Jak skończyłam oglądać serial o tej samej nazwie byłam pewna, że już nic mnie nie zaskoczy. Że ilość zła i tragedii upchana w kilku odcinkach to już jakieś minimum, którego nie da się przekroczyć. Wtedy w euforii nowego roku kupiłam książkę, w końcu w języku polskim (choć czaiłam się dosyć długo na wersję oryginalną) i zaczęłam czytać.

Po trzech tygodniach dochodzę do wniosku, że nie jest to łatwa lektura choćby ze względu na ogrom tragedii, czy przypadków, osób i imion, które trudno spamiętać, nie gubiąc się przy tym albo nie cofając się o kilka stron. Tym samym jestem zdania, że serial stanowi idealne uzupełnienie do tego, co zostało w książce opowiedziane.

W książce jest obszerniej i dokładniej. Dzięki temu że widziałam serial, byłam w stanie niektóre imiona przypasować do postaci, które widziałam na ekranie i rzeczywiście ułatwiło mi to lekturę. Co do samej treści nie mam się oczywiście o co przyczepić, bo wciąż mam minę pod tytułem „WOHOHO”, że takie rzeczy się dzieją. Obok nas, każdego dnia i w zasadzie mogą dotyczyć nas wszystkich. W sensie: zabójcy, mordercy mogą być wśród nas – są zwykłymi ludźmi, którzy w pewnym momencie zboczyli z dobrej ścieżki – pod wpływem różnych wydarzeń – bo nie otrzymali pomocy. Albo nie umieli się o nią zwrócić, więc poddali się emocjom, których nie rozumieli, one nimi zawładnęły i w większości doprowadziły ich do ostateczności.

„Bohaterowie” doprowadzeni do ostateczności dokonywali strasznych rzeczy. W większości, w trakcie procesów, powoływali się albo przynajmniej się starali, na niepoczytalność. Dość naiwne podejście ukazywania siebie jako kogoś, kto nie wiedział co robił nie przekonywało sędziów, a przestępcy zazwyczaj otrzymywali ostateczną karę.

Trudno mówić o takiej książce, że się „podoba”, że jest „super”, bo to takie trochę nie na miejscu. Ale naprawdę: serial jest jej niezłym uzupełnieniem, rozszerza wiedzę na temat tych przestępców, których widzieliśmy na ekranie, a koniec końców dobrze się przy niej spędza czas. Nie wie ktoś, kiedy drugi sezon serialu? 😊