Uwielbiam wypisywać sobie seriale, które chciałabym obejrzeć. Czytam wtedy opisy, oglądam zwiastuny i już wyobrażam sobie siebie siedzącą przed ekranem komputera i zakochującą się w kolejno pojawiających się bohaterach. Prawda jest jednak taka, że z niektórymi serialami tak jak ta przygoda się wtedy zaczyna, tak i kończy. Wynajduję kolejne i kolejne nie oglądając tych pierwszych. Tak kółko się zapętla, bo ciągle szukam niczego nie oglądając. I tak ta lista sobie rośnie. Głównie przez to wpadłam na pomysł #Obejrzajek, czyli cykl postów w których będę pisać… o tych serialach, które – uff – obejrzałam. Albo które próbowałam obejrzeć ale coś mi w nich zgrzytało. Tak pomyślałam, na taki pomysł wpadłam.

Jedną rzeczą, jakiej się nauczyłam oglądając zwiastuny filmów czy seriali to to, że one kłamią. Zadziwiająco często pokazują najfajniejsze momenty filmu/serialu a później człowiek siada, ogląda i jest „trochę” zawiedziony. Nie w tym wypadku. Anne with An E zachwyca od pierwszej sekundy, i ten stan trwa przez całe siedem odcinków. Bezustannie. Próbuję sklekocić w głowie coś sensownego, ale trudno mi wymyślić cokolwiek. Wybór aktorów co do odgrywanych przez nich ról jest idealny. Temperamentna Ania (Amybeth McNulty), piękna na swój własny sposób. Cudowna, trochę gorzka a jednak kochana Maryla (Geraldine James), Mateusz (R.H. Thompson) który zawsze chce dobrze, który jest jakąś ostoją, no są idealni. Piękna muzyka, widoki, Zielone Wzgórze, w końcu (albo przede wszystkim!!) aktor wcielający się w rolę Gilberta (Lucas Jade Zumann, niedawno się załamałam, bo zobaczyłam, że chłopaczyna ma 16 lat i trochę zakuło mnie w serduszku). Jeżeli czytaliście książki, polecam, ale nawet jeśli tego nie robiliście, to polecam tym bardziej, bo to nie tylko serial o rudowłosej sierocie, która przeżyła w swoim życiu bardzo dużo i w końcu ma nadzieję, że będzie lepiej. Przede wszystkim Anne with an E opowiada o tym jak jeszcze nie tak dawno temu kobieta musiała walczyć o swoje podstawowe prawa, jak bardzo różniło się traktowanie dziewczyn od chłopaków i jak bardzo Ania nie chciała się tym regułom podporządkować. No cudowność po prostu.

Lubię Wielką Brytanię. Londyn. Głęboko ubolewam, że nie dane mi było jeszcze tam polecieć, ot mam takie małe skryte marzenie, które może uda mi się spełnić zanim UK na dobre wyjdzie z Unii i będziemy mieli wizy (oby nie XD). W związku z tym chłonę wszystko, co dotyczy rodziny królewskiej – oglądam programy o księżnej Dianie, pamiętam śledzenie wesela Kate i Williama, no oglądanie takich rzeczy sprawia mi przyjemność. Jakiś czas temu, jeszcze chyba na początku subskrypcji Netflixa dałam temu serialowi szansę, ale obejrzałam pół pierwszego odcinka i wymiękłam. No, nie muszę mówić że za drugim podejściem dziesięć odcinków obejrzałam w trzy/cztery dni. Byłam zachwycona nie  tylko tym, że mogłam „wejść” do pałacu, przyglądać się codziennemu życiu rodziny królewskiej, ale przede wszystkim tym, że mogłam zobaczyć początki panowania królowej Elżbiety. Kobieta ma już przecież dziewięćdziesiąt jeden lat, dziwną minę, i tak trochę nie wiedziałam, co o niej myśleć. Serial, choć wiadomo że w niektórych momentach pewnie podkolorowany, pokazuje to jak umarł król Jerzy i jak życie Elżbiety się wtedy zmieniło. Jak z dnia na dzień musiała stać się królową swojego państwa, przejąć obowiązki swojego ojca a jeszcze w tym wszystkim miała przecież małe dzieci, męża i swoje jakby nie było przyzwyczajenia. Zdanie na jej temat sobie ukształtowałam (ot hipokryzja, to ciśnie mi się na usta, bo siadając na tronie jej rządy miały być nowoczesne, a jednak w wielu rzeczach postępowała tak samo jak jej ojciec, albo nawet gorzej). Wszystkim wielbicielom Wielkiej Brytanii polecam, bo to naprawdę bardzo fajnie zrobiony serial, który zapewne warto obejrzeć. Choćby dla kostiumów, czy idealnie dopasowanej muzyki. Poza tym aktorki wcielające się w postacie czy Elżbiety (Claire Foy) czy Małgorzaty (Vanessa Kirby) są tak przepiękne i urocze, że no, wiecie, warto. (Choć przyznam, że brakowało mu to Colina Firtha w roli Jerzego. Jeśli nie oglądaliście jeszcze Jak zostać królem, zróbcie to!).

Dzisiaj chciałam obejrzeć kolejny odcinek Atypical (jeszcze nie wiem co o nim myśleć), a Netflix podsunął mi The Royals, coś a’la dokument składający się z pięciu czy sześciu odcinków, z których każdy poświęcony jest innej „królewskiej” tematyce. Pierwszy dotyczy królewskich ślubów, drugi dorastania w pałacu, kolejne też coś w ten deseń. Jestem oczarowana, mam zamiar obejrzeć wszystkie odcinki. Jakiś czas temu na National Geography (??) chyba widziałam kilka odcinków serialu o Dianie, gdzie w tle była puszczona jej rozmowa nagrana potajemnie z dziennikarzem, w którym dużo mówiła o tym, jak była zdradzana, jak nie mogła sobie z tym poradzić i jak bardzo reszta rodziny to bagatelizowała. Jak się skończyło wszyscy wiemy, trochę się robi człowiekowi smutno.

Podobno oglądam za dużo seriali, ale to brzmi dla mnie tak samo śmiesznie jak „za dużo książek”. Ostrzegam. Nie ma czegoś takiego jak „za dużo”.

Dwa seriale z listy „tych do obejrzenia” mogę wykreślić, oby tak dalej!  

*Zdjęcia pochodzą z imdb.com 

** Oba seriale dostępne na platformie Netflix.com
*** Zdjęcie z telewizorem pochodzi z unsplash.com

Nie wiem, czy takie posty są jeszcze „w modzie”, ale przy okazji zakupów papierniczych w Biedronce pomyślałam, że mogę tu pokazać, co sobie kupiłam chociaż wiem, że bez połowy tych rzeczy bym się obyła :D Dobry marketing robi jednak swoje i te piękne pudełeczka, opakowania, kwiatuszki, pastele, no to wszystko wprost się prosiło by wrzucić to do koszyka, co nie.

Oczywiście niczego nie żałuję, nie przepraszam a ze swoich zakupów bardzo się cieszę i niebawem je pewnie powtórzę ;)

Przyznam szczerze: nie umiem w kalendarze. To jest oczywiście wiem, że dzięki niemu moje życie w końcu miałoby sens, ale to zawsze kończyło się tak, nawet jak wykosztowałam się na Moleskine, że gdzieś w lutym kończył mi się zapał i już mi się go nie chciało prowadzić. No ale jednak wiecie, okładka, liście, ulubiony motyw tegorocznego lata, nie mogłam i nie byłam go sobie w stanie odmówić. Wielki kołonotatnik (tak to się chyba nazywa??)) kupiłam z prostej przyczyny. Pasował mi do kalendarza, choć co do jego użyteczności obstawiam większe szanse. Chociaż będzie on do użytku domowego, bo gabarytowo jest za duży i nie zmieści się zapewne do mojej torebki. Kolejny zeszyt w sumie również nie wiem, do czego mi się przyda, ale wyznaję taką zasadę że notesów/zeszytów nigdy dość.

Spinacze, klipsy biurowe, urocze długopisy czy karteczki, których nie umiem używać – ja naprawdę w tym miejscu chciałam zaznaczyć, że to wszystko wina dobrych marketingowców, którzy wiedzą, jak skutecznie opakować produkt by ten się sprzedał. Ostatnio klipsy kupiłam sobie w Tigerze, i już wszystkie wykorzystałam, a te są urocze. Podobnie jak długopisy żelowe z czarnym tuszem, co niesamowicie mnie uradowało, bo już od dawna nie piszę na niebiesko. Trochę ciężko się je otwiera, trochę ślizgają się w ręce no ale hej, są ładne, więc jak coś będą się jedynie dobrze prezentowały na biurku ;) 

Co do naklejek to ja chciałam uprzejmie zauważyć że uwielbiam flamingi, nic co flamingowe nie jest mi obce, stąd musiałam je mieć. Nie wiem po co, nie wiem gdzie przykleję (i czy w ogóle – pewnie będzie mi żal) ale co tam. Są? Są.  (Swoją drogą, od jakiegoś czasu chciałam obkleić swojego laptopa. Najpierw jednak wiedziałam, że mój stary komputer nie domaga i pewnie kupię sobie nowego. Później był „nowy” i było  mi żal go obklejać niepotrzebnie. Aż w końcu to zrobiłam. I teraz wszyscy w domu twierdzą, że jestem dzieckiem. Zupełnie tego nie rozumiem. Kotek z rogiem jednorożca z podpisem „I am a unicat” wcale ale to wcale nie sugeruje, że jestem nienormalna).

Ogólnie rzecz biorąc to ja jestem straszną papierową gadżeciarą. Gdyby mnie wpuścić do jakiegokolwiek sklepu papierniczego i powiedzieć, że mogę kupić CO CHCĘ, istnieje wysokie prawdopodobieństwo, że wykupiłabym połowę sklepu. Albo całość, to też by tak mogło być. W zasadzie wszyscy znajomi wiedzą, że mnie się do takich sklepów nie bierze, ale czasem jak mnie nie posłuchają i niby idę tylko „do towarzystwa” to kończy się tak, że to ja kupuję więcej pierdółek niż ten ktoś, co nie. Osobiście wierzę, że kiedyś naprawdę przydadzą mi się te wszystkie notesiki i inne rzeczy, które mam pochowane po szafkach.

Kończąc, niezmiernie się cieszę, że pomimo nazwy postu – „back to school haul” ja do tej szkoły nie wracam. Nie owijajmy w bawełnę, matura to bzdura, szkoła jest głupia, a na studiach… cóż, nie jest lepiej. Ale przynajmniej jest więcej nieobecności :D, a uczyć się trzeba – ale głównie przed sesją.

Ahoj!

A Wy coś w biedronce złowiliście, czy tylko ja jestem takim freakiem papierniczym? :D Przy okazji przypomniałam sobie, że muszę sobie w końcu kupić te pastelowe zakreślacze ze Stabilo bo z nimi nauka na pewno będzie szła mi lepiej XD

Było tak, że już miałam wymyślone pierwsze zdanie tej recenzji, ale oczywiście nie zapisałam go bo przecież pamięć mam świetną, a jak otworzyłam worda to wszystko wyparowało (jeśli ktokolwiek wydaje się być zaskoczony). Bynajmniej ja nie jestem.

Myślałam sobie, w trakcie lektury, że o sprzątaniu jako takim co miało być powiedziane, to zostało – zrobiła to Marie Kondo, skutecznie w swojej Magii sprzątania uświadamiając ludzi o tym, że tylko porządek i jego czynienie sprawia, że jesteśmy szczęśliwi. Nie do końca bym się z tym zgodziła, ale to tylko dlatego, że jestem bałaganiarą lubiącą sprzątać ale tylko wtedy, kiedy mam na to humor, ochotę i kiedy rzeczywiście zaczyna mi to przeszkadzać. Nie odkładam rzeczy na miejsce, zapominam gdzie co odłożyłam i rzeczywiście – czasem lepiej odnajduję się w nieporządku.

Dlaczego więc skusiłam się na Dan-Sha-Ri? Bo opis mówił, że autorce nie chodzi o sprzątanie w sensie fizycznego przekładania przedmiotów z miejsca na miejsce, ani nawet nie o ustawianie ich w stosiki i czyszczenie. A o to, co siedzi w naszych głowach i co sprawia, że często nasze domy, mieszkania wypełnione są rzeczami, których nie używaliśmy od kilku lat, a jednak nie jesteśmy się ich w stanie pozbyć. No, w końcu ktoś, kto nie będzie mi tłumaczył, że dzięki sprzątaniu poczuję się lepiej, pomyślałam. 

I rzeczywiście – obietnica została spełniona, bowiem w swojej książce Hideko Yamashita skupia się bardziej na relacjach, jakie łączą nas z przedmiotami i które doprowadzają do tego, że tych przedmiotów nam przybywa, a my nie jesteśmy się połowy z nich w stanie pozbyć nawet, jeśli są już bezużyteczne. Głównym „motorem” całej książki/poradnika jest metoda Dan-Sha-Ri kolejno skupiająca się na Dan – odmowie, jaką stosujemy wobec przedmiotów, które nie są nam już potrzebne, Sha – wyrzucaniu przedmiotów, które zagracają naszą przestrzeń aż w końcu Ri – uwolnieniu się od tych przedmiotów i rezygnacji z przywiązania do nich.

Oczywiście, wszystko brzmi ładnie w teorii, łatwo się przecież mówi, że te rzeczy w tej szafce, która się nie domyka, są nam rzeczywiście niepotrzebne i na pewno jutro usiądę i je wyrzucę, gorzej zaś zabrać się do tego kolejnego ranka. Autorka jednak do niczego nas nie zmusza, nie namawia i nie twierdzi, że dzięki temu odmieni się nasz los. W bardzo przystępny, ciekawy sposób, niejednokrotnie przytaczając historię swoich „kursantów” (bowiem na metodzie Dan-Sha-Ri oparte są seminaria przez nią prowadzone) uzmysławia, że żyjemy w społeczeństwie konsumpcyjnym, że chodzi o to byśmy konsumowali więcej i więcej, a nie na tym polega szczęście i nie na tym polega życie.

Tak naprawdę Dan-Sha-Ri oprócz tego, że w pewnym stopniu rzeczywiście mówi o tym sprzątaniu, to skupia się jednak na aspekcie relacji z przedmiotami, które nam ciążą, a których za chiny ludowe nie jesteśmy w stanie wyrzucić nawet, jeśli to znaczy że żyjemy w tragicznych warunkach, z szafek po ich otwarciu wysypuje się góra rzeczy, a my nie możemy znaleźć głupiej bluzki bo „gdzieś tam jest, co nie”. Okazuje się też, o dziwo, że istnieje różnica między przedmiotami trzymanymi z głupiego sentymentu, z potrzeby serca która zakłada że „kiedyś się nam przyda”, albo nawet, że ktoś mi to dał, a jak się dowie, że to wyrzuciłam, to się obrazi, kiła mogiła i w ogóle kaplica.

Okazuje się, że przedmioty nie tylko lokujemy na półkach, ale w nich lokujemy swoje uczucia. Bo dostaliśmy to od ukochanego, a nawet jeśli nie jest on już ukochanym, to jednak głupio wyrzucić; bo to przyda się za X lat albo i w ogóle, a najpewniej w międzyczasie straci datę przydatności. Bo to już jest niemodne, tamto zepsute, ale nie wyrzucę bo szkoda. Z jednej strony ulga – nikt nie wmawia, że tylko dzięki takiemu a nie innemu złożeniu skarpetek uzyskamy więcej miejsca w szafce. Z drugiej – oto okazuje się, że za bałagan nie ponoszą winy przedmioty, a my sami.

Jeśli to nie jest wystarczającą motywacją do ogarnięcia swojej przestrzeni, to niech będzie to:

Żebym w tym momencie nie została źle zrozumiana – nie wychwalam tego poradnika pod niebiosy, bo były momenty, w których czułam się znudzona, kiedy pukałam się w czoło i widziałam, że to samo zdanie przerobione na dziesięć innych zajmuje całą stronę. Jestem jednak pod wrażeniem, że w końcu pojawiła się na rynku książka, która nie skupia się na akcie sprzątania – bo umówmy się, czasem przysiąść i posprzątać jest łatwo. Gorzej ze znalezieniem motywacji, ze zrozumieniem, dlaczego przygarniamy pod swoje skrzydła niepotrzebne rzeczy, dlaczego to jest niewłaściwe i dlaczego powinniśmy tego zaprzestać. Od tego bliska droga do znanego wszystkim slow life czyli cieszenia się z małych rzeczy, z gromadzenia tylko tych przedmiotów, książek, ubrań, które rzeczywiście są nam potrzebne, to najlepsza droga do zaprzestania konsumpcji, która wyrządziła więcej zła niż dobra (mam czasem wrażenie).

Dzięki Dan-Sha-Ri może nie staniemy się mistrzami sprzątania (nie pozbawiajmy tytułu pani Rozenek), ale na pewno otworzymy oczy na „posiadanie”, które nie jest kluczem do szczęścia.  

Zapraszam na mojego instagrama!

Lubię książki nietypowe. Takie, które swoją formą i treścią jakoś mnie zaskoczą. Które sprawią, że nie będę żałowała wydanych pieniędzy czy spędzonego nad nimi czasu. Na szczęście bon do Empiku wygrałam, książka była na przecenie, nic nie traciłam. Czy zyskałam? Pewnie!

„Zdobywcy oddechu” to cudowna książka przytaczająca historię trzech mężczyzn, których łączy… Kraków. I autobus, którym podróżują, nie wiedząc o swoim istnieniu. A dzieli prawie wszystko – Wiktor zawsze chciał być pisarzem, ale urodziło mu się chore dziecko któremu podporządkował swoje życie; dwudziestosiedmioletni Piotr wyprowadził się do wielkiego miasta ze względu na swoją inność, a zaledwie o dwa lata młodszy Zbigniew twierdzi, że jego życie to wyrób czekoladopodobny.

Nie wiem w zasadzie, co mogę o tej książce opowiedzieć. Nie jest to typowa powieść, to na pewno, rzadko czyta się bowiem coś, co mimo braku jakiejkolwiek akcji – bo ze świecą szukać tu kosmicznych zwrotów akcji, intryg – tak potrafi człowieka w sobie zainteresować. Co więcej, czytając, ma się wrażenie, że nie, to nie autor jest tym który opowiada te historie. To bohaterowie, wszyscy w swoim imieniu, opowiadają o sobie, o życiu jakie wiodą, o tym, co doprowadziło ich do miejsca, w którym się znajdują. O tragediach, większych i mniejszych, dniach szczęśliwych, ludziach, którzy sprawiają że czujemy się gorzej, o tym, jak się żyje w Polsce, o tym jak się żyje we własnym ciele. O  w s z y s t k i m.

O zaletach mogłabym mówić jeszcze przez długi czas; wiele rzeczy mi się tu podobało. Język, jakim posługuje się autor, bohaterowie, którzy nie są niezniszczalni, a wprost przeciwnie – są zwykłymi, szarymi ludźmi z problemami, z którymi boryka się każdy z nas. Mimo że tych przygód nie przeżywają, a jedynie o nich opowiadają dodając do tego trochę własnej opinii, spojrzenia na daną sprawę, to wszystko jest w jakimś stopniu wiarygodne. Nie tylko da się ich polubić; czasem im się współczuje, czasem się kibicuje i myśli, że hej, może można by się z nim zakumplować.  Marta napisała u siebie, że „Zdobywcy oddechu” to książka, którą się chce całą podkreślić. Ha, nie wiedziałam, że to możliwe, ale tak, sama prawie to zrobiłam.

Stąd mój jeden, jedyny, malutki minus. Przez „większą część” książki wszystko, co napisał autor, chłonęłam z wypiekami na twarzy. Potakiwałam, przyznawałam rację, podkreślałam i obiecywałam sobie, że do tej myśli to na pewno niedługo wrócę. Co nie. Tyle, że już zbliżając się ku końcowi  odnosiłam wrażenie, że pan Kłosowicz trochę to… przegadał. To, co na początku śmieszyło, pod koniec denerwowało, bo wyglądało tak jakby ten właśnie kawałek był napisany na siłę, żeby jednak do czegoś tych bohaterów doprowadzić, żeby nastąpiła kulminacja wydarzeń, tego wszystkiego, czemu towarzyszyliśmy. Takie wymuszenia widać, czuć i to mi się b a r d z o nie podobało.

Przyczepić się jednak do czego innego nie mam, bo „Zdobywcy oddechu” bronią się sami. Treścią, stylem i okładką, od której nie byłam w stanie oderwać wzroku nawet,  jeśli na czytniku jest ona czarno-biała. Dlatego też, biorąc pod uwagę to, że nie jest to nowość wydawnicza, będę ją polecała komu tylko mogę. Bo chyba warto ją przeczytać ;) 

Mitologię nordycką kupiłam i przeczytałam jakiś czas temu, bo chyba w okolicach kwietnia czy maja, kiedy mój ówczesny promotor kazał mi przeczytać jedną książkę, a skoro zamawiać, to przecież w pakiecie, bo co tak jedną tylko paczką przyślą, bez sensu zupełnie. Zdecydowałam więc, że skoro czegoś szukam, to kupię tą mitologię w końcu. I przyszła dwa dni później (polecam @Nieprzeczytane), i zachwycałam się wydaniem, tą twardą obwolutą, tą kolorystyką, fontem, no wszystkim zachwycałam się od pierwszego momentu.

Tyle, że ten zachwyt minął w momencie, w którym zaczęłam ją czytać i jest mi z tego powodu cholernie smutno. C h o l e r n i e . Bo ja uwielbiam Skandynawię i wszystko, co z nią związane; seriale, filmy, książki – to moja bajka. Wtem okazuje się, że treść trochę broni się sama, a jednak gdzieś z tyłu głowy miałam wrażenie, że czyta mi się to strasznie, że nie rozumiem, o co tu chodzi, że to wszystko jakieś porąbane. Nie wiem, czy winić za to tłumacza, który może źle odwalił swoją robotę, czy po prostu styl pisania pana Gailmana.

Tak czy siak, z Mitologią nordycką wiązałam straszne i wielkie nadzieje, a tu się trochę jakby zawiodłam. Nie skończyłam jej, może kiedyś mi się to uda. Na razie w odstawkę, wraz ze smutkiem i wielkim zawodem.