Było tak, że już miałam wymyślone pierwsze zdanie tej recenzji, ale oczywiście nie zapisałam go bo przecież pamięć mam świetną, a jak otworzyłam worda to wszystko wyparowało (jeśli ktokolwiek wydaje się być zaskoczony). Bynajmniej ja nie jestem.

Myślałam sobie, w trakcie lektury, że o sprzątaniu jako takim co miało być powiedziane, to zostało – zrobiła to Marie Kondo, skutecznie w swojej Magii sprzątania uświadamiając ludzi o tym, że tylko porządek i jego czynienie sprawia, że jesteśmy szczęśliwi. Nie do końca bym się z tym zgodziła, ale to tylko dlatego, że jestem bałaganiarą lubiącą sprzątać ale tylko wtedy, kiedy mam na to humor, ochotę i kiedy rzeczywiście zaczyna mi to przeszkadzać. Nie odkładam rzeczy na miejsce, zapominam gdzie co odłożyłam i rzeczywiście – czasem lepiej odnajduję się w nieporządku.

Dlaczego więc skusiłam się na Dan-Sha-Ri? Bo opis mówił, że autorce nie chodzi o sprzątanie w sensie fizycznego przekładania przedmiotów z miejsca na miejsce, ani nawet nie o ustawianie ich w stosiki i czyszczenie. A o to, co siedzi w naszych głowach i co sprawia, że często nasze domy, mieszkania wypełnione są rzeczami, których nie używaliśmy od kilku lat, a jednak nie jesteśmy się ich w stanie pozbyć. No, w końcu ktoś, kto nie będzie mi tłumaczył, że dzięki sprzątaniu poczuję się lepiej, pomyślałam. 

I rzeczywiście – obietnica została spełniona, bowiem w swojej książce Hideko Yamashita skupia się bardziej na relacjach, jakie łączą nas z przedmiotami i które doprowadzają do tego, że tych przedmiotów nam przybywa, a my nie jesteśmy się połowy z nich w stanie pozbyć nawet, jeśli są już bezużyteczne. Głównym „motorem” całej książki/poradnika jest metoda Dan-Sha-Ri kolejno skupiająca się na Dan – odmowie, jaką stosujemy wobec przedmiotów, które nie są nam już potrzebne, Sha – wyrzucaniu przedmiotów, które zagracają naszą przestrzeń aż w końcu Ri – uwolnieniu się od tych przedmiotów i rezygnacji z przywiązania do nich.

Oczywiście, wszystko brzmi ładnie w teorii, łatwo się przecież mówi, że te rzeczy w tej szafce, która się nie domyka, są nam rzeczywiście niepotrzebne i na pewno jutro usiądę i je wyrzucę, gorzej zaś zabrać się do tego kolejnego ranka. Autorka jednak do niczego nas nie zmusza, nie namawia i nie twierdzi, że dzięki temu odmieni się nasz los. W bardzo przystępny, ciekawy sposób, niejednokrotnie przytaczając historię swoich „kursantów” (bowiem na metodzie Dan-Sha-Ri oparte są seminaria przez nią prowadzone) uzmysławia, że żyjemy w społeczeństwie konsumpcyjnym, że chodzi o to byśmy konsumowali więcej i więcej, a nie na tym polega szczęście i nie na tym polega życie.

Tak naprawdę Dan-Sha-Ri oprócz tego, że w pewnym stopniu rzeczywiście mówi o tym sprzątaniu, to skupia się jednak na aspekcie relacji z przedmiotami, które nam ciążą, a których za chiny ludowe nie jesteśmy w stanie wyrzucić nawet, jeśli to znaczy że żyjemy w tragicznych warunkach, z szafek po ich otwarciu wysypuje się góra rzeczy, a my nie możemy znaleźć głupiej bluzki bo „gdzieś tam jest, co nie”. Okazuje się też, o dziwo, że istnieje różnica między przedmiotami trzymanymi z głupiego sentymentu, z potrzeby serca która zakłada że „kiedyś się nam przyda”, albo nawet, że ktoś mi to dał, a jak się dowie, że to wyrzuciłam, to się obrazi, kiła mogiła i w ogóle kaplica.

Okazuje się, że przedmioty nie tylko lokujemy na półkach, ale w nich lokujemy swoje uczucia. Bo dostaliśmy to od ukochanego, a nawet jeśli nie jest on już ukochanym, to jednak głupio wyrzucić; bo to przyda się za X lat albo i w ogóle, a najpewniej w międzyczasie straci datę przydatności. Bo to już jest niemodne, tamto zepsute, ale nie wyrzucę bo szkoda. Z jednej strony ulga – nikt nie wmawia, że tylko dzięki takiemu a nie innemu złożeniu skarpetek uzyskamy więcej miejsca w szafce. Z drugiej – oto okazuje się, że za bałagan nie ponoszą winy przedmioty, a my sami.

Jeśli to nie jest wystarczającą motywacją do ogarnięcia swojej przestrzeni, to niech będzie to:

Żebym w tym momencie nie została źle zrozumiana – nie wychwalam tego poradnika pod niebiosy, bo były momenty, w których czułam się znudzona, kiedy pukałam się w czoło i widziałam, że to samo zdanie przerobione na dziesięć innych zajmuje całą stronę. Jestem jednak pod wrażeniem, że w końcu pojawiła się na rynku książka, która nie skupia się na akcie sprzątania – bo umówmy się, czasem przysiąść i posprzątać jest łatwo. Gorzej ze znalezieniem motywacji, ze zrozumieniem, dlaczego przygarniamy pod swoje skrzydła niepotrzebne rzeczy, dlaczego to jest niewłaściwe i dlaczego powinniśmy tego zaprzestać. Od tego bliska droga do znanego wszystkim slow life czyli cieszenia się z małych rzeczy, z gromadzenia tylko tych przedmiotów, książek, ubrań, które rzeczywiście są nam potrzebne, to najlepsza droga do zaprzestania konsumpcji, która wyrządziła więcej zła niż dobra (mam czasem wrażenie).

Dzięki Dan-Sha-Ri może nie staniemy się mistrzami sprzątania (nie pozbawiajmy tytułu pani Rozenek), ale na pewno otworzymy oczy na „posiadanie”, które nie jest kluczem do szczęścia.  

Zapraszam na mojego instagrama!