowie też ludzie), to jednak na dłuższą metę… cóż, denerwował.

Historia, jak to zazwyczaj, zaczyna się dosyć niepozornie, oto bowiem Karolina i Tomek chcą spędzić ze sobą trochę czasu. Wyjeżdżają więc na Suwalszczyznę, i w zasadzie od momentu w którym wsiedli do samochodu wszystko idzie nie tak. Wyjazd co prawda miał poprawić ich relację, ale tak jakoś okazuje się, że los rzuca im dużo kłód pod nogi, oni się na siebie złoszczą, denerwują, a czytelnik sobie myśli „serio bardziej niedopasowanej pary to świat nie widział”.

Okładka mówi, że Gałęziste to taki paranormal thriller. Nie mam doświadczenia z takimi książkami, wolę kryminały, dajmy na to, ale skusiła mnie okładka i opis no i byłam ciekawa, czy przepadnę. No i tu pojawia się problem. Bo historia ma potencjał. Na początku nawet, czytając, wydawało mi się, że rozumiem zamysł autora i że w jakimś tam stopniu to wszystko ma sens. Im jednak dalej w las, to bohaterowie podejmowali coraz głupsze decyzje, a jak już nastąpił jakiś przebłysk, to pukali się po głowie bo „niee no przecież nie”. Ilość zbiegów okoliczności, przypadków, pomyłek, dziwnych sytuacji – każdemu normalnemu człowiekowi dałoby to coś do myślenia. Im nie.

Może ja się do „paranormali” nie nadaję, może mój umysł nie jest w stanie tego wszystkiego pojąć. Oprócz rzeczywiście zbyt potocznego języka, który momentami bardziej denerwował niż rozśmieszał, oprócz momentami głupoty bohaterów, Gałęziste to wciąż bardzo dobra książka, która na pewno znajdzie rzeszę fanów. Ja do nich co prawda przynależeć nie będę, co nie zmienia jednak faktu że serdecznie ją Wam polecam. To – mimo wszystko – była jednak miła odskocznia, którą powinniście sobie zafundować.

(Zakończenie książki przemilczę, bo stało się tak, że gdzieś w połowie książki będąc zszokowana rozwijającą się sytuacją postanowiłam przeczytać ostatnie kilka stron, koniec końców przeczytałam epilog i tak jakby bardzo zostałam wbita w fotel. Tego się nie spodziewałam. I za to zaskoczenie daję wielkiego plusa.)

Za egzemplarz książki dziękuję autorowi.

Lato, lato wszędzie,zwariowało oszalało moje serce…

Pomiędzy czytaniem i pisaniem o książkach zdarza mi się pisać o serialach. Tych oglądam dużo, więc oczywistym wydaje mi się, żeby się tym dzielić. I zarażać, i zmuszać do spędzania czasu przed ekranem komputera. Ale hej, jest lato, są wakacje, to idealny czas na to, by na chwilę rzucić te seriale w kąt, i poświęcić trochę czasu filmom. Lekkim, niezobowiązującym ale nie głupim. Bo na takie nie warto tracić czasu ;)

Dan i Melanie znają się od urodzenia a spotykają zaledwie od sześciu lat. Tworzą z pozoru idealny związek. Wszystko zaczyna się rozkruszać gdy Dan dostaje intratną propozycję pracy i zastanawia się, co zrobić. Zostać u boku ukochanej czy przyjąć propozycję wymarzonej pracy. Czy wspólna przyszłość, którą sobie wyobrażali, rzeczywiście będzie tak bardzo różniła się od ich oczekiwań?

Po ukończeniu Uniwersytetu Emory 22-letni Christopher McCandless zrywa kontakty z rodziną, niszczy swoje dokumenty, oddaje na cele charytatywne oszczędności i pod przybranym imieniem Alexander Supertramp rozpoczyna podróż swojego życia. To, co stanie się z nim po drodze zmieni młodego tułacza w trwały symbol dla wielu ludzi. Czy Christopher McCandless był bohaterskim podróżnikiem czy naiwnym idealistą, kolejnym zagubionym amerykańskim synem czy tragiczną postacią walczącą z równowagą pomiędzy człowiekiem i naturą?

Ten film mam na komputerze od bodaj roku, a nadal go nie obejrzałam. Wszyscy mi go polecają, a ja chyba boję się, że mi się nie spodoba. Muszę to zmienić.

No dobra. O tym filmie pisałam tutaj. Nie wiem, z czego wynika jego urok, czy z tego, że oglądałam go w trakcie zimy, czy dlatego, że uwielbiam Goslinga. Wydaje mi się, że gatunkowo i nastrojowo to idealny film właśnie na takie letnie, spokojne wieczory. Dla tych, którzy nie wiedzą, o czym w ogóle ten film jest. La la land przybliża nam historię Sebastiana, jazzmana, który zakochuje się w początkującej aktorce. Z niego kolei taki jazzman jak z koziej dupy… trąba, bo niby jakieś tam swoje marzenia ma odnośnie przyszłości, no ale żeby je spełnić musiałby się ugiąć a to za bardzo mu się nie wydaje. Aktorka, Mia, też jakoś z tą swoją pasją nie po drodze ma, no ale przecież się stara usilnie. By akcja się rozkręciła, kilkukrotnie, oczywiście zupełnie przypadkowo, na siebie wpadają… I w sumie tak zaczyna nasza wspaniała przygoda, która długo siedzi w głowie po obejrzeniu. Nikogo oczywiście nie namawiam, ale… hej! Dajcie mu szansę.

Młoda para amerykanów ucieka na Islandię. Pewnego ranka, gdy się budzą, okazuje się, że… zostali na ziemi sami. Wszyscy ludzie znikają. Tu zaczyna się ich walka o przetrwanie, a chęć rozwiązania zagadki ludzkości zmusza ich nie tylko do przemyślenia wszystkiego, co wiedzą o sobie, ale też tego, co wiedzą o otaczającym ich świecie.

Dan zostawia po śmierci swoim dwóm przyjaciółkom video-testament prosząc, by te rozrzuciły jego prochy w czterech ważnych dla niego miejscach. Oto więc przyjaciółki rozpoczynają podróż w trakcie której nie tylko żegnają się na dobre ze swoim przyjacielem, ale też poddają pod wątpliwość wszystko to, w co do tej pory wierzyły, a co przez pryzmat straty przyjaciela, wydało im się niezwykle ulotne.

O tym filmie też już pisałam, o właśnie tutaj. Mimo upływu lat, tego, że oglądałam go ze sto razy albo i więcej, nadal darzę go niesamowitym uczuciem. Fabuła filmu nie jest wyjątkowo skomplikowana – Brytyjka zakochuje się w Amerykaninie, kończy jej się wiza a ten związek, może nie idealny, ale jednak, zostaje wystawiony na niesamowicie ciężką próbę. Po takich filmach oczywiście człowiek spodziewa się przesytu słodkości, muszę Was więc rozczarować – Like crazy ociera ze złudzeń i choć jest to oczywiście film dobry i jakoś na swój sposób radosny, to jednak ciągnie się za nim morze smutku.

Oczywiście wymienione przeze mnie filmy nie należą do kinowych nowości, ale o to w tym właśnie chodzi. Żeby nie wychodzić z domu, żeby nie dorabiać sobie niepotrzebnych kosztów. Połowę z nich znajdziecie na Netflixie, resztę na pewno gdzieś „w internecie”. Przyznać muszę, że też wszystkich nie widziałam, na niektóre wpadłam dopiero dzisiaj, przeszukując bibliotekę teg. Spośród tylu perełek naprawdę trudno wybrać coś, na czym można zawiesić oko. Mam nadzieję, że trailery, które obejrzałam, nie kłamią tak bardzo. Liczę, że spośród wymienionych przeze mnie perełek, każdy z Was znajdzie coś dla siebie.

Przy okazji znalazłam kilka filmów, które chciałabym obejrzeć, ale może – jeśli znów nie będę miała o czym pisać – kiedyś poświęcę temu parę chwil.

Jeśli, z kolei, sami znacie jakieś fajne, lekkie filmy, zostawcie tytuł w komentarzu, chętnie obejrzę ;-)

*Zdjęcia i opisy filmów pochodzą z imdb.com

Nie rozumiem tej książki. Zdecydowałam się na jej przeczytanie, bo wydawało mi się, że to jakaś nowość, że dawno nie czytałam „wywiadów”, że może właśnie przyszedł czas na takie lekkie „coś”.

Chyba się jednak przeliczyłam, bo o ile sam pan Najsztub jakoś trzyma poziom, odpowiada na zadane mu pytania czy wdaje się  w dyskusję z panią czy Sumińską czy Stanisławską, to koniec końców nic nowego o sobie nie mówi. To samo, co powiedział, można przeczytać w wywiadzie przeprowadzonym na  łamach gazety, gdzie przynajmniej nie musi nikogo przekrzykiwać, ani zderzać się z opiniami tak bardzo ukierunkowanymi, że aż człowiek ochoczo przerzucał kolejne strony.

Zupełnie nie rozumiem tym samym wyboru pani Sumińskej, która, jak jest napisane gdzieś na pierwszej stronie, jest… aktywną lekarką weterynarii. Analogicznie więc, w każdym pytaniu bądź odpowiedzi nakierunkowuje ona na takie dziedziny życia, które nijak mają się czy do kobiet, czy pasji, czy czegokolwiek innego. Wszystko sprowadzane jest do zwierząt, tego, jak one odnajdują się w rzeczywistości, jak one się komunikują, a tak naprawdę z tego, co jest nam „obiecane” dostajemy bardzo mało.

A jak już dostajemy, to raczej gdzieś to już czytaliśmy.

Naprawdę jest mi przykro, bo o ile pana Najsztuba lubię, tak czytanie tej książki nie sprawiło mi żadnej przyjemności, a jedynie przyniosło  smutek, bo miało być fajnie, a wyszło, jak zwykle.

Egzemplarz książki otrzymany dzięki uprzejmości wydawnictwa Czarna Owca

Harry Potter ma już dwadzieścia lat. W Polsce – siedemnaście. Miałam, na końcu języka, że przecież co za staruszek z niego, co nie, ale później przypomniałam sobie, że ja w tą jego premierę w Polsce, to już umiałam chodzić, budować zdania i nawet czytać. Sześć lat miałam, a teraz mam trochę więcej, a mimo tego upływu czasu, tego, że mam rozum (choć używam go z mniejszym lub większym wysiłkiem) to nadal chętnie zaczytuję się w przygody tego małego czarodzieja, nawet jeśli trochę światopogląd mi się zmienił.

W okolicach dwudziestej premiery wszyscy na Instagramie prześcigali się w pokazywaniu zdjęć z książkami, mówiąc – pisząc w zasadzie, ile  te książki i ta historia w ogóle dla nich znaczy. Wystarczyło wejść na Facebook’a i Twittera by zobaczyć, że ludzie zupełnie na opak przyznają się, trochę w strachu, że nie czytali, ominęła ich ta „frajda”, ale to wcale jakby nie znaczy, że są gorsi, mniej fajniejsi i tym podobne. Tu bym akurat spekulowała, ale okej, trzymam język za zębami, aż tak niemiła nie jestem. Hehehehe.

Też jakoś wtedy weszłam na bloga Mistycyzm Kulturalny  gdzie autorka dosyć dokładnie przyjrzała się wszystkim częściom Pottera, trochę je opisując, trochę dodając do tego swoją opinię i trochę analizując. Z większością jej spostrzeżeń się zgadzam, a że jakoś człowiekowi lepiej się robi jak to, co ma w głowie, napisze czy przeleje na „papier” – nawet ten wirtualny, oto jestem i piszę.

Kiedy dostałam pierwszą część, Kamień Filozoficzny, miałam koło sześciu, siedmiu, no, może ośmiu lat. Byłam gagatkiem, który nauczył się czytać i którego to gagatka to raduje. Czytałam więc dniem i nocą, prosząc o kolejne części, na niektóre nawet czekając, bo jeszcze nie miały premiery (to były czasy). Wszystkie przygody trójki bohaterów brałam oczywiście superhipermega poważnie, bo przecież wszelkie niebezpieczeństwa same na nich spadały, wszyscy byli wobec nich niesprawiedliwi, a tylko oni mieli słuszne zdanie.

Przy którymś z kolei przeczytaniu okazuje się, co dziwne, że hej! Ci bohaterowie to wcale tacy święci, na jakich ich malowano, nie byli. Z kolei ci, co ich otaczali, czy nauczyciele, czy rodzice czy ktokolwiek inny, kogo zdanie znacznie różniło się od ich, nie byli tacy źli. Byli mądrzejsi, wiedzieli więcej o życiu, i co najważniejsze, chcieli dla nich dobrze. Co jest straszne, i dziwne i zupełnie nieprawdopodobne. Też nadal nie mogę się z tym pogodzić.

Śmieszki śmieszkami, ale tu wypada przyznać, że bohaterem, którego najbardziej nie lubiłam, i który przez większość czasu mnie denerwował, był sam… Harry Potter. Rozumiem, że większość jego działań miała jakieś podłoże, z czegoś wynikała i nawet jak robił coś głupiego, to nie tylko dlatego, że coś mu się w głowie ubzdurało. Nie wiem, czy chodzi o Daniela Radcliffe’a, który wcielał się w jego rolę, czy po prostu o to, że… no działał mi na nerwy. Był bohaterem, czy tego chciał czy nie, a usilnie próbował przekonywać wszystkich w koło, że nie, on jest zwykłym chłopcem, który spędził dzieciństwo w skrytce pod schodami, i że wszystko to co się dzieje, to też nie jego zasługa. Pewnie, Voldemort kilkukrotnie sam się pokonał, nasz pokrzywdzony chłopak sam zupełnie przypadkowo wpakował się w niejedne tarapaty i zupełnie tak samo przypadkowo się z nich wyplątał. W tym wszystkim więcej było zasługi szczęścia, głupoty innych niż rzeczywiście jego działań, bo biedak raczej po omacku się poruszał, no ale jednak. Był tym przeklętym bohaterem, dzieckiem, którego losy ktoś tam już wcześniej sobie wymyślił, a wypieranie się tego wcale nie sprawiało że jest skromny, tylko… głupi (takie moje zdanie).

Nie ma się tu co czaić, trzeba przyznać, że miałam też przecież ulubionego bohatera, a że nie był nim „waleczny” Potter to powiem państwu, że był to Snape z tymi pięknymi, tłustymi włosami, na oleju z których można by upiec dużo frytów. Ja z zasady frytami nie gardzę (to tak dla przypomnienia), więc to był pierwszy plus naszej znajomości. Poza tym Snape był arogancki, miał to swoje spojrzenie pod tytułem „Potter nie mogę na ciebie patrzeć”, z którego, jak się w miarę kolejnych części dowiadujemy, wcale nie wynikało, że on go nienawidzi, miał długie czarne szaty, a Alan Rickman miał cudowny akcent, i to by było na tyle. Przez większość czasu był kreowany na złego bohatera, który oczywiście chce pokrzyżować wszystkie plany młodzieńcowi z błyskawicą na czole, no ale jak tak w głąb lasu okazywało się, że jednak nie, to też trochę wszyscy byli zdziwieni. A jego zachowanie błędnie zinterpretowane. Nie dość, że mu nie dokuczał, to jeszcze, o zgrozo, pomagał!! Co się chwali, rzecz jasna, jeśli weźmie się pod uwagę częstotliwość wpadania młodych ludzi w tarapaty. Jeśli już idzie o naszego księcia o olejnych włosach to warto też wspomnieć o miłości tegoż do Lily, która to w kanonie tak jest trochę po macoszemu potraktowana. No bo Snape ją kochał, od czasów szkoły, później pojawił się James i tak jakoś się rozprysło. Później im się umarło, na świecie został Harry a Snape nie mógł przeżałować tego wszystkiego, co poszło nie tak. Oczywiście gdyby miał możliwość cofnięcia czasu, wszystko potoczyłoby się inaczej no ale. Biedny niepożałowany człowiek, który dopiero na łożu śmierci pokazał jakim dobrym jest człowiekiem, choć tu oczywiście można się spierać, bo jednak grał na dwa fronty, czasem robił głupoty, dąsał się jak dzieciak ale no… To Severus. Aka Alan Rickman. Więc tego.

Kolejno, autorka na Mistycyźmie powiedziała, że zadziwiająca jest ta powtarzalność tego, że Voldemort w każdej niemal części jest na tyle wielko i dobroduszny, że czeka z atakiem na szkołę, na Pottera tak gdzieś do końcówki roku szkolnego, kiedy bohaterowie mogą sobie pozwolić na to, żeby zwiać z lekcji i próbować „ratować świat”.  Na dobrą sprawę, jak się czyta przygody młodego czarodzieja po X latach, to trochę się odnosi wrażenie, że to już wszystko było. W sensie, nie mówię o jakiś skopiowanych sytuacjach, bohaterach, którzy kogoś przypominają, ale w zasadzie chodzi o to, że dzieci, nastolatkowie zawsze mają myśl, że mogą coś zmienić. I pominąwszy fakt, że Harry Pottera jakby to powiedzieć nie pisał się na to, że w sumie ta cała sytuacja została na niego zrzucona ot tak, przecież chciałby mieć żywych rodziców, święty spokój od Dursleyów, i w ogóle żeby nikt go nie zaczepiał, nie wytykał palcami i tym podobne. Tutaj trochę patrzę na Dumbledore’a, do którego oczywiście żywiłam i nadal żywię dobre i pozytywne emocje, ale to też kolejna sprawa na którą chcę spojrzeć  - że on w sumie wykorzystał Pottera do tego, by ten zgładził Voldemorta. Co jest głupie, bo Dumbledore jeśliby tylko chciał na pewno szybko by go zabił, tak mi się wydaje, ale on nie mógł, mógł Harry, więc tak trochę był wychowywany tylko po to, by kogoś zabić. I musiał się biedak z tym losem użerać, nosić go na barkach, a przypominam!!, on miał jedenaście lat!!

Dobra. Dwie strony. Chyba się trochę rozpisałam. Chciałam jeszcze na koniec zaznaczyć, że ja może jestem stara, może wariatka, ale wciąż tą serie uwielbiam, wciąż twierdzę, mimo tego innego już może spojrzenia, że wszystko, cały ten świat przez panią Rowling wykreowany jest super, choć oczywiście ma, jak wszystko, swoje mankamenty. Ale nic nie jest idealne. A ta seria tak prawie-prawie. Książki pobudzają wyobraźnię, filmy  trochę ją uzupełniają, dlatego też mamy tak ten świat wykreowany i możemy go sobie do naszej rzeczywistości przenieść. Ot. Nawet, jeśli jesteśmy mugolami. Albo wciąż czekamy na list z Hogwartu. 

Ogólnie to ten post dodałam wczoraj, co pokazuje jak bardzo nie umiem w planowanie publikacji. Która miała być dziś. A dodało się wczoraj. Heh. Czytaliście Harry'ego? ;) 

Ale to była fajna książka! To pierwsza rzecz, jaka nasunęła mi się na myśl, kiedy odkładałam ją na stolik. Następnie pomyślałam, że na tyle książek kryminalnych, ile przeczytałam, tych polskich czy skandynawskich, „Po własnych śladach” Mariusza Koperskiego plasuje się na dosyć wysokim miejscu. Z kilku względów.

Częstym problemem kryminałów, zaraz po przewidywalności, jest to, że te opisywane akcje i wydarzenia są, cóż, mało prawdopodobne. Czy to jeśli chodzi o działania policji, detektywów czy cały szereg innych spraw, które są – dla dobra książki, oczywiście – podrasowywane na tyle, na ile się tylko da. To, że to jednocześnie jakaś utrata wiarygodności, tym raczej nikt się nie przejmuje.

W wigilijną noc podczas śnieżnej zamieci we wsi pod Zakopanem dochodzi do tajemniczego wypadku. Samochód znanego biznesmena wjeżdża w starą góralską chałupę, doszczętnie ją niszcząc. Kierowca, oczywiście, ginie na miejscu. Wezwany na miejsce tragedii komendant powiatowy policji, Sławomir Derebas, stwierdza, że to, co na pierwszy rzut oka wydawało się wynikiem brawury ofiary, może być morderstwem. Sprawę komplikuje fakt, że w sprawę zamieszany jest inny policjant, komisarz Karpiel, dawniej podwładny Derebasa.

Starałam się, najpierw przed przeczytaniem, a później przed napisaniem tej „recenzji” nie czytać opinii innych na temat tej książki, by nie zburzyć sobie swoich własnych odczuć na jej temat. Jedno, co gdzieś wpadło mi w oczy, to fakt, że rzekomo „Po własnych śladach” bliżej do powieści skandynawskiej, ze względu na wolny tok akcji. Dla jednych oczywiście może być to minusem, bo rzeczywiście, akcja nie biegnie przed siebie w jakimś zawrotnym tempie. Bohaterowie, policjanci, dochodzą do wszystkiego w swoim własnym tempie, co nie znaczy jednak, że możemy się podczas lektury zanudzić. Różne komplikacje, niewyjaśnione sprawy sprzed lat czy niemówiący do końca prawdy świadkowie – te wszystkie kłody rzucane im pod nogi trochę opóźniają ich działanie, nie raz wyprowadzają na manowce, wciąż jednak czujemy się – jako czytelnicy – zaciekawieni. Nie wiedząc, co stoi za rogiem, nie wiedząc, czego się spodziewać – cały czas jesteśmy otwarci na coś nowego.

I nawet wtedy, kiedy wydaje się nam, że zagadka została wyjaśniona, uprzedzam, nie jest.

„Po własnych śladach” to bardzo dobry, polski acz klimatycznie przenoszący nas do Skandynawii kryminał, który co prawda może rozczarować tych, którzy wolą wartką akcję od tej trochę ślimaczącej się, zapewniam jednak, że wart jest przeczytania. Nawet  i tych kilku chwil zniecierpliwienia, bo powiadam Wam, później to się dzieje.  A zakończenie, choć jak napisałam wyżej, z jednej strony już pod koniec książki wydawało się oczywiste, mnie zaskoczyło totalnie. Nie tego się spodziewałam. Znaczy, pozytywnie zostałam zaskoczona bardzo niesztampowym rozwiązaniem całej sprawy, na którą wpływ miały wydarzenia z przeszłości.

Mam wielką nadzieję na powstanie kolejnej części przygód zakopiańskich policjantów! ;) 

Egzemplarz recenzencki otrzymany dzięki uprzejmości 

Otrzymałam niedawno książkę. Niedawno – gdzieś w trakcie sesji ale wiadomo, priorytety. Na szczęście ten etap już za mną, spokój przynajmniej do stycznia – lutego. Wzięłam się więc za tę książkę, i tak czytałam, czytałam, doszłam do może 115 strony i zdałam sobie sprawę, że ja już to….

Jakoś rok temu, chyba, też w trakcie wakacji otrzymałam „Śliski interes” Ryszarda Ćwirleja. Zaczęłam czytać, podekscytowana, bo bardzo spodobał mi się opis na okładce. Dałam jej szansę, jednak też po kilkudziesięciu stronach odpadłam. I zapomniałam o tym, dlatego też domyślam się, że nieświadomie, zdecydowałam się zrecenzować kolejną powieść pana Ćwirleja.

W sumie dzięki temu zdałam sobie sprawę, że już więcej po książki tego pana nie sięgnę –nie dlatego, że są jakieś złe, tragiczne czy nie da się ich czytać. Historie osadzone w latach osiemdziesiątych, bohaterowie, inny język czy może styl samego autora – to wszystko jakoś mi nie podeszło. I na tyle, na ile byłam ciekawa rozwiązań tych „spraw”, które wyjątkowo długo się ciągnęły, w trakcie śledzenia których w zasadzie nic się nie wydarzało, a ja przerzucałam stronę za stroną by dowiedzieć się czegoś, a tu się okazywało że nadal mówimy o butelkach wódki schowanych w barku („nie takim barku jak mają wszyscy”) czy o tym, że ten oto właśnie nie chce nowego munduru bo po co, na tyle nie byłam tego dalej w stanie czytać.

Co mimo wszystko nadal mnie smuci, bo z opisów książek wydawało mi się, że będą one – bez względu na czas dziejących się wydarzeń – jakoś ciekawe.

Wciąż jednak zaznaczam, że to że mi akurat książki tego pana nie podeszły, to wcale nie znaczy, że są one złe, czy nie warto ich czytać. Sądzę nawet, że warto, bo na pewno znajdą się osoby, którym styl pana Ćwirleja akurat podejdzie i lekturą będą oczarowani. Ja nie byłam, dlatego też obie książki odłożyłam na regał nieprzeczytane.

A może ktoś z Was już czytał „Śliski interes” albo „Milczenie jest srebrem”?

 Egzemplarze obu książek otrzymane dzięki uprzejmości 

Lubimy być lepsi niż inni. Chcemy być lepsi niż inni.

Nic bardziej nie podjudza nas do działania, niż ta chęć bycia lepszym od kogoś, kogo znamy.

Od naszego wroga to już w ogóle chcielibyśmy być lepsi, ot żeby mu pokazać, o ty cholero, lepiej sobie w życiu radzę.

No ale to jest życie. Jakieś prawdziwe problemy, z którymi zmagamy się każdego dnia.

Po to człowiek zakłada bloga; żeby się wygadać na tematy, o których nie ma z kim porozmawiać w domu. Może o przeczytanych książkach (bo ile tez ktoś może cię słuchać?), a może o tym, że kolejny facet okazał się w zasadzie o kant tyłka rozbić i już nigdy więcej, przenigdy wręcz z nikim się nie zwiążesz. Twój blog, twój wybór, śmiało, tu możesz się wyżyć, poczuć się lepiej. W końcu.

No to okej. Wolno ci. Wolność tomku w swoim domku. Czy jakoś tak.

Ale jak sobie wchodzę, na początku każdego miesiąca, na jakiegoś bloga, i tam ktoś pisze, w podsumowaniu, a w zasadzie prawie płacze, że w tym miesiącu przeczytał „tylko” 15 książek to ja mam ochotę tej osobie przybić piątkę. W czoło. Krzesłem.

Trafia mnie wprost szlag jak widzę, że ktoś sobie robi z czytania zawody.  Jakby to, ile przeczytamy książek w miesiącu świadczyło o naszej genialności. No niestety to tak nie działa, choć nie ukrywam, takie rozwiązanie by mi się podobało. 

W komentarzach jest jeszcze lepiej, bo przecież życzę pomyślniejszego miesiąca. Bo, rzecz jasna, to, że zamiast 15 książek przeczytałeś tylko 3 sprawia, że jesteś człowiekiem gorszego sortu (he-he). Nie dość, że w pracy sobie nie radzisz, w życiu jest beznadziejnie, to jeszcze się okazuje na domiar złego, że czytasz za mało książek i w ogóle czy tak można??????

Troszkę się pośmiałam. Kto mi zabroni, u siebie jestem, co nie.

To teraz trochę powiem tak. Serio chcemy być lepsi od innych. To nie to, że powtarzamy sobie to w głowie jak mantrę. Jak widzimy sąsiada, któremu się udaje to wcale nie mamy mu ochoty pogratulować, a jedynie podłożyć nogę, żeby przywitał się z ziemią. Niech sobie nie myśli, że zawsze mu będzie wychodzić, że jest królem życia, że ukłony i pokłony. Życie jest beznadziejne. Niesprawiedliwe. I na dodatek jeszcze ktoś ma czelność mieć lepiej??

Nie sugeruję, że czytanie wielu książek w miesiącu jest złe. Jeśli ci się chce, jeśli masz czas, jeśli w ogóle pamiętasz o czym czytasz, bo domyślam się że przy takiej ilości to trochę trudne (trochę) to ja ci szczerze gratuluję. Mam nadzieję, że ta trzycyfrowa czasem cyfra na liście książek przeczytanych poprawia ci humor. Że dostajesz na jej widok palpitacji serca. Ale na litość boską, jak już przeczytasz te kilka mniej bo – uwaga! – masz życie, seriale, filmy, ludzi wokół i czas na sen, to nie rób z tego wielkiej tragedii. Guzik kogokolwiek obchodzi, ile przeczytałeś.

Czytam. Dużo. Może nie tak dużo jak TY. Kilka książek w miesiącu. Czasem pięć. A czasem dwie, bo mi się nie chce, bo nie mam ochoty, bo wkręciłam się w serial lub po prostu nie mam czasu. Trudno. Przeczytam za miesiąc. Za dwa. Albo wtedy, kiedy mi się zachce. I wtedy też napiszę o tym na swoim blogu.  Bez przymusu i wylewania łez. Bo jeśli czytasz tylko po to, by mieć te liczby, te okładki i książki w rękach to ja sobie myślę……

… co ja tutaj robię??

Post nie ma na celu obrażania kogokolwiek. Wyrażam ot swoją opinię co do tego, jak głupie sa podsumowania i płacz i zgrzytanie zębów. Większość Polaków nie czyta, więc to, że czytasz to już i tak dobrze o tobie świadczy. Nie musisz robić tego pod publikę. Ups.

Lucy i Gabe poznają się 11 września 2001 roku. Stoją na dachu jednego z nowojorskich budynków i nie wierzą w ogrom tragedii, jaka się wydarzyła. Sytuacja, w której się znajdują, miejsce, okoliczności – wszystko to sprzyja rozmyślaniom o tym, że życie jest jednak kruche, leci szybko, los jest okrutny, a te chwile, które sprawiają nam jakąś przyjemność, je trzeba szybko łapać w garść i nie puszczać, bo nigdy nie wiadomo, mówiąc prosto, czy ten dzień nie jest naszym ostatnim. 

Przyznam bez bicia, że zupełnie inne wrażenie miałam o tej książce gdy brałam ją do ręki, i gdy kończyłam ją czytać. Okładka, od której nie mogłam oderwać wzroku i która w zasadzie sprawiła, że się na nią zdecydowałam przywodziła na myśl jakiś tani romans, który na pewno dobrze się skończy. To, co dostajemy w Światło, które utraciliśmy to coś zupełnie innego. Otrzymujemy historię, która na przełomie wielu, wielu lat pokazuje, jak bardzo decyzje podejmowane czasem pod wpływem chwili oddziałują na przyszłość, jak życie potrafi być przewrotne, i w końcu jak bardzo dwie osoby może do siebie… ciągnąć. Jakkolwiek kolokwialnie to nie brzmi.

Nie jest to oczywiście ambitna literatura. Nie znajdziemy tu  jakiś wybuchów, tragedii i tym podobnych. Wciąż jednak „Światło, które utraciliśmy” to bardzo przyjemna, lekka i jakaś taka… przygnębiająco-pocieszająca powieść, z bohaterami której jesteśmy się w stanie utożsamić. Czy z Lily, która ma to swoje życie, rodzinę i w jakimś stopniu jest szczęśliwa, czy z Gabem, który podjął taką a nie inną decyzję, tak jakby nie patrząc na tą drugą osobę, która wówczas była u jego boku.

Dlatego jeśli szukacie lektury lekkiej, nadającej się  na plażę, „Światło, które utraciliśmy” mogę śmiało polecić. Sama czytałam ją wprost po ostatnim egzaminie na studiach, i jako taki przerywnik, odmóżdżacz, sprawiła się wprost idealnie.

Za możliwość przeczytania książki przed premierą dziękuję