Okładka obiecuje nam opowieść o samotności i spełnianiu marzeń „nawet pomimo przeciwności losu”. Przeciwności losu, bo nasza bohaterka, Patrycja, nie miała bowiem w życiu łatwo – będąc małą dziewczynką straciła mamę, z kolei tata gdy poznał nową kobietę się jej najzwyczajniej w świecie wyrzekł. Dziewczynka spędziła swoje dzieciństwo na wsi, mieszkając z nienawidzącą ją babcią. Nie miała ani dobrego startu, ani większej szansy na to, by jej życie wyglądało inaczej, niż innych mieszkańców małej wsi. Spełnianie marzeń, bo w splocie mniej lub bardziej nieszczęśliwych wypadków Patrycja w końcu postanawia złapać swoje życie w ręce i… wyrusza w nieznaną podróż.

Normalnie napisałabym Wam w tym momencie, że jeśli chcecie dowiedzieć się, jak skończyła się historia bohaterki, sięgnijcie po książkę bo naprawdę warto. Tyle, że nie tym razem. Jestem ogromnie „Pocałunkiem morza” rozczarowana. Nie tylko dlatego, że brak tu jakiejkolwiek samotności czy spełniania marzeń. Bohaterka co prawda nie ma rodziny, jest zdana na siebie, wobec czego jej działania wynikają jedynie z własnej chęci spełniania marzeń czy może bardziej – wyrwania się z wioski, w której nie chciałaby spędzić reszty życia.

Niestety autorka nie daje nam szansy na zaprzyjaźnienie się z Patrycją. Ta historia, co to pewnie miała doprowadzić czytelników do łez, w zasadzie była – według mnie – połączeniem kilku opowieści z życia dziewczyny, która z jednej strony tak bardzo nie chciała być w tym miejscu, w którym była ale z drugiej jakby nie robiła nic w kierunku tego, by jakoś to zmienić. Była bierna wobec wszystkich wydarzeń, które jej się przytrafiały, i jeśli rzeczywiście na niektóre mogła nie mieć wpływu, w pozostałą część wystarczyło włożyć odrobinę chęci, by przekuć je na swoją korzyść.

Nie wiem, czy to wina sztywnej narracji, czy tego, że naprawdę nie widziałam między kolejnymi „rozdziałami” wspólnej nitki zszywającej to w jedno. Akcja, rozpisana na przestrzeni kilku lat ot tak sobie skakała, i raz mieliśmy Patrycję kilkunastoletnią, a tu już dorosłą, co wprowadzało mnie niejednokrotnie w mętlik zupełnie od książki mnie odpychający.

W tym wszystkim wydaje mi się, bo może nie ma sensu rozpisywać się nad czymś, co jest po prostu nijakie, że tak jak Patrycja była nijaka, tak nijaka była cała książka.  W sensie, nawet kiedy dorosła i rozpoczęła nowe dorosłe życie, nadal pozostawała tak samo bierna, momentami zadufana i trochę niedojrzała. Nie wiem, nie polubiłam się z „Pocałunkiem morza” i jedyną pociechą jest to, że książeczka była naprawdę cienka, a wobec tego nie zabrała mi zbyt dużo czasu. Spodziewałam się szału, a przynajmniej miłej, krótkiej i niezobowiązującej książki. A co dostałam? Nie jestem do końca pewna. Bliżej niezidentyfikowane coś, przy czym chyba nie spędziłam dobrego czasu.

Za egzemplarz dziękuję

Dlaczego lubimy to, co lubimy? Czy jakość wina i seksu wpływa na odczuwaną przyjemność? Czemu jadąc samochodem zwalniamy, aby popatrzeć na drastyczny wypadek? Wybitny psycholog Paul Bloom zagłębia przyjemności szlachetne, jak i te owiane złą sławą. Czego pragniemy i dlaczego – oto jest pytanie, które zadał sobie autor książki i niekoniecznie wiem, czy na nie odpowiedział.

Lubię z książek dowiadywać się czegoś nowego; mniej więcej dlatego sięgam czasem po takie książki, żeby poszerzyć swoją wiedzę wierząc, że autor zdecyduje się przedstawić temat w jakiejś przystępnej formie. Przywołując swoją ostatnią lekturę o podobnej tematyce, Kreatywni. I masz pomysł na wszystko podeszłam do Przyjemności pełna nadziei, tyle że…

Autor co prawda wykazuje się ogromem wiedzy na wybrane przez siebie tematy, tyle, że nie za bardzo umie ją przekazać. Siląc się na strasznie naukowe tony wyjęte żywcem z książek, których używa się do pisania prac magisterskich, obdziera z człowieka z przyjemności niezobowiązującej lektury. Choć opowiada o tematach ciekawych, bo przecież sam kontekst przyjemności w odniesieniu do różnych aspektów naszego życia jest, to naprawdę… nie da się tego czytać.

Jestem niesamowicie zasmucona faktem, że Paul Bloom tak zmarnował potencjał swojej książki. Przecież te rzeczy, o których pisał, są szalenie ciekawe – to, jak przyjemność rządzi naszym życiem, jak opierać się fantazjom, których nie możemy zrealizować, jak radzić sobie z przyjemnościami, których nie można zaspokoić, aż w końcu jak nie dostać zawału widząc w internecie ogłoszenie mężczyzny, który szuka „kogoś, kogo mógłby zjeść” (true story).

Przyjemność wcale nie była taka łatwa w odbiorze, a przez to, że czytałam ją rozciągle i trochę na siłę, przyjemności z jej czytania nie odczułam żadnej. Szkoda, bo naprawdę – powtarzam się – potencjał był wielki i sądzę, że dało się tego naukowego tonu trochę uniknąć. Wiele by to ułatwiło, tymczasem.

… ale nie zachwyciły mnie na tyle, by o każdej z nich pisać z osobna.

Dziewczyna z tatuażem na lędźwiach to zbiór krótkich opowiadań/historii napisanych przez Amy Schumer, aktorkę komediową i stand-uperkę. Przyznaję bez bicia, że było to moje pierwsze spotkanie z Amy i jakoś konkretnie nie wiem, co o nim myśleć. Książka, książeczka to zbiór felietonów czy historii dotyczących życia samej autorki. Gdzieś spośród tych wszystkich żartów, które autorka o sobie opowiada, wyłania się obraz kobiety, która niejedno w życiu przeszła i może „dzięki” temu zyskała takie a nie inne podejście do niektórych spraw. Czy mi się podobało, może niekoniecznie bo w pewnym momencie te żarty po prostu stały się męczące, samo podejście autorki do życia – trochę wydumane i na siłę. Tak czy siak to tylko lekka książeczka i może nie trzeba jej brać aż tak na poważnie.

Ciotka Zgryzotka to z kolei powrót do znanej wszystkim Jeżycjady. Po każdą kolejną książkę sięgam z takim samym, jak nie większym wytęsknieniem. Czy pani Musierowicz nadal sprawia, że chce mi się przeprowadzić do Poznania? Owszem. Co najbardziej mnie uderza to to, że doskonale pamiętam jak czytałam o młodej rudej Idusi, która była taką wiercipiętą, a teraz ta sama Idusia ma już (SPOILER ALERT) wnuki i to jest takie trochę smutne. Pani Musierowicz natchnienia nie brakuje, a ja wyczekuję nadal nawet, jeśli rzeczywiście do pierwszych części serii te najnowsze się nie umywają. To wciąż jednak ten sam fajny, książkowy świat, który może i nie ma odniesienia w rzeczywistości… ale czy nie od tego są książki? Chcę więcej Borejków! Nawet jeśli są tak troszkę niedorzeczni. Tak troszeczkę.

Alice i Oliver to z kolei taka smutna książka, opowiadająca historię młodego małżeństwa, które niby jest „w najlepszym momencie swojego życia”, kiedy Alice dopada ciężka choroba i cała rodzina sobie z tym musi jakoś radzić. Są szpitale, konsultacje i ta chęć i walka o każdy kolejny dzień. Młodzi rodzice, młode małżeństwo, Nowy Jork lat 90. Nie pomaga fakt, że książka jest oparta na faktach, bo wtedy człowiek zdaje sobie sprawę – im później tym lepiej, że hej to nie tylko książka, nie tylko wymyślona historia. To przełożenie tragedii, której może napisanie pomaga jakoś sobie z tym ciężarem poradzić. Bohaterowie się nie poddają, walczą, a autor w swojej powieści pokazuje, jak to wygląda od strony szpitala, papierkologii i problemów dnia codziennego, których się nawet nie zauważa, jeśli się jest zdrowym. Jakoś nadal nie mogę się po niej pozbierać, bo jednak chyba wolałabym wierzyć, że to fikcja. Polecam.

Nie będę wspominała, ile książek leży mi na parapecie nad łóżkiem, a ile schowanych w szafie. Ciągle ich przybywa (pewnie dlatego, że ja nie umiem odmawiać, i zadziwiająco większość zapowiada się super i jak mogłabym ich nie przeczytać), więc tu chciałam z góry przeprosić za wszelakie opóźnienia. Wynikające oczywiście z tego, że jestem leniwą bułą, która powinna pisać pracę a nie bajdurzyć o książkach 😉 Nie mogę się doczekać świata, który się kryje gdzieś za trzema brakującymi jeszcze rozdziałami.

Co ciekawego ostatnio przeczytaliście? 😊

Obiecałam sobie w zeszłym roku, że obejrzę więcej filmów. Że nie wykorzystam znów wymówki pod tytułem: jezu, wolę serial. Obietnicy jako tako dotrzymałam, a że pisanie o książkach chwilowo mi nie idzie, to dzisiaj trochę właśnie o tych filmach Wam opowiem 😉 Może znajdziecie tu coś dla siebie.

 Zacznę może od dokumentów, do których trudno mi się było przekonać może dlatego, że kojarzyłam ten gatunek z Discovery Channel i nużącym głosem Krystyny Czubówny 😊

Na pierwszy ogień niech idzie Gaga: Five Feet Two, czyli dokument o Lady Gadze, a w zasadzie Stefani Joanne Angelinie Germanottcie. Uff, podołałam wymówieniu jej imienia, a było trudno. Film spodobał mi się przez to/dzięki temu (dowolne wykreślić), że wiecie, łatwo jest powiedzieć „co za wariatka ubiera się w takie stroje”, trudniej ogarnąć, że to jest jej sceniczna wersja siebie, a tam gdzieś pod tymi tonami kostiumów kryje się normalny człowiek z krwi i kości. Taki, co go bolą plecy, co się stresuje i co ma problemy, a nie życie usłane różami (każdy by tak chciał). W tym wszystkim Gaga wydała mi się na maksa autentyczna, i chyba jakoś ją bardziej polubiłam. A scena, w której przychodzi do Walmartu bodaj zobaczyć, czy sprzedają jej płytę… Bezcenne!

Trochę mniejszym optymizmem pałam do Minimalism. A documentary about the important things, gdzie bohaterowie, a w zasadzie prekursorzy opowiadają o tym, że mniej znaczy lepiej, i ja może bym to zrozumiała, tylko z kolei nie lubię takiego popadania ze skrajności w skrajność. Rozumiem ideę posiadania mniej rzeczy, jednak bytowanie z jedną torbą dobytku jest dla mnie po prostu głupie. Trochę się męczyłam ciągle wysłuchując, że jak wyrzucę to i to, że jak przestanę się przejmować tym i tym to na milion procent zrobi mi się lepiej. No nie wiem. Sam film jest ciekawy, można sobie przynajmniej jakąś sensowną opinię na temat tego właśnie minimalizmu wyrobić.

Z polskich filmów widziałam w tym roku Plan B. Kingi Dębskiej i mam odnośnie niego mieszane uczucia. Miałam nawet napisać o nim osobny post ale szybko zmieniłam zdanie. Wydaje mi się, że jak na tak krótki film ilość opowiedzianych historii jest zbyt duża. Żadnej z bohaterek nie towarzyszyliśmy zbyt długo, to jest nie mieliśmy szansy wżyć się w ich sytuację i jakoś bardziej zacząć je odczuwać. Również brakuje mi tu jakiegoś solidniejszego zakończenia, wytłumaczenia dalszych losów bohaterów, ale może to był taki zamysł. Tak czy siak, pomysł na to by opowiedzieć o tym, jak los jest przewrotny i jak mimo pozoru szczęścia wszystko jest kruche, a posiadanie planu B czasem jest koniecznością – spisał się ekstra. Warto zobaczyć, ale nie w kinie.

Nie mogło zabraknąć również Pitbulla, bo ja chciałam powiedzieć, że Dorociński. Zaraz za nim Doda, która no po prostu przeszła samą siebie, zagrała w filmie pierwsze skrzypce i pojawiaj się częściej na ekranie. Trochę przeraziła mnie pustka na kinowej sali (okej, sorry za dość nietypową porę dnia, I’m a student), ale chociaż mogłam się śmiać bez poczucia, że niszczę komuś seans. Strzelanie, hajs, Doda, Dorociński, trochę brakowało mi Gebelsa, ale jestem totalnie na tak. Musicie zobaczyć, Wegeta Pasikowskiemu nawet do palców u stóp nie sięga.

Teraz w szybciutkim tonie o filmach Oscarowych, które z powodu choroby udało mi się obejrzeć dopiero po rozdaniu nagród, ale nie ma tego złego – seanse w kinach studyjnych były nawet i fajniejsze (nie licząc tej jednej malutkiej sali w Arsie, w której myślałam, że dostanę zawału, taka była mała).

Call me by your name powinien obejrzeć każdy. W sensie: północne Włochy, lato 1983 roku, to już powinno mówić samo za siebie. Każdy element tego filmu gra człowiekowi na emocjach. Od bohaterów i aktorów się w nich wcielających (och,Timothee…), poprzez scenografię, widoki, muzykę i… tematykę, bo to chyba najważniejsze. Call me by your name niszczy od pierwszej minuty do ostatniej, rozwala człowieka na kawałki i ma taki klimat, którego się nigdy nie zapomni i którego chyba żaden film na razie nie jest w stanie przebić. Choć tu jeszcze chciałam dodać, że książka jest jeszcze bardziej rewelacyjna (bo przemyślenia Elio, głównego bohatera) i ją również totalnie warto przeczytać (najlepiej po angielsku, bo te wszystkie myśli przetłumaczone na polski, meh).

Oglądałam również Lady Bird i jakby nie do końca rozumiem zachwyty. W sensie, po Oscarowym filmie, w porównaniu do wszystkich innych, które dane mi było zobaczyć, spodziewałam się jakiegoś wow. W zamian dostałam film o dorastaniu w takiej a nie innej rodzinie, i chociaż z niektórymi problemami każda nastolatka w wieku dojrzewania mogłaby się utożsamić to nie wiem. Czegoś mi brak. Poprawny, ładnie zrobiony, z fajną muzyką w tle ale chyba nic więcej… Nie wiem, nie ma tu ani przełomowych wydarzeń, ani szalonych zwrotów akcji… No nuda trochę. A także zmarnowany potencjał (według mnie).

Na I, Tonya wybrałam się do kina z koleżanką, w sumie nie wiedząc na co się szykuję. Film opowiada historię łyżwiarki figurowej Tonyi Harding, która w 1994 została uwikłana w incydent, w którym zostaje ranna jej rywalka. Film, a raczej reportaż czy dokument opowiada więc tą burzliwą historię, która serio daje do myślenia. O tym, jak bardzo własna rodzina może człowieka pogrążać, jak trudno jest dojść na szczyt a jak łatwo z niego spaść i w zasadzie, że jeżeli umiesz liczyć to licz na siebie, bo ludzie zawodzą. Z kolei miłość jest beznadziejna, a najbardziej pomogą ci ludzie na pozór dla ciebie obcy. Nie znałam tej łyżwiarki, nie wiedziałam, o co chodzi, a po seansie musiałam zrobić research. To chyba dobrze świadczy. Poza tym – Sebastian Stan. Dla wielu to powód do tego, by kupić bilet. Jestem pod ogromnym wrażeniem.

Jednak filmem, który wywarł na mnie największe wrażenie jest Three Billboards Outside Ebbing, Missouri, czyli historia zrozpaczonej śmiercią córki matki, która nie podda się, dopóki nie odnajdzie mordercy. Skoro policja zawodzi, kobieta bierze sprawy w swoje ręce i… Dzieją się różne dziwne, straszne rzeczy. Małomiasteczkowość, która wylewa się z każdego roku, bohaterowie, „dobrzy ludzie”, którym wydaje się, że wiedzą lepiej a jednak niekoniecznie i w końcu ta niezłomna kobieta, która poświęca życie swoje, swojego syna po to, by dowieść prawdy. Za wszelką cenę. Kreacje bohaterów – miazga. Zasłużone dwa Oscary. Chociaż o takich portretach głupio mówić, że są super, to taki właśnie jest ten film. Smutny, dobijający, ostateczny, wbijający w fotel. Dawno nie widziałam czegoś tak dobrego.

W tak zwanym międzyczasie dodałam na Netflixie tyle rzeczy „do obejrzenia”, że ja naprawdę średnio widzę moją obronę (bo ponoć trzeba bronić pracę, a ja dopiero/aż mam jej już połowę). Niemniej, kto by się teraz tym przejmował, prokrastynacja rządzi się przecież swoimi prawami. Ahoj!  

*Zdjęcia pochodzą z imdb.com

Nie trzeba długo namawiać mnie do czytania kryminałów. Tym razem wystarczyło, że w opisie przeczytałam coś o seryjnym zabójcy i ogólnie byłam kupiona. Co prawda trochę z lekturą książki zwlekałam (co wynikało z moich zaległości książkowych), ale kiedy zobaczyłam, że ktoś już przeczytał, i komentuje i poleca, w obawie, że już zaraz, tuż za rogiem znajdę jakiś straszny spoiler, zabrałam się za czytanie. Skończyłam następnego dnia.

Czwarta Małpa, a właściwie Zabójca Czwartej Małpy (#4MK) to seryjny morderca grasujący w Chicago, z którym policjanci nie są w stanie sobie poradzić. Po pięciu latach nieudanych prób czują się lekko zmęczeni sytuacją. Kiedy więc dochodzi do wypadku, a przy pieszym, który rzekomo wpadł pod autobus znalezione zostaje charakterystyczne pudełko z fragmentem ciała uprowadzonej osoby, nikt nie ma wątpliwości. To on! Gdy okazuje się, że mężczyzna ma przy sobie pamiętnik opisujący jego drogę do tego, kim się stał, gra rozpoczyna się na dobre. Czy policjanci wygrają walkę z czasem i zdążą uratować ostatnią ofiarę? Na to pytanie musicie znaleźć odpowiedź sami 😉

Trochę opinii o tej książce się naczytałam i obawiam się, że większość z nich podzielę – przy tej książce bardzo dobrze spędziłam czas i żałuję, że zrobiłam to tak późno. Autor, J. D. Barker odwalił kupę dobrej roboty, a swoim czytelnikiem bawił się tak samo, jak wymyślony przez niego Zabójca Czwartej Małpy z policjantami. Nic, co przeczytacie nie jest prawdą. Każdy podrzucony trop, choć rzetelny i dający do myślenia to tylko furtka do kolejnych części i etapów historii, w której bohaterowie będą kluczyć, błądzić i się mylić tylko po to, by w końcu gdzieś tam na końcu tunelu znaleźć odpowiedź. Zaskakującą, szokującą i dającą do myślenia.

Merytorycznie nie ma tu czego zarzucić: dialogi w końcu brzmią tak, jak powinny, to jest – można je sobie wyobrazić w życiu codziennym i wcale nie będą kłuły po uszach. Bohaterowie śmieszą, mają problemy, nie są idealni ale starają się zrobić co w swojej mocy, by jak najlepiej rozwiązać nurtującą ich od lat sprawę. W końcu sam autor, podejmując taki a nie inny temat swojej książki – bo można odnieść wrażenie, że ta cała „sprawa”, te „morderstwa” to tylko wierzchołek tego, co chciałby tu poruszyć.

To analogicznie przenosi nas do tytułu książki. Autor, odwołując się do japońskiego przysłowia wyrażanego najczęściej w postaci rzeźb czy obrazów trzech małp zasłaniających sobie, kolejno: oczy („nie widzę nic złego”), uszu („nie słyszę nic złego”) oraz ust („nie mówię nic złego) dodaje tu jeszcze jedną, o imieniu Szizaru, symbolizującą niezgodę na czynienie zła. Stawiając na taki tytuł swojej powieści, daje czytelnikom możliwość domniemywania, o co chodzi mordercy, jakie są jego zamiary, aż w końcu nawet dzięki pamiętnikowi, który wpada w ręce policjantów, możliwości zajrzenia w jego umysł.

Nie chcę mówić, że „musicie” przeczytać, bo zmuszać nikogo nie mam zamiaru. Książka, polecana przez tyle osób, poza oczywiście dobrą promocją (uwielbiam papierową nakładkę na okładkę) broni się samą treścią. Plot twisty, bohaterowie z prawdziwego zdarzenia i w końcu zagadka – taka, jakiej mi długo brakowało 😉

Za przedpremierowy egzemplarz książki dziękuję

Żeby poprawić sobie samopoczucie, mówimy sobie „to wcale nie nasza wina, to WENA nie dopisała i tak jakoś wyszło, że nie dałem/am rady…”. Łatwiej przecież zwalić na coś, co uwaga, nie istnieje, niż na siebie i własny spadek motywacji do robienia czegokolwiek poza wpatrywaniem się w ruszające się na ekranie postacie. Nie, żebym oceniała – prokrastrynacja, zostawianie wszystkiego na ostatnią chwilę i przede wszystkim zwalanie winy na wenę to moja domena, niemniej dzięki przeczytanej właśnie książce moje oczy trochę się otworzyły.

Scott Barry Kaufman i Carolyn Gregoire w swojej książce „Kreatywni. I masz pomysł na wszystko” pokazują, jak sławni i pomysłowi ludzie świata pielęgnują swoje umysły. Zachęcają również do tego, by niektóre metody wypróbować na sobie, by w końcu przestać zwalać winę za niepowodzenia na otoczeniu, bo wszystko zależy w dużej mierze od nas samych.

Czytałam ją dość długo, głównie ze względu na przerost informacji. Nie byłam w stanie „połknąć” połowy książki na raz, gdyż niewiele bym z niej wówczas zapamiętała. I tak wydaje mi się, że mimo podkreślania czy zaznaczania konkretnych historii nie wszystko udało mi się przyswoić. Tym samym widać, że autorzy włożyli dużo pracy w to, by swoje tezy poprzeć historiami tych, którzy w swoim życiu dużo osiągnęli – zazwyczaj dzięki kreatywności i odejściu od tych sztywnych zasad. Które, z przykrością trzeba stwierdzić, że w szkołach mają się dobrze – bo przecież trzeba myśleć tak, jak autorzy danego klucza. Wykaż się odrobiną pomysłowości, dostaniesz ujemne punkty. W obliczu tej plagi, „Kreatywni. I masz pomysł na wszystko” jest zbawieniem.

Jest tu o tym, że pasji, która dzieli się na harmonijną i obsesyjną, że mózg potrzebuje czasem samotności („Umysł musi posiadać przestrzeń by się wyciszyć, jeśli ma dojść do spostrzeżeń, które złożą się na oryginalną pracę twórczą”), o mocy przeczuć (to oznaka kreatywności), o rozpraszaniu się i wielozadaniowości, o stracie, czasem zbawiennej dla umysłu, o inspiracji, nadziei i wielu innych rzeczach, o których nie wspomnę, by nie odebrać Wam radości z czytania. Chodzi jednak głównie o nasz umysł i o to, by nie zabijać kreatywności w sobie. By wytężać umysł, działać zgodnie z tym, czego potrzebuje. I by wreszcie zrozumieć że to wszystko siedzi w nas.

Nie wiem, czy lubicie tego typu książki, nie jestem sama pewna, czy lubię je ja. Cieszę się jednak, że przeczytałam „Kreatywni. I masz pomysł na wszystko”, bo naprawdę wiele się dowiedziałam. O Picassie, który twierdził, że kreatywność spływała na niego z niebios, o wychylaniu się przed szereg i w końcu – nieszablonowym myśleniu, które zabija i które powinno być wręcz zabronione. Tak naprawdę jednak to tylko wierzchołek informacji, które tam znajdziecie, i jeśli czujecie, że to może być coś dla Was – polecam. Mimo tego, że trochę trudno się to czyta (trochę jak podręcznik do szkoły – ale to zaleta, bo książka wypełniona jest samymi ciekawostkami) na pewno znajdziecie tu coś dla siebie.