Co ten pan Wiśniewski w sobie ma. Co ten jego bohater ma w sobie takiego, że te wszystkie kobiety, które skrzywdził, w trudnym momencie jego życia zjawiają się- jedna po drugiej, przy jego szpitalnym łóżku, wspominając stare czasy, darując mu wszelkie winy i występki? Na to pytanie, nawet po lekturze książki, nie jestem w stanie odpowiedzieć, co powinno być zachętą do tego, by po nią sięgnąć.

Janusza L. Wiśniewskiego pamiętam głównie z S@motności w sieci. Ale tą czytałam dość dawno, choć wiem, że bardzo mi się podobała. Gdzieś po drodze czytałam inne książki, bardziej z fascynacji tym, że autor jest tak trochę wysławiany. Można do tego podchodzić sceptycznie, to prawda, jednak wystarczy przeczytać jedną książkę, chociażby, by zmienić zdanie. Takim sposobem Wszystkie moje kobiety. Przebudzenie trafiło w moje ręce, i w tym momencie chciałabym powiedzieć, że nie żałuję ani chwili z nią spędzonej. Nawet jeśli momentami trochę myślałam, że może to nie dla mnie, że trochę ciężko mi się czytało, że hej, nie przeczytałam tego w jeden wieczór. Ale to byłoby niemożliwe.

Pamiętacie, że mówi się, że jak człowiek spojrzy śmierci w oczy, to jak się budzi, jak dostaje od losu kolejną szansę, to jego światopogląd, podejście do życia nagle ulega zmianie. Człowiek zaczyna doceniać to, co miał lub to, co utracił – najczęściej z własnej winy. Tak samo jest z głównym bohaterem, naukowcem, który spędził w śpiączce ponad pół roku. Ku uciesze całego szpitala wybudza się, powraca powoli do życia, słucha opowieści lekarzy i pielęgniarek o tym, co działo się w trakcie gdy „spał”, jednocześnie słuchając tych opowieści, budzi się w nim wiele wyrzutów sumienia odnośnie własnego życia, osób, które miał ale które stracił (z własnej winy), których nie doceniał, które miały z nim trudno, które niejednokrotnie skrzywdził, a jednak w tym trudnym momencie – jak się dowiedział – przy nim były. Zastanawia się, dlaczego. My mu w tych opowieściach, w tych wspomnieniach, towarzyszymy.

Trzeba przyznać, że niezłe ziółko z tego bohatera było. Rozkochiwał, dawał nadzieję, a koniec końców jako szanowany doktor, profesor uciekał w swoją pracę, kiedy odpowiedzialność zaczęła go przygniatać, przerażać, kiedy czuł, że daleko to zaszło, nie umiał się wycofać, nie umiał odejść, wolał porzucać, zostawiać i zapominać. Do pewnego momentu łatwo mu to przychodziło, chciałoby się cicho szepnąć, co to dla niego, jest „tylko facetem”. No, ale i jego to dościgło, leży w tym łóżku, myśli, komunikuje się ze światem, ze swoją córką, z wszystkimi kobietami jego życia. I opowiada nam te historie, cofając się w czasie, nadając tym historiom osobisty charakter, i też do końca nie jestem pewna, jakby te opowieści wyglądały z punktu widzenia tychże kobiet.

Tak naprawdę choć Wszystkie moje kobiety. Przebudzenie jest promowana jako książka o kobietach, bardziej na usta ciśnie mi się, że to jest książka… o strachu. I o samotności przed  kolejnym dniem, a nawet strachu przed samym sobą. Główny bohater, choć narobił wielu szkód, choć złamał wiele serc, ma jednak w sobie to coś, co w nim pociąga.  Te wszystkie kobiety. Przez chwilę myśli się, że jezu, ale one są głupie. Ja na pewno bym sobie na to nie pozwoliła. No nigdy w życiu, prze-nigdy. Tyle, że mówić to sobie można, pisać to sobie można również, a gdy przychodzi co do czego to jest różnie. Chciałam powiedzieć jednak, że ten bohater ma swoje mroczne strony, ma też swoją historię i przeszłość, a to wszystko co przeżywamy w jakiś sposób na nas wpływa. I właśnie wpłynęło to na bohatera, który jednak dostał od losu drugą szansę,  i jestem pewna że uda mu się to wszystko jakoś odbudować. Bo zakończenie książki na szczęście nie jest jednoznaczne ;)

Za egzemplarz książki dziękuję 

Ostatnio wzięło mnie na oglądanie filmów. Nie wiem czemu, bo wiecie, że ja do filmów to tak meh. Zabrać się za oglądanie, włączyć coś – to minie rok, zanim się zdecyduję. Później zazwyczaj oglądam i przepadam, a później chętnie bym każdego sadzała przed komputerem i mówiła „już teraz zaraz siadaj i oglądaj ko-nie-cznie!”. Tak to już ze mną jest.

Nie przedłużając.

O 6 years pisałam w poście o filmach na lato. Kiedy to było. Dawno i nieprawda. Film odpaliłam niedawno i mam w sobie tyle sprzecznych emocji związanych właśnie z nim, że wohoho. Po pierwsze, bardzo kojarzy mi się z Like crazy, w sensie opowiadanej historii i tego, jak to jest opowiadane. Główni bohaterowie są parą studentów z sześcioletnim doświadczeniem. Studia się jednak kończą i okazuje się, jakoś tak mimochodem i między wierszami, że każdy z nich ma jakieś inne plany na przyszłość. No i tu pojawia się problem – jak to zrobić. Czy się rozstać, czy zostać ze sobą, czy wyrzec się marzeń, czy wyrzec się tej miłości, no bo 6 lat  do czegoś zobowiązuje. Komedia, niby romantyczna, trochę słodko-gorzka, z pewnością warta obejrzenia (choćby po to żeby sobie popatrzyć na aktorów, którzy są całkiem całkiem) ;)

Pierwszy śnieg kiedyś czytałam, w sumie nie pamiętam kiedy i może dzięki temu film oglądało mi się sto razy lepiej bo bez świadomości, co zostało zepsute, pominięte czy zaniedbane. Jedyną rzeczą, jaka mi się tu rzucała w oczy i strasznie mnie denerwowała, ale to tak bardzo strasznie i tragicznie, to fakt, że film, na podstawie norweskiej książki – zrobili Amerykanie, obsadzając w nim amerykańskich aktorów mówiących po amerykańsku, i no na litość, akcja dzieje się w Oslo, ale wszystkie komputery, ekrany telefonów – wszystko w języku angielskim! No szlag mnie trafiał gdy na to patrzyłam, i gdy tego słuchałam. Do całości się jednak nie mogę przyczepić, bo Pierwszy śnieg  ma wszystko to, czego wymagam od dobrego filmu kryminalnego. Jest śnieg, jest ciemno i ponuro, a rozwiązanie zagadki mnie zaskakuje. Oglądać!

Z kolei Moanę poleciła mi współlokatorka mówiąc, że to bajka którą trzeba obejrzeć. Choć oglądałam ją na raty, nie wiem w sumie czemu, w końcu udało mi się ją dokończyć. Jest o dziewczynce, która chce ocalić wyspę, na której mieszka, od zagłady. Nikt nie może tego zrobić, tylko ona – inni się trochę boją, przeciwstawiać „czarnym mocom”, a dziewczynka, Vaiana, ma odwagę i próbuje to zrobić. Wychodzi czasem śmiesznie, czasem strasznie – niebezpieczeństwo za niebezpieczeństwem – koniec końców, wiadomo, to bajka. Jest dużo kolorów, dużo mądrych myśli, aż w końcu fajne piosenki, które chodzą za człowiekiem, oj chodzą. I wcale z tej głowy wyjść nie chcą, co jest chyba dobrą rekomendacją- przecież wszyscy jesteśmy wciąż, mimo swojego wieku, dziećmi ;)

O Listach do M. 3 krążą bardzo sprzeczne opinie, więc chciałam tylko w jednym zdaniu powiedzieć, albo w dwóch, że jeśli nie bierze się tego filmu na poważnie (jak większości polskich produkcji) to jest to bardzo fajna, przedświąteczna opowieść, taka, którą chętnie się za rok w grudniu obejrzy z powrotem. Warto iść choćby dla Malajkata, który jest po prostu tak dobry, i kochany, i tak by się go chciało tulić i pocieszać (szczególnie gdy ubiera ten sweterek), że ja już nawet nie mówię i nie zdradzam więcej. Cierpiało me serce z powodu nieobecności Stuhra, ale to tylko przez chwilę, bo kiedy na ekranie pojawił się Szczepan vel Adamczyk to stwierdziłam, że okej, wybaczam panie Macieju, mimo wszystko jest dobrze. Więc nie sugerujcie się, że to jakaś tragedia jest, ten film, bo nie jest. Jedynki nie przebije, o dwójce możecie zapomnieć, trójka ma się całkiem nieźle.

W międzyczasie obejrzałam jeszcze dokument o Banksym na Netflixie (Saving Banksy), i zastanawiam się, czy to już starość, zdziczałość czy może zawód kulturoznawcy się jakoś we mnie odzywa. Tak czy siak jestem przerażona, bo mi się podobał.

W skrócie- główna bohaterka, Amber Reynolds zapada w śpiączkę w wyniku wypadku samochodowego. Podobno wystarczy, że wiemy o niej trzy rzeczy - mąż jej nie kocha, ona leży biedna w tej śpiączce, a na dodatek okazuje się, że czasem zdarza jej się kłamać. Już by człowiek pomyślał, że to wystarczająca ilość nieszczęść przypadająca na jednego człowieka ale...  

No nie. 

Historia, opowiadana prze autorkę, jest prowadzona w trzech wersjach czasowych. Przyglądamy się tej Amber leżącej w szpitalu i słyszącej głosy odwiedzających jej osób, a jednak nie mogącą się odezwać ani tym bardziej poruszyć, następnie czytamy sobie jak do tego miejsca ta nasza bohaterka doszła, cofamy się w czasie, a na dodatek – bo wciąż, to przecież za mało - mamy przerywniki pod postacią pamiętnika małej dziewczynki, której tożsamość poznajemy dopiero gdzieś pod sam koniec książki. Sama historia też jest nieźle pogmatwana, a nie tylko sposób w jaki jest opowiadana. Amber jest dziwną bohaterką, a może przez tą dziwną narrację po prostu jest ją trudniej zrozumieć. Co nią kieruje, co wpływa na jej kolejne wybory i podejmowane decyzje. Które doprowadzają ją - czy tego chce czy nie – do tej sali w szpitalu.  

Czasami kłamię przeczytałam w jeden wieczór, a w zasadzie w noc. To prawda, wciąga i od siebie uzależnia, choć początek był trudny przynajmniej dla mnie, do przebrnięcia. Trochę nie rozumiem zachwytu (może więc dobrze, że nie piszę o niej od razu, tylko trochę poczekałam aż emocje ostygną) jaki się nad nią odprawia, bo okej, historia jest ciekawa, rzeczywiście, ilość nieszczęść i pogmatwań trochę przygniata, aż w końcu samo zakończenie jest dla mnie trochę nieprawdopodobne i zupełnie wyrwane z kontekstu - w sensie, no dobra, czy tak serio mogłoby się stać? Czy ludzie mają serio tyle nienawiści w sobie? Czy dorosłe, uwaga d o r o s ł e osoby się tak zachowują? Nie wiem.  

Czy warto przeczytać, pewnie tak, choćby po to, żeby - się powtarzam - wyrobić sobie własną opinię.  I móc później samemu mówić czy się podoba czy nie. Ale jakoś nie wydaje mi się, że jest to książka warta takiego szumu ;) 

Za egzemplarz książki dziękuję

Pan Zygmunt Miłoszewski. Jak ja tęskniłam. Od momentu odłożenia Gniewu było mi smutno. Dlaczego pan nic nie wydaje, zastanawiałam się. Przeczytałabym coś jeszcze. Jakiś czas później na Facebooku – o, będzie książka! Już, już, idzie do druku. Jest nadzieja. Przewidywana data premiery. I wiadomość, czy nie chciałabym jej przedpremierowo zrecenzować. Czy tak wygląda niebo? Cholipcia, opłacało się pisać, i czytać, i robić to  nawet jak mi się bardzo nie chciało. Dostać książkę swojego ulubionego pisarza przed premierą. Kolejne marzenie odhaczone ;)

Mimo tego wyczekiwania, za bardzo nie czytałam, o co będzie chodzić, głównie po to, żeby dać się zaskoczyć. Trochę gdzieś tam w kącie głowy myślałam, że może znów kryminał, że może jednak, że czemu nie.

No, muszę wam powiedzieć, że Jak zawsze obok kryminału to chyba nawet nie leżało :D Co w żadnym stopniu nie jest złą rzeczą, bo widać, że pan Miłoszewski się rozwija, wypróbowuje nowe gatunki i hej, jeśli to ma tak wyglądać, to ja jestem za tym, żeby jednak te kryminały na jakiś czas porzucić. Ale tylko „na jakiś czas”, bo jednak coś bym tam jeszcze takiego krwistego poczytała.

Jak zawsze to taka przewrotna komedia ironiczno-romantyczna o parze, która jakby dostała szansę od losu na przeżycie swojego życia od nowa. W zasadzie nie sama para, bo ich miłość także, i nawet Warszawie się poszczęściło, że ten zegarek, kalendarz, że to się cofnęło o ileś tam lat. I taka nowa karta się otworzyła, nowa szansa na to, by jeszcze odmienić bieg rzeczy, by przyjrzeć się swojemu dotychczasowemu życiu, by zobaczyć, że zawsze może być gorzej, a może jednak nie.

Głównymi bohaterami są Grażyna i Ludwik, którzy mają za sobą pięćdziesiątą rocznicę ślubu. I tak jakoś im się to życie wiedzie, a tu pewnego ranka się budzą, i coś jest nie tak. No młodsi są jacyś, trochę mniej zakonserwowani, gdzieś się budzą, w zasadzie nie wiedzą gdzie i ta rzeczywistość, co ich otacza, to jakby taka trochę wyjęta… no nie wiadomo, skąd? Najgorsze jest to, że są młodsi, cofnęli się w czasie a jednak pamiętają, jak wygląda ich „prawdziwe” życie, wiedzą, co do czego prowadzi, a jednak utknęli w czymś czego nie do końca są świadomi. I o tym zagubieniu w życiu, które przeżywa się po  raz drugi wiedząc, jak skończyło się to za pierwszym razem, jest Jak zawsze.

W sumie obawiam się tego, że jednak trochę nastawiłam się na to, że pan Miłoszewski ma jakiś poziom, w sensie to, co pisze, utrzymuje się na jakiejś górnej półce, i to jest dobre ponad wszystko, co się do tej pory przeczytało. I tu muszę przyznać, że na początku byłam trochę zawiedziona, że jednak tu nie ma trupów, zabójstw i tym podobnych strasznych rzeczy, za którymi tęskniłam. Byłam rozczarowana także swoją własną postawą, że oto przyzwyczaiłam się do jednego stylu pisania i innego za żadne skarby nie przyjmę. Ale później popatrzyłam trochę na okładkę. Na te piękne „pocztówki” związane z Warszawą, następnie wpadłam na jakieś zdanie trafione w punkt i trochę mi się punkt widzenia odmienił.

Znaczy tak. Jak zawsze rządzi się własnymi prawami, które albo się od początku zaakceptuje i wtedy lektura książki będzie przyjemnością, bo to naprawdę sama dobroć jest, różna od tego co pan Zygmunt do tej pory wypuścił, ale jednak wciąż utrzymująca się na dobrym poziomie, albo będzie się mówiło pod nosem caly czas „nie no, to nie to” i wtedy to książkę możecie odłożyć, bo nic z niej nie zrozumiecie.

Trochę przewrotna, trochę ironiczna, a na pewno taka, jakiej dotąd nie czytaliście. Choćby z ciekawości warto po nią sięgnąć, bo przecież wiadomo, że nie wszystko się wszystkim musi podobać. Przy okazji łatwo idzie dojść do jednego: nigdy więcej myśli o tym, by cofnąć się w czasie i pozmieniać kilka rzeczy. Bo to jednak trochę bagno jest, obudzić się X lat wcześniej. Wiedząc, że to co było już nie wróci i ogólnie to ja się z tego cyrku wypisuję.

Jak zawsze  nie jest jak zawsze.

Za przedpremierowy egzemplarz książki dziękuję

Uzbierało mi się na regale książek, które przeczytałam, ale o nich nie napisałam. Nie dlatego, że są jakieś wybitnie złe, ani nie dlatego, że tak mi się podobały, że nie umiałam swoich myśli ubrać w słowa. Odkładałam je na „później”, wtem przychodziła inna książka, pisałam o niej z radością, a tamta jakoś się w pamięci odsuwała na dalszy tor. Dlatego pomyślałam, nie wiem czy poprzecie, że to taki dobry podsumowujący pomysł na napisaniu o kilku z nich za jednym razem.

Jak to w kryminale bywa, na samym początku dochodzi do morderstwa. Ginie młoda kobieta, doktorantka Zakładu Fizyki Jądrowej. Dlaczego zginęła, to właśnie pytanie zadaje sobie policjant po przejściach, bo przecież serie kryminalne lubią bohaterów po przejściach, którzy mają swoje powody do swoich dziwnych zachowań. Im dalej w las, tym okazuje się, że to morderstwo, które się wydarzyło, to chyba ma coś wspólnego z jakimś odkryciem przedwojennego polskiego naukowca. I tak jakoś serio chyba nie wiem, co powiedzieć, bo oczywiście przeczytałam, nawet dobrze mi się czytało, ale jakoś zupełnie bez polotu. Historia nie wciąga, nie miałam „ciśnienia” na to, żeby odkryć kto tego dopuścił, bohaterowie mnie denerwowali, ten główny w szczególności, i zupełnie nie przejęłam się tym, że książka się skończyła.  Polecić, czy nie polecić – oto jest pytanie, a ja bym tu powiedziała: czytacie na własną odpowiedzialność. Nie ma efektu WOW, ale może to już moja wina, że mi się nie podoba, bo przeczytałam rzeczywiście dobrych kryminałów bardzo dużo?

Siedź cicho, Brad Sparks

Przejęzyczenie. Rozmowy o przekładzie, Zofia Zaleska

Wielkie nadzieje miałam odnośnie tej książki, bo wszyscy ją chwalili. Pomyślałam, że „moja” tematyka, że na pewno mi się spodoba. No i nie do końca się tak stało, z różnych powodów. Tłumacze, co prawda, dzielą się tu swoim doświadczeniem, opowiadają jakie były ich początki, opowiadają jakieś śmieszne anegdoty, ale w pewnym momencie zaczęło mi czegoś brakować. Powielane schematy rozmów, w zasadzie kręcenie się wokół tego samego tematu, rozważania, które może w pewnym stopniu są interesujące, ale nie wiem czy koniecznie dla osób, które decydują się po tą książkę sięgnąć. Sama czytałam ją bardzo długo, bardzo wolno, bo też nie byłam w stanie wszystkiego przyswoić na raz. Porzuciłam ją gdzieś w połowie, i szczerze – dokończyłam tylko po to, by  móc z czystym sercem napisać, że jakoś niekoniecznie przypadła mi do gustu. A szkoda.

Nie wiem, czego się spodziewałam po tej książce, wydaje mi się, że do jej przeczytania zachęcił mnie przewrotny, niewiele mówiący tytuł, jak i fakt, że ten opis, co był na okładce, to był nawet intrygujący.

Czy dostałam to, czego chciałam – nie wiem. Czy jednak się zawiodłam? W żadnym wypadku.

Ogólnie rzecz biorąc wszystko dzieje się w prężnej korporacji, której pracownicy jakby nie mogą się ze sobą dogadać, a to wszystko przez wydumanego nieco szefa, Rafała, któremu wydaje się, że postradał wszystkie zmysły. Wyniki firmy spadają, pracownicy są mniej efektywni, a jedynym sposobem, by odmienić taki bieg rzeczy to… wyjazd integracyjny. Nikt się nie cieszy, nikomu się ten pomysł nie podoba, nikt też jednak nie jest w stanie się od takiego wyjazdu wymówić. Dlatego też pewnego poranka wszyscy pracownicy stawiają się w umówionym miejscu, prężni i gotowi, jednak czy są gotowi na to, co  r z e c z y w i ś c i e się tam wydarzy?

No oczywiście że nie, skoro wszystko kończy – albo zaczyna się – przypadkową śmiercią ;)

Hodowca świń to taka przewrotna opowieść o złym szefie i podwładnych, którzy nienawidzą swojego szefa, ale jednocześnie poza narzekaniem na niego między sobą nie robią zbyt wiele, by się go pozbyć albo wpłynąć na jego zachowanie. Oczywiście dużo zrobić nie mogą, bo jednak praca, bo rodzina i bo pieniądze, ale gdyby chcieli – tak mi się wydaje – coś by ruszyć mogli. Tu jednak obwiniają go za swoje życiowe niepowodzenia, obarczają winą za rzeczy na które nie ma wpływu, napuszczają jeden na drugiego, robią się gorsi od niego samego, a jednak wciąż w tym wszystkim trwają.

Z kolei wyjazd integracyjny – och, ile się o takich wyjazdach nasłuchaliśmy albo naoglądaliśmy, co się tam nie dzieje, to też wiemy, dlatego trochę byłam przygotowana na rozwój sytuacji ale tak jakby i mnie to chyba wszystko przerosło. Wyjeżdżają bowiem do wioski zabitej deskami, szef odbiera im telefony, jedzenie – wszystko to, co ze sobą mają, i tak jakby: zaczyna się gra. O przetrwanie – w dosłownym słowa znaczeniu, bo bez jedzenia, i innych środków potrzebnych do życia łatwo jest popaść w paranoję. I jeszcze bardziej skakać sobie do gardeł.

Mam wrażenie, że to taka przerysowana opowieść o wielu korporacjach, w których szefowie stwarzają postrach dla pracowników, którzy – nawet przerażeni – nie mają zbyt wielkiego pola do popisu, bo jednak potrzebują tej pracy i tych pieniędzy wpływających co miesiąc na konto. Przy tym wszystkim Hodowca świń wprowadza trochę śmiechu, ironii, bo przecież tylko śmiech nas uratuje. Książka wciąga – choć może nie od pierwszych stron, bo tam miałam mieszane uczucia, które dopiero zniknęły jak wszyscy wyjechali na ten obóz przetrwania, później jest tylko lepiej.

Zakończenie powala na łopatki swoją niedomyślnością na przykład, i mi się bardzo spodobało. Wyrwane z kontekstu, poza wszelkimi barierami – a jednak co się człowiek uśmiał, to jego.

Za egzemplarz książki dziękuję 

Pamiętacie, jak rok temu pisałam, o, właśnie tu, o akcji CzytajPL? Mam przyjemność i w tym roku przypomnieć o jej istnieniu! ;)  O co tu się tak w ogóle rozchodzi? A o to, że od drugiego listopada możecie czytać wszędzie, gdzie chcecie i kiedykolwiek chcecie. CzytajPL to taka jedyna w swoim rodzaju akcja w Polsce, która opanuje 500 miast, i wykroczy poza granice naszego kraju. Bo dobro trzeba szerzyć, a takim dobrem na pewno są darmowe książki ;)

Żeby móc wziąć udział w akcji wystarczy mieć działający telefon bądź inne urządzenie mobilne z możliwością zeskanowania kodu QR. W ramach akcji, w ponad 500 miastach oraz poza granicami naszego kraju zostanie udostępnionych 12 kodów QR do 12 książek-bestsellerów, w tym pięciu absolutnych, tegorocznych nowości.  Jest i „Księżniczka z lodu” pani Lackberg, „Shantaram” Gregory’ego Davida Robertsa czy „Sekretne życie drzew” autorstwa Petera Wohllebena. „Czterdzieści i cztery”, Krzysztofa Piskorskiego, „Miasto Archipelag. Polska mniejszych miast” Filipa Springera czy „#WstydźSię” Jona Ronsona, o której to książce nawet niedawno pisałam (o, tu).

Naprawdę, niewiele trzeba, by wziąć w tej zabawie udział. Działające urządzenie mobilne, zainstalowana aplikacja Woblink (pobrana ze sklepu App Store lub Google Play), przejście do zakładki Czytaj PL, skopiowanie znalezionego kodu…. I czytanie. Nic więcej.  Akcja trwa od 2 do 30 listopada.

Korzystajcie z tej akcji, bo warto naprawdę! Można mówić, że biblioteki puste. Że książki w księgarni drogie, albo tomiszcza grube i zupełnie nieforemne, żeby się  zmieściły do torebki. Ale tu, tu potrzebujcie tabletu bądź telefonu, który i tak ze sobą codziennie nosimy ;)  Książek jest dużo, akcja opuściła nasze polskie mury, chyba szerzenie dobra idzie nam coraz lepiej. 

Kolejna porcja obejrzanych przeze mnie seriali, które na pewno – moim skromnym zdaniem – warto obejrzeć, i na przykład jeśli nie macie zbytnio planów na jesienne wieczory, to ja już je Wam znalazłam. Oczywiście nie musicie mi dziękować :) 

WHITE GOLD

White gold to taka cudowność z Edem Westwickiem, której do końca nie rozumiem, znaczy nie rozumiem tego, że to oglądałam i mi się to w pewnym sensie podobało. Główny bohater pracuje bowiem w firmie produkującej okna, to jest – zakładającej te okna ludziom. Musi je sprzedawać: umie to robić, robi to dobrze, kłamstwo mu nie straszne, ogólnie  nie wie, co to są wyrzuty sumienia, chodzi o prowizję, kasę i czasem też (albo przede wszystkim) o seks. No i tak sobie do pewnego momentu żyje w tej bańce, unikając problemów (choć wydaje mi się, że tyle tej siły w to unikanie wkładał, że lepiej byłoby z nimi walczyć), a później oczywiście wszystko pierdu robi jedno wielkie, i się rozsypuje to jego życie na milion kawałeczków. Mimo tych pewnych niedociągnięć, może niedomówień, jest Ed Westwick (rozbrajająca scena w pierwszym odcinku, zupełnie polecam), lata 70/80 i Wielka Brytania.  Sama mam mieszane uczucia, mimo że obejrzałam wszystkie odcinki, bo podobało mi się, owszem, ale jakoś żeby tak oglądać nieprzerwalnie, to nie za bardzo. Warto obejrzeć choćby dla wyrobienia sobie własnej opinii ;)

MINDHUNTER 

Mindhuntera ogólnie zaczęłam oglądać wtedy, kiedy wszyscy opłakiwali to, że już kończą. Niech to świadczy o moim ogromnym wyczuciu czasu. Niemniej to jest moją przewagą, więc niech oni czekają biedni na kolejny sezon. Ja porozkoszuję się jeszcze połową odcinków, które są przede mną :D Ogólnie chodzi tu o to, że dwójka bohaterów – dwaj agenci FBI, chcą zmienić spojrzenie policjantów na ich własną pracę. Wydaje im się, że psychologia jest ważną dziedziną, dzięki której mogliby zrozumieć to, co powoduje psychopatami, co popycha ich do wyrządzania krzywd swoim ofiarom, no po prostu mogliby wejść – czysto teoretycznie – w ich umysły i dowiedzieć się, co tam się dzieje. Ale policjanci, na samym początku nawet ich przełożeni, są do tego pomysłu sceptycznie nastawieni. Bo psychologia, bo policja, bo to się nie godzi. Holden Ford i Bill Tench robią więc objazd po kilkunastu miasteczkach, nawracają policjantów i rozmawiają z psychopatami. I to jest tak bardzo super zrobione, że mimo prawie nijakiej akcji – no bo nie ma tu pościgów z bronią, śledztw czy miejsc zbrodni, ogląda się to z efektem wow na buzi. Bo to tylko psychologia i gdybanie. Mądre rozmowy, ciekawe zagadnienia i wyciągane wnioski. Bezbłędne ujęcia, muzyka, i aktorzy, z którymi co prawda wcześniej nie miałam do czynienia, ale serio wow. Dawno nie oglądałam niczego tak dobrego, mam nadzieję, że w następnej połowie odcinków nie zaznam rozczarowania. NO OBY. Czy ktoś się w ogóle orientuje, kiedy kolejny sezon?

Aktualnie zaczęłam jeszcze pierwszy sezon Stranger Things, ale jestem po trzech odcinkach i mam totalnie mętlik w głowie, więc nie wiem, czy uda mi się  obejrzeć wszystko czy jednak nie.

Emilia postanawia odmienić swoje życie. Zaczyna z grubej rury – rezygnuje z kariery wróżki, wstępuje do chóru kościelnego, a na dodatek decyduje się pomóc w rodzinnej firmie, połączeniu pralni z… zakładem pogrzebowym. Gdzieś w kącie głowy kołacze jej się pomysł o własnym interesie, teraźniejszość jednak jest bardziej angażująca: ta praca, która miała być tymczasową zabiera dużo energii, klienci (nawet ci zmarli) są problematyczni, a pikanterii dodaje fakt, że ten męski but, to on pojawia się w dziwnych miejscach .

Takiej książki właśnie potrzebowałam. Wróżka mimo woli wpasowała się idealnie w panującą za oknem szarugę, która zachęcała i robi to nadal, do zrobienia litrowego kubka herbaty, przykrycia się kocem po same uszy i niewychodzenia z tej fortecy przez co najmniej kilka dni. Pewnie to jest jeden z powodów, przez które pochłonęłam ją w dwa, nawet niecałe, wieczory. Ot, to tyle, jeśli o zachętę.

A tak serio, to bardzo pogmatwana, przepełniona ironią opowieść, która wielokrotnie doprowadziła mnie do łez. Główna bohaterka, Emilia, jest wróżką. A w zasadzie była, bo doszła do wniosku, że to już nie dla niej, że ona potrzebuje jakiegoś porządnego zajęcia, a nie takiego gdybania i bawienia się losem innych. Wydaje jej się, że praca w firmie swojego ojca trochę jej pomoże, odnaleźć swoją ścieżkę, ale drodzy państwo, co tam się dzieje w tej firmie, w tym domu pogrzebowym… No ci klienci wariują, ich rodziny odchodzą od zmysłów, buty się pętelętają, ciała zamieniają, a tu jeszcze ktoś organizuje w nocy jakieś dziwne happeningi na cmentarzu.

Bohaterowie, każdy „z innej parafii”, mają pomieszane w głowie równo. Wplątują się w coraz to nowe akcje, w których udział zupełnie zaprzecza temu, co mówią wcześniej albo później, oczekują od życia dziwnych niestworzonych rzeczy, a później, jak coś się dzieje nie tak, jak powinno, to nie ukrywają zdziwienia. Nie znajdziemy tu poważnego podejścia do pogrzebów, odejścia bliskich. Nie dopatrzymy się tu żadnych życiowych mądrości, z których można by czerpać garściami. Bohaterowie podchodzą do swojego życia z odpowiednią dozą humoru, która sprawia, że niezależnie od wielkości bagna, w które wejdą, zawsze na ich twarzach gości uśmiech. Są naiwni, głupi, to, co robią często serio woła o pomstę do nieba. Są odrealnieni, tak samo jak świat, w którym żyją. Takie rzeczy się przecież nie dzieją (a przynajmniej my o nich nie wiemy).

Przy tym wszystkim, co napisałam wyżej, Wróżka mimo woli to bardzo przyjemna, radosna książka, idealnie wpasowująca się w moment Halloween i tej szarości za oknem. Czyta się ją szybko, bo jest napisana w formie pamiętnika, dużo się śmieje i przejmuje się od bohaterów to fajne podejście do życia. Humorystyczne. Bo czasem tylko śmiech nas uratuje.

Dlatego polecam, bo mimo że ta książka w zasadzie jest… o niczym, to i styl pani Zdunek, i bohaterowie, to wszystko jest takie spójne, radosne i kochane, że chce się czytać. Tak po prostu. Dla samego czytania i miłego spędzania czasu. 

Premiera książki: 8 listopada 2017

Za możliwość przedpremierowego przeczytania książki dziękuję