Archive for 2017

Przyjmuję, że każdy z nas, żegnając się ze starym rokiem robi sobie jakieś mini podsumowania, do których miło będzie po jakimś czasie wrócić. W 2017 udało mi się – i jestem z siebie dumna, może nie aż tak jak będę wtedy, kiedy zacznę pisać pracę ale jednak – przeczytać ponad 52 książki, co jest super, bo zawsze rok kończył mi się w okolicach pięćdziesiątej, obejrzeć około 16 filmów i kilkanaście seriali. Co tylko pokazuje jak wielkim nolifem jestem, ale o tym porozmawiamy dopiero 2 stycznia kiedy będę zapętlała Przyjaciół na Netflixie (to się dopiero nazywa rozpoczęcie roku!) 😊

Książkowi ulubieńcy

Najulubieńszą książką bezspornie zostaje „Wzgórze psów” Jakuba Żulczyka, książka, o której można mówić cały czas, polecać ją każdemu, a i tak będzie się miało wrażenie, że brakuje w głowie słów, by opisać jak jest dobra. Jednocześnie smutna, przygnębiająca i przepełniona złem. Zybork z kolei przepełniony złem, ciemnością, wrogością i niezgodą na to, co się dzieje. Lektura, którą powinien przeczytać każdy, kto jeszcze nie zna pana Żulczyka. Więcej o „Wzgórzu…” tutaj.

#wzgórzepsów jak zwykle trzyma poziom. ale to #Żulczyk, więc wcale nie jestem zdziwiona 👏🏻

Post udostępniony przez 👩🏻 Ola (@myslizaczytanej) Maj 21, 2017 o 5:47 PDT

O miano mniej ulubionej książki dzielnie walczyły ze sobą trzy powieści, jednak, niech będzie, że moją finalną odpowiedzią na to pytanie jest „Mitologia skandynawska” Naila Gaimana. Jeju, to było takie złe, takie straszne i niezrozumiałe w odbiorze… Zawiodłam się strasznie, bo mitologia nordycka kojarzyła mi się z czymś fajnym, i ja nie wiem, czy to wina autora, czy może tłumacza, no ale jestem totalnie na nie. Więcej o „Mitologi…” tutaj.

Filmowi maniacy

Jestem zadowolona, że przyłożyłam się w tym roku również do filmów. Nie wiem, czy pomogło lenistwo, Netflix, czy po prostu fakt, że w kinie pojawiło się dużo fajnych obrazów wartych obejrzenia. Z drugiej strony trochę smutne, że te najfajniejsze obejrzałam w pierwszej połowie roku. 2018, nie zawiedź mnie!

La la land. Zgodnie z zasadą uwielbiam albo nienawidzę, ja znajduję się w tej pierwszej grupie. Film zaczarował mnie od pierwszego ujęcia, i nawet mimo tego zakończenia, co to boli do tej pory, które wywołało w sali kinowej wielkie poruszenie, które było niejako przyczyną śmiesznej sytuacji z Oscarami, jestem zdania, że to najlepsze, co mogło się przydarzyć fance Ryana Goslinga. Dodajmy sobie do tego piękną scenografię, Emmę, muzykę i kostiumy, i ja Wam powiem, poprzeczka została podniesiona dosyć wysoko. Moja recenzja.

Manchester by the sea był trochę smutniejszym filmem, niemniej wciąż – albo przede wszystkim – zasługującym na nasza uwagę. Nawet jeśli oglądamy go na „dobicie się”, kiedy jest nam źle i chcemy zobaczyć, przekonać się na własne oczy, że ktoś ma jednak gorzej. Ma. UFFF. A tak serio, bohaterom przydarzały się same najgorsze rzeczy, co jednak nie sprawiło, że się poddali. I tak trzeba żyć. Moja recenzja.

Dobrze się kłamie w miłym towarzystwie to znów film z innej bajki i znów wart tego, by go obejrzeć. By zobaczyć jak technologia zawładnęła naszym życiem, i jak bardzo wpływa na nasz losy. I jak od jednego kłamstwa, wysypują się wszystkie po kolei. No i to idealny przykład filmu, w którym akcja dzieje się w obrębie… stołu?, a my nie możemy oderwać wzroku od ekranu. Moja recenzja.

Serialoholicy

Co się robi jak się skończy oglądać nowy ulubiony serial? Skończyłam #MINDHUNTER i DAJCIE MI KOLEJNY SEZON! #netflix #netflixing

Post udostępniony przez 👩🏻 Ola (@myslizaczytanej) Lis 14, 2017 o 10:03 PST

2017 był bogaty również w dobre seriale, więc w tym miejscu chciałam przeprosić swoich wykładowców, a na swoje wytłumaczenie chciałam dodać, że nigdy mimo to nie spóźniłam się z oddaniem pisemnej pracy w terminie! Tymczasem – ulubiona trójca (a wybór był naaaaaprawdę trudny!) w kolejności przypadkowej:

Big Little Lies

Mindhunter

Anne with an E

O żadnym z tych seriali chyba dużo mówić nie muszę. Wszyscy znają, nie wszyscy oglądali (przynajmniej wiecie co musicie nadrobić). Z wytęsknieniem czekam na drugi sezon Mindhuntera, boję się drugiego podejścia do Big Little Lies i uprzejmie pytam, KIEDY DRUGI SEZON ANI?

Taki był…

… 2017. Czego mogę życzyć na 2018? Więcej półek na książki, więcej czasu na czytanie, ciepłej herbaty w kubku, więcej seriali, tańszego Netflixa oraz dobrego humoru i uśmiechu. No i sobie napisania pracy.

Oby chciało się nam tak, jak nam się nie chce.

Do siego! 😊

*Plakaty filmów pochodzą z Filmweb.com

Czytaj dalej

Są tacy autorzy, których książek nie wypada nie znać. Co prawda staram się przed nimi bronić- nie ma przecież niczego gorszego od tej wielkiej nadziei, że oto ta właśnie książka zmieni w końcu coś w moim życiu, a później wielkiego zawodu, że hej, to nie jest jednak takie świetne i czy problem leży w moim (złym) guście czy może rzeczywiście z tym autorem jest coś nie tak. Z takim uczuciem podchodziłam do „Rdzy”, pełna obaw co do tego, jakie wrażenie zrobi na mnie ta lektura.

W lecie 2002 roku Szymon ma siedem lat. Układa monety na torach, czekając aż jego rodzice przyjadą z Wielkiego Miasta. Tyle, że nie przyjeżdżają, a jego życie już nigdy nie będzie takie samo. Jest małym chłopcem, którego życie w jednej sekundzie rozpada się na milion kawałków. Wszystko to, co do tej pory znał, co do tej pory go otaczało – to już przeszłość. Musi odnaleźć się w nowej, innej, trudnej, rzeczywistości. Na równi z historią małego chłopczyka, który na przestrzeni książki dorasta, tak samo jak dorastają jego młodzieńcze problemy, poznajemy historię jego babci, Tośki, która przed laty wyruszyła w podróż, przed konsekwencjami której musiała prędzej czy później stanąć.

Od tamtej pory było tylko gorzej.
To znaczy lepiej.
Czyli gorzej.
Było mu smutno, wesoło i nijak, czuł się głodny, ale nie chciało mu się jeść, miał dużo energii i najchętniej by leżał. Czasami próbował o czymś myśleć i nie mógł. Czasami wpadał na pomysł, że coś zrobi, i nie robił. Najczęściej czuł się tak, jakby ktoś mu wyłączył prąd w głowie.

Obawiam się, że nie jestem w stanie powiedzieć, czy „Rdza” spełniła moje oczekiwania czy nie. Możliwe, że spodziewałam się większego efektu „woooow”, który towarzyszyłby mi pod koniec książki (choć przyznaje, że sposób jej zakończenia to jedno wielkie agrrrr!), niemniej jednak opowiadana przez autora historia trzyma w napięciu, nie jest przewidywalna, czego się trochę obawiałam, przede wszystkim jest do bólu prawdziwa, obfita w prawdziwe historie prawdziwych ludzi, problemy, z którymi często nie idzie wygrać, które spadają na nas „z góry”, jest trochę o niepogodzeniu się z tym koszmarnym losem, o tym, że zycie czasem jest piękne, a w końcu – że dziecińtwo jednak rzutuje na to, jak później się zachowujemy i jak wyglądają nasze życia.

Myślałam, że będzie wybitnie, przesadnie, albo karykaturalnie. Nic z tego się nie sprawdziło. „Rdza”, chociaż nie powala może na kolana, jest bardzo fajną książką, która jednak trochę smuci, przez co nie pozostajemy wobec niej obojętni. Z chęcią sięgnę po inne książki pana Jakuba 😉

Czytaj dalej

Co ten pan Wiśniewski w sobie ma. Co ten jego bohater ma w sobie takiego, że te wszystkie kobiety, które skrzywdził, w trudnym momencie jego życia zjawiają się- jedna po drugiej, przy jego szpitalnym łóżku, wspominając stare czasy, darując mu wszelkie winy i występki? Na to pytanie, nawet po lekturze książki, nie jestem w stanie odpowiedzieć, co powinno być zachętą do tego, by po nią sięgnąć.

Janusza L. Wiśniewskiego pamiętam głównie z S@motności w sieci. Ale tą czytałam dość dawno, choć wiem, że bardzo mi się podobała. Gdzieś po drodze czytałam inne książki, bardziej z fascynacji tym, że autor jest tak trochę wysławiany. Można do tego podchodzić sceptycznie, to prawda, jednak wystarczy przeczytać jedną książkę, chociażby, by zmienić zdanie. Takim sposobem Wszystkie moje kobiety. Przebudzenie trafiło w moje ręce, i w tym momencie chciałabym powiedzieć, że nie żałuję ani chwili z nią spędzonej. Nawet jeśli momentami trochę myślałam, że może to nie dla mnie, że trochę ciężko mi się czytało, że hej, nie przeczytałam tego w jeden wieczór. Ale to byłoby niemożliwe.

Nie radził sobie z bezradnością. Od dzieciństwa nie potrafił. Proszenie kogokolwiek o pomoc było i do dzisiaj jest dla niego okazaniem nie tylko słabości, ale i rodzajem podległości.

Pamiętacie, że mówi się, że jak człowiek spojrzy śmierci w oczy, to jak się budzi, jak dostaje od losu kolejną szansę, to jego światopogląd, podejście do życia nagle ulega zmianie. Człowiek zaczyna doceniać to, co miał lub to, co utracił – najczęściej z własnej winy. Tak samo jest z głównym bohaterem, naukowcem, który spędził w śpiączce ponad pół roku. Ku uciesze całego szpitala wybudza się, powraca powoli do życia, słucha opowieści lekarzy i pielęgniarek o tym, co działo się w trakcie gdy „spał”, jednocześnie słuchając tych opowieści, budzi się w nim wiele wyrzutów sumienia odnośnie własnego życia, osób, które miał ale które stracił (z własnej winy), których nie doceniał, które miały z nim trudno, które niejednokrotnie skrzywdził, a jednak w tym trudnym momencie – jak się dowiedział – przy nim były. Zastanawia się, dlaczego. My mu w tych opowieściach, w tych wspomnieniach, towarzyszymy.

Trzeba przyznać, że niezłe ziółko z tego bohatera było. Rozkochiwał, dawał nadzieję, a koniec końców jako szanowany doktor, profesor uciekał w swoją pracę, kiedy odpowiedzialność zaczęła go przygniatać, przerażać, kiedy czuł, że daleko to zaszło, nie umiał się wycofać, nie umiał odejść, wolał porzucać, zostawiać i zapominać. Do pewnego momentu łatwo mu to przychodziło, chciałoby się cicho szepnąć, co to dla niego, jest „tylko facetem”. No, ale i jego to dościgło, leży w tym łóżku, myśli, komunikuje się ze światem, ze swoją córką, z wszystkimi kobietami jego życia. I opowiada nam te historie, cofając się w czasie, nadając tym historiom osobisty charakter, i też do końca nie jestem pewna, jakby te opowieści wyglądały z punktu widzenia tychże kobiet.

Samotność wcale nie zaczyna się od tego, że nagle nikt nie czeka na ciebie w domu. Samotność zaczyna się wówczas, kiedy pierwszy raz odczujesz pragnienie, aby czekał tam na ciebie ktoś zupełnie inny...

Tak naprawdę choć Wszystkie moje kobiety. Przebudzenie jest promowana jako książka o kobietach, bardziej na usta ciśnie mi się, że to jest książka… o strachu. I o samotności przed kolejnym dniem, a nawet strachu przed samym sobą. Główny bohater, choć narobił wielu szkód, choć złamał wiele serc, ma jednak w sobie to coś, co w nim pociąga. Te wszystkie kobiety. Przez chwilę myśli się, że jezu, ale one są głupie. Ja na pewno bym sobie na to nie pozwoliła. No nigdy w życiu, prze-nigdy. Tyle, że mówić to sobie można, pisać to sobie można również, a gdy przychodzi co do czego to jest różnie. Chciałam powiedzieć jednak, że ten bohater ma swoje mroczne strony, ma też swoją historię i przeszłość, a to wszystko co przeżywamy w jakiś sposób na nas wpływa. I właśnie wpłynęło to na bohatera, który jednak dostał od losu drugą szansę, i jestem pewna że uda mu się to wszystko jakoś odbudować. Bo zakończenie książki na szczęście nie jest jednoznaczne ;)

Za egzemplarz książki dziękuję

Czytaj dalej

W skrócie- główna bohaterka, Amber Reynolds zapada w śpiączkę w wyniku wypadku samochodowego. Podobno wystarczy, że wiemy o niej trzy rzeczy - mąż jej nie kocha, ona leży biedna w tej śpiączce, a na dodatek okazuje się, że czasem zdarza jej się kłamać. Już by człowiek pomyślał, że to wystarczająca ilość nieszczęść przypadająca na jednego człowieka ale...

No nie.

Historia, opowiadana prze autorkę, jest prowadzona w trzech wersjach czasowych. Przyglądamy się tej Amber leżącej w szpitalu i słyszącej głosy odwiedzających jej osób, a jednak nie mogącą się odezwać ani tym bardziej poruszyć, następnie czytamy sobie jak do tego miejsca ta nasza bohaterka doszła, cofamy się w czasie, a na dodatek – bo wciąż, to przecież za mało - mamy przerywniki pod postacią pamiętnika małej dziewczynki, której tożsamość poznajemy dopiero gdzieś pod sam koniec książki. Sama historia też jest nieźle pogmatwana, a nie tylko sposób w jaki jest opowiadana. Amber jest dziwną bohaterką, a może przez tą dziwną narrację po prostu jest ją trudniej zrozumieć. Co nią kieruje, co wpływa na jej kolejne wybory i podejmowane decyzje. Które doprowadzają ją - czy tego chce czy nie – do tej sali w szpitalu.

Czasami kłamię przeczytałam w jeden wieczór, a w zasadzie w noc. To prawda, wciąga i od siebie uzależnia, choć początek był trudny przynajmniej dla mnie, do przebrnięcia. Trochę nie rozumiem zachwytu (może więc dobrze, że nie piszę o niej od razu, tylko trochę poczekałam aż emocje ostygną) jaki się nad nią odprawia, bo okej, historia jest ciekawa, rzeczywiście, ilość nieszczęść i pogmatwań trochę przygniata, aż w końcu samo zakończenie jest dla mnie trochę nieprawdopodobne i zupełnie wyrwane z kontekstu - w sensie, no dobra, czy tak serio mogłoby się stać? Czy ludzie mają serio tyle nienawiści w sobie? Czy dorosłe, uwaga d o r o s ł e osoby się tak zachowują? Nie wiem.

Czy warto przeczytać, pewnie tak, choćby po to, żeby - się powtarzam - wyrobić sobie własną opinię. I móc później samemu mówić czy się podoba czy nie. Ale jakoś nie wydaje mi się, że jest to książka warta takiego szumu ;)

Za egzemplarz książki dziękuję

Czytaj dalej

Pan Zygmunt Miłoszewski. Jak ja tęskniłam. Od momentu odłożenia Gniewu było mi smutno. Dlaczego pan nic nie wydaje, zastanawiałam się. Przeczytałabym coś jeszcze. Jakiś czas później na Facebooku – o, będzie książka! Już, już, idzie do druku. Jest nadzieja. Przewidywana data premiery. I wiadomość, czy nie chciałabym jej przedpremierowo zrecenzować. Czy tak wygląda niebo? Cholipcia, opłacało się pisać, i czytać, i robić to nawet jak mi się bardzo nie chciało. Dostać książkę swojego ulubionego pisarza przed premierą. Kolejne marzenie odhaczone ;)

Mimo tego wyczekiwania, za bardzo nie czytałam, o co będzie chodzić, głównie po to, żeby dać się zaskoczyć. Trochę gdzieś tam w kącie głowy myślałam, że może znów kryminał, że może jednak, że czemu nie.

No, muszę wam powiedzieć, że Jak zawsze obok kryminału to chyba nawet nie leżało :D Co w żadnym stopniu nie jest złą rzeczą, bo widać, że pan Miłoszewski się rozwija, wypróbowuje nowe gatunki i hej, jeśli to ma tak wyglądać, to ja jestem za tym, żeby jednak te kryminały na jakiś czas porzucić. Ale tylko „na jakiś czas”, bo jednak coś bym tam jeszcze takiego krwistego poczytała.

Jak zawsze to taka przewrotna komedia ironiczno-romantyczna o parze, która jakby dostała szansę od losu na przeżycie swojego życia od nowa. W zasadzie nie sama para, bo ich miłość także, i nawet Warszawie się poszczęściło, że ten zegarek, kalendarz, że to się cofnęło o ileś tam lat. I taka nowa karta się otworzyła, nowa szansa na to, by jeszcze odmienić bieg rzeczy, by przyjrzeć się swojemu dotychczasowemu życiu, by zobaczyć, że zawsze może być gorzej, a może jednak nie.

Głównymi bohaterami są Grażyna i Ludwik, którzy mają za sobą pięćdziesiątą rocznicę ślubu. I tak jakoś im się to życie wiedzie, a tu pewnego ranka się budzą, i coś jest nie tak. No młodsi są jacyś, trochę mniej zakonserwowani, gdzieś się budzą, w zasadzie nie wiedzą gdzie i ta rzeczywistość, co ich otacza, to jakby taka trochę wyjęta… no nie wiadomo, skąd? Najgorsze jest to, że są młodsi, cofnęli się w czasie a jednak pamiętają, jak wygląda ich „prawdziwe” życie, wiedzą, co do czego prowadzi, a jednak utknęli w czymś czego nie do końca są świadomi. I o tym zagubieniu w życiu, które przeżywa się po raz drugi wiedząc, jak skończyło się to za pierwszym razem, jest Jak zawsze.

W sumie obawiam się tego, że jednak trochę nastawiłam się na to, że pan Miłoszewski ma jakiś poziom, w sensie to, co pisze, utrzymuje się na jakiejś górnej półce, i to jest dobre ponad wszystko, co się do tej pory przeczytało. I tu muszę przyznać, że na początku byłam trochę zawiedziona, że jednak tu nie ma trupów, zabójstw i tym podobnych strasznych rzeczy, za którymi tęskniłam. Byłam rozczarowana także swoją własną postawą, że oto przyzwyczaiłam się do jednego stylu pisania i innego za żadne skarby nie przyjmę. Ale później popatrzyłam trochę na okładkę. Na te piękne „pocztówki” związane z Warszawą, następnie wpadłam na jakieś zdanie trafione w punkt i trochę mi się punkt widzenia odmienił.

Znaczy tak. Jak zawsze rządzi się własnymi prawami, które albo się od początku zaakceptuje i wtedy lektura książki będzie przyjemnością, bo to naprawdę sama dobroć jest, różna od tego co pan Zygmunt do tej pory wypuścił, ale jednak wciąż utrzymująca się na dobrym poziomie, albo będzie się mówiło pod nosem caly czas „nie no, to nie to” i wtedy to książkę możecie odłożyć, bo nic z niej nie zrozumiecie.

Trochę przewrotna, trochę ironiczna, a na pewno taka, jakiej dotąd nie czytaliście. Choćby z ciekawości warto po nią sięgnąć, bo przecież wiadomo, że nie wszystko się wszystkim musi podobać. Przy okazji łatwo idzie dojść do jednego: nigdy więcej myśli o tym, by cofnąć się w czasie i pozmieniać kilka rzeczy. Bo to jednak trochę bagno jest, obudzić się X lat wcześniej. Wiedząc, że to co było już nie wróci i ogólnie to ja się z tego cyrku wypisuję.

Jak zawsze nie jest jak zawsze.

Za przedpremierowy egzemplarz książki dziękuję

Czytaj dalej

Uzbierało mi się na regale książek, które przeczytałam, ale o nich nie napisałam. Nie dlatego, że są jakieś wybitnie złe, ani nie dlatego, że tak mi się podobały, że nie umiałam swoich myśli ubrać w słowa. Odkładałam je na „później”, wtem przychodziła inna książka, pisałam o niej z radością, a tamta jakoś się w pamięci odsuwała na dalszy tor. Dlatego pomyślałam, nie wiem czy poprzecie, że to taki dobry podsumowujący pomysł na napisaniu o kilku z nich za jednym razem.

Skaza, Zbigniew Zborowski

Jak to w kryminale bywa, na samym początku dochodzi do morderstwa. Ginie młoda kobieta, doktorantka Zakładu Fizyki Jądrowej. Dlaczego zginęła, to właśnie pytanie zadaje sobie policjant po przejściach, bo przecież serie kryminalne lubią bohaterów po przejściach, którzy mają swoje powody do swoich dziwnych zachowań. Im dalej w las, tym okazuje się, że to morderstwo, które się wydarzyło, to chyba ma coś wspólnego z jakimś odkryciem przedwojennego polskiego naukowca. I tak jakoś serio chyba nie wiem, co powiedzieć, bo oczywiście przeczytałam, nawet dobrze mi się czytało, ale jakoś zupełnie bez polotu. Historia nie wciąga, nie miałam „ciśnienia” na to, żeby odkryć kto tego dopuścił, bohaterowie mnie denerwowali, ten główny w szczególności, i zupełnie nie przejęłam się tym, że książka się skończyła. Polecić, czy nie polecić – oto jest pytanie, a ja bym tu powiedziała: czytacie na własną odpowiedzialność. Nie ma efektu WOW, ale może to już moja wina, że mi się nie podoba, bo przeczytałam rzeczywiście dobrych kryminałów bardzo dużo?

Siedź cicho, Brad Sparks

Ta książka podobała mi się chyba najbardziej, mimo trochę oklepanej fabuły – oto bowiem głównym bohaterem jest sędzia, któremu… porwano dzieci. Mężczyzna ma je niby odebrać ze szkoły, bo „to jego dzień”, ale dostaje sms-a od żony, że zrobiła to ona. Wraca do domu, a tam okazuje się, że nie, żona wcale ich nie odbierała, więc… Kto to zrobił? Czy chodzi o jakąś prowadzoną przez niego sprawę? Czego mogą chcieć porywacze?? Czy im coś grozi?? Autor zaskakuje, jego styl pisania wciąga, czyta się pochłaniając stronę za stroną, a nim się człowiek ogarnie, książka się kończy a na ustach pozostaje jedno wielkie W O W . Znaczy ja na przykład zupełnie nie spodziewałam się zakończenia, rozwiązania sprawy, dlatego byłam bardzo zdziwiona także tym, jak ludzie potrafią być dwulicowi i jak bardzo dużo są w stanie zrobić dla pieniędzy. Więcej nie zdradzę! Lećcie jednak czytać, bo to jest naprawdę super powieść, idealna na jesienne, długie, wieczory. (Tylko nie zdziwcie się, jak spędzicie nad nią pół nocy, ot, efekt uboczny).

Przejęzyczenie. Rozmowy o przekładzie, Zofia Zaleska

Wielkie nadzieje miałam odnośnie tej książki, bo wszyscy ją chwalili. Pomyślałam, że „moja” tematyka, że na pewno mi się spodoba. No i nie do końca się tak stało, z różnych powodów. Tłumacze, co prawda, dzielą się tu swoim doświadczeniem, opowiadają jakie były ich początki, opowiadają jakieś śmieszne anegdoty, ale w pewnym momencie zaczęło mi czegoś brakować. Powielane schematy rozmów, w zasadzie kręcenie się wokół tego samego tematu, rozważania, które może w pewnym stopniu są interesujące, ale nie wiem czy koniecznie dla osób, które decydują się po tą książkę sięgnąć. Sama czytałam ją bardzo długo, bardzo wolno, bo też nie byłam w stanie wszystkiego przyswoić na raz. Porzuciłam ją gdzieś w połowie, i szczerze – dokończyłam tylko po to, by móc z czystym sercem napisać, że jakoś niekoniecznie przypadła mi do gustu. A szkoda.

Pikantne historie dla pendżabskich wdów, Balli Kaur Jaswal

Nikki, główna bohaterka, jest córką indyjskich imigrantów. Kobieta wyznaje bardziej zachodni tryb życia, dlatego mimo słów sprzeciwu ze strony rodziny, pracuje jako barmanka w Zachodnim Londynie. Pieniądze jednak nie rosną na drzewach, a jako, że widzi na tablicy ogłoszenie odnośnie pracy jako nauczycielka kreatywnego pisania w ośrodku w samym sercu zamkniętej londyńskiej społeczności imigrantów z Pendżabu, chętnie się tego podejmuje. Na miejscu okazuje się, że sihilijskie wdowy trochę opacznie rozumieją owe „kreatywne pisanie”, bo im raczej chodzi o pisanie jako o... umiejętność (albo jej brak) poruszania długopisem po kartce, a nie o pisanie „kreatywnych powieści”. Jeszcze szybciej okazuje się, że kursantki zawsze stały w cieniu jakiegoś mężczyzny – męża, brata, ojca, a to, że biorą udział w tych zajęciach, to jakiś sposób odskoczni i w końcu zadbania o samą siebie.

Szczerze to nie wiem, co myśleć o tej książce, pewnie dlatego o niej nie pisałam – jest humorystyczna, trochę ironiczna, tak samo jak główna bohaterka, ale czy jakoś dobrze spędziłam przy niej czas, tego nie wiem. Sama tematyka, mowa o uniezależnieniu kobiet od mężczyzn, zetknięcie się dwóch tak bardzo od siebie różnych kultur, to było ciekawe. Zawsze inaczej czyta się o obcej kulturze, bo można się dowiedzieć czegoś ciekawego. Każda z bohaterek przeszła coś ciężkiego, każda miała trudne doświadczenia, każda żyła w cieniu „kogoś”. Lekcje były dla nich szansą na nowe życie, chociażby przez dwie godziny w tygodniu. Dobra to może książka, ale jakoś nie porywa, a o tych „historiach” szybko się zapomina. A szkoda.

Dzisiaj skończyłam oglądać #Mindhuntera i chociaż już pisałam o nim w #obejrzajkach to pomyślałam, natchniona, że chyba coś jednak o nim napiszę, bo warto, bo zasłużył i bo powinnam pisać abstrakt do pracy magisterskiej a wiadomo, że wszystko lepsze od nauki ;)

A Wy macie jakieś książki, jakieś takie zakalce, o których cokolwiek powiedzieć, nawet dwa słowa, to trudno? ;)

Czytaj dalej

Nie wiem, czego się spodziewałam po tej książce, wydaje mi się, że do jej przeczytania zachęcił mnie przewrotny, niewiele mówiący tytuł, jak i fakt, że ten opis, co był na okładce, to był nawet intrygujący.

Czy dostałam to, czego chciałam – nie wiem. Czy jednak się zawiodłam? W żadnym wypadku.

Ogólnie rzecz biorąc wszystko dzieje się w prężnej korporacji, której pracownicy jakby nie mogą się ze sobą dogadać, a to wszystko przez wydumanego nieco szefa, Rafała, któremu wydaje się, że postradał wszystkie zmysły. Wyniki firmy spadają, pracownicy są mniej efektywni, a jedynym sposobem, by odmienić taki bieg rzeczy to… wyjazd integracyjny. Nikt się nie cieszy, nikomu się ten pomysł nie podoba, nikt też jednak nie jest w stanie się od takiego wyjazdu wymówić. Dlatego też pewnego poranka wszyscy pracownicy stawiają się w umówionym miejscu, prężni i gotowi, jednak czy są gotowi na to, co r z e c z y w i ś c i e się tam wydarzy?

No oczywiście że nie, skoro wszystko kończy – albo zaczyna się – przypadkową śmiercią ;)

Hodowca świń to taka przewrotna opowieść o złym szefie i podwładnych, którzy nienawidzą swojego szefa, ale jednocześnie poza narzekaniem na niego między sobą nie robią zbyt wiele, by się go pozbyć albo wpłynąć na jego zachowanie. Oczywiście dużo zrobić nie mogą, bo jednak praca, bo rodzina i bo pieniądze, ale gdyby chcieli – tak mi się wydaje – coś by ruszyć mogli. Tu jednak obwiniają go za swoje życiowe niepowodzenia, obarczają winą za rzeczy na które nie ma wpływu, napuszczają jeden na drugiego, robią się gorsi od niego samego, a jednak wciąż w tym wszystkim trwają.

Z kolei wyjazd integracyjny – och, ile się o takich wyjazdach nasłuchaliśmy albo naoglądaliśmy, co się tam nie dzieje, to też wiemy, dlatego trochę byłam przygotowana na rozwój sytuacji ale tak jakby i mnie to chyba wszystko przerosło. Wyjeżdżają bowiem do wioski zabitej deskami, szef odbiera im telefony, jedzenie – wszystko to, co ze sobą mają, i tak jakby: zaczyna się gra. O przetrwanie – w dosłownym słowa znaczeniu, bo bez jedzenia, i innych środków potrzebnych do życia łatwo jest popaść w paranoję. I jeszcze bardziej skakać sobie do gardeł.

Mam wrażenie, że to taka przerysowana opowieść o wielu korporacjach, w których szefowie stwarzają postrach dla pracowników, którzy – nawet przerażeni – nie mają zbyt wielkiego pola do popisu, bo jednak potrzebują tej pracy i tych pieniędzy wpływających co miesiąc na konto. Przy tym wszystkim Hodowca świń wprowadza trochę śmiechu, ironii, bo przecież tylko śmiech nas uratuje. Książka wciąga – choć może nie od pierwszych stron, bo tam miałam mieszane uczucia, które dopiero zniknęły jak wszyscy wyjechali na ten obóz przetrwania, później jest tylko lepiej.

Zakończenie powala na łopatki swoją niedomyślnością na przykład, i mi się bardzo spodobało. Wyrwane z kontekstu, poza wszelkimi barierami – a jednak co się człowiek uśmiał, to jego.

Za egzemplarz książki dziękuję

Czytaj dalej

Kolejna porcja obejrzanych przeze mnie seriali, które na pewno – moim skromnym zdaniem – warto obejrzeć, i na przykład jeśli nie macie zbytnio planów na jesienne wieczory, to ja już je Wam znalazłam. Oczywiście nie musicie mi dziękować :)

WHITE GOLD

White gold to taka cudowność z Edem Westwickiem, której do końca nie rozumiem, znaczy nie rozumiem tego, że to oglądałam i mi się to w pewnym sensie podobało. Główny bohater pracuje bowiem w firmie produkującej okna, to jest – zakładającej te okna ludziom. Musi je sprzedawać: umie to robić, robi to dobrze, kłamstwo mu nie straszne, ogólnie nie wie, co to są wyrzuty sumienia, chodzi o prowizję, kasę i czasem też (albo przede wszystkim) o seks. No i tak sobie do pewnego momentu żyje w tej bańce, unikając problemów (choć wydaje mi się, że tyle tej siły w to unikanie wkładał, że lepiej byłoby z nimi walczyć), a później oczywiście wszystko pierdu robi jedno wielkie, i się rozsypuje to jego życie na milion kawałeczków. Mimo tych pewnych niedociągnięć, może niedomówień, jest Ed Westwick (rozbrajająca scena w pierwszym odcinku, zupełnie polecam), lata 70/80 i Wielka Brytania. Sama mam mieszane uczucia, mimo że obejrzałam wszystkie odcinki, bo podobało mi się, owszem, ale jakoś żeby tak oglądać nieprzerwalnie, to nie za bardzo. Warto obejrzeć choćby dla wyrobienia sobie własnej opinii ;)

MINDHUNTER

Mindhuntera ogólnie zaczęłam oglądać wtedy, kiedy wszyscy opłakiwali to, że już kończą. Niech to świadczy o moim ogromnym wyczuciu czasu. Niemniej to jest moją przewagą, więc niech oni czekają biedni na kolejny sezon. Ja porozkoszuję się jeszcze połową odcinków, które są przede mną :D Ogólnie chodzi tu o to, że dwójka bohaterów – dwaj agenci FBI, chcą zmienić spojrzenie policjantów na ich własną pracę. Wydaje im się, że psychologia jest ważną dziedziną, dzięki której mogliby zrozumieć to, co powoduje psychopatami, co popycha ich do wyrządzania krzywd swoim ofiarom, no po prostu mogliby wejść – czysto teoretycznie – w ich umysły i dowiedzieć się, co tam się dzieje. Ale policjanci, na samym początku nawet ich przełożeni, są do tego pomysłu sceptycznie nastawieni. Bo psychologia, bo policja, bo to się nie godzi. Holden Ford i Bill Tench robią więc objazd po kilkunastu miasteczkach, nawracają policjantów i rozmawiają z psychopatami. I to jest tak bardzo super zrobione, że mimo prawie nijakiej akcji – no bo nie ma tu pościgów z bronią, śledztw czy miejsc zbrodni, ogląda się to z efektem wow na buzi. Bo to tylko psychologia i gdybanie. Mądre rozmowy, ciekawe zagadnienia i wyciągane wnioski. Bezbłędne ujęcia, muzyka, i aktorzy, z którymi co prawda wcześniej nie miałam do czynienia, ale serio wow. Dawno nie oglądałam niczego tak dobrego, mam nadzieję, że w następnej połowie odcinków nie zaznam rozczarowania. NO OBY. Czy ktoś się w ogóle orientuje, kiedy kolejny sezon?

Aktualnie zaczęłam jeszcze pierwszy sezon Stranger Things, ale jestem po trzech odcinkach i mam totalnie mętlik w głowie, więc nie wiem, czy uda mi się obejrzeć wszystko czy jednak nie.

Zdjęcia pochodzą z imdb.com. Klikając w tytuł serialu przeniesiesz się do obejrzenia jego trailera.

Czytaj dalej

Emilia postanawia odmienić swoje życie. Zaczyna z grubej rury – rezygnuje z kariery wróżki, wstępuje do chóru kościelnego, a na dodatek decyduje się pomóc w rodzinnej firmie, połączeniu pralni z… zakładem pogrzebowym. Gdzieś w kącie głowy kołacze jej się pomysł o własnym interesie, teraźniejszość jednak jest bardziej angażująca: ta praca, która miała być tymczasową zabiera dużo energii, klienci (nawet ci zmarli) są problematyczni, a pikanterii dodaje fakt, że ten męski but, to on pojawia się w dziwnych miejscach .

Takiej książki właśnie potrzebowałam. Wróżka mimo woli wpasowała się idealnie w panującą za oknem szarugę, która zachęcała i robi to nadal, do zrobienia litrowego kubka herbaty, przykrycia się kocem po same uszy i niewychodzenia z tej fortecy przez co najmniej kilka dni. Pewnie to jest jeden z powodów, przez które pochłonęłam ją w dwa, nawet niecałe, wieczory. Ot, to tyle, jeśli o zachętę.

A tak serio, to bardzo pogmatwana, przepełniona ironią opowieść, która wielokrotnie doprowadziła mnie do łez. Główna bohaterka, Emilia, jest wróżką. A w zasadzie była, bo doszła do wniosku, że to już nie dla niej, że ona potrzebuje jakiegoś porządnego zajęcia, a nie takiego gdybania i bawienia się losem innych. Wydaje jej się, że praca w firmie swojego ojca trochę jej pomoże, odnaleźć swoją ścieżkę, ale drodzy państwo, co tam się dzieje w tej firmie, w tym domu pogrzebowym… No ci klienci wariują, ich rodziny odchodzą od zmysłów, buty się pętelętają, ciała zamieniają, a tu jeszcze ktoś organizuje w nocy jakieś dziwne happeningi na cmentarzu.

Bohaterowie, każdy „z innej parafii”, mają pomieszane w głowie równo. Wplątują się w coraz to nowe akcje, w których udział zupełnie zaprzecza temu, co mówią wcześniej albo później, oczekują od życia dziwnych niestworzonych rzeczy, a później, jak coś się dzieje nie tak, jak powinno, to nie ukrywają zdziwienia. Nie znajdziemy tu poważnego podejścia do pogrzebów, odejścia bliskich. Nie dopatrzymy się tu żadnych życiowych mądrości, z których można by czerpać garściami. Bohaterowie podchodzą do swojego życia z odpowiednią dozą humoru, która sprawia, że niezależnie od wielkości bagna, w które wejdą, zawsze na ich twarzach gości uśmiech. Są naiwni, głupi, to, co robią często serio woła o pomstę do nieba. Są odrealnieni, tak samo jak świat, w którym żyją. Takie rzeczy się przecież nie dzieją (a przynajmniej my o nich nie wiemy).

Przy tym wszystkim, co napisałam wyżej, Wróżka mimo woli to bardzo przyjemna, radosna książka, idealnie wpasowująca się w moment Halloween i tej szarości za oknem. Czyta się ją szybko, bo jest napisana w formie pamiętnika, dużo się śmieje i przejmuje się od bohaterów to fajne podejście do życia. Humorystyczne. Bo czasem tylko śmiech nas uratuje.

Dlatego polecam, bo mimo że ta książka w zasadzie jest… o niczym, to i styl pani Zdunek, i bohaterowie, to wszystko jest takie spójne, radosne i kochane, że chce się czytać. Tak po prostu. Dla samego czytania i miłego spędzania czasu.

Premiera książki: 8 listopada 2017

Za możliwość przedpremierowego przeczytania książki dziękuję

Czytaj dalej

Na recenzję tej książki zdecydowałam się dlatego, że skusił mnie swój opis. Trudne dzieciństwo bohaterki, historia niejako oparta na faktach, pomyślałam: czemu nie. I choć książkę przeczytałam – znów – w jeden dzień, nie jestem do niej do końca przekonana.

Historia zaczyna się w momencie wypadku samochodowego, w którym udział bierze nasza bohaterka. Wszyscy myślą: wypadek, wpadła pod pędzący samochód, kierowca poniesie za to odpowiedzialność. Nikt nie pomyślał, że to próba samobójcza, nikt nie pomyślał, że ta rudowłosa dziewczyna z koszykiem truskawek w rękach wpadła pod ten samochód niejako celowo. Młoda kobieta ląduje w szpitalu, tam na swojej drodze spotyka dwóch znajomych lekarzy, i w zasadzie wszystko idzie nie tak, jak powinno.

Z jednej strony wydaje mi się, że rozumiałam zamysł i pobudki autorki do treści tej książki. Po przeczytaniu kilkudziesięciu stron powoli jednak traciłam rezon w tym, co się tam dzieje, pod koniec – zupełnie nie wiedziałam, o co tam chodzi. Może czytałam za szybko, może na siłę doszukiwałam się tego niepasującego ogniwa.

Mówiąc krótko, tworzysz własną rzeczywistość, próbując zapełnić nią pustkę w swoich potrzebach emocjonalnych. Mylnie interpretujesz poziomy relacji i zachowania innych ludzi względem ciebie. Dokonujesz nadinterpretacji faktów, dopasowując je do swoich oczekiwań.

Niewątpliwie, główna bohaterka miała trudne dzieciństwo, które położyło się śladem na jej teraźniejsze życie. Długi, problemy, dysfunkcyjna w pewnym stopniu rodzina, to wszystko doprowadziło bohaterkę do tej początkowej sytuacji, z której wyszła obronną ręką. Wszystko to, co stało się później, ta szansa – jakkolwiek dziwna by nie była – to była szansa na zmianę życia.

I tego w zupełności nie neguję. Wszystko to, co Agata robiła, każda decyzja przez nią podjęta miała jakieś odniesienie w przeszłości. Niemniej wydaje mi się, że ta cała historia miałaby inny wydźwięk, gdyby autorka zdecydowała się na mniej potoczny język, jakiego w całej książce używała. Narracja, jaką wybrała, z jednej strony dawała wielkie pole do popisu, z drugiej zaś momentami źle mi się to czytało, nie byłam sobie w stanie niektórych rzeczy wyobrazić, trochę było oderwane od rzeczywistości.

Wciąż, Przypadki Agaty W. to postawiony krok do przodu, jeśli idzie o mówienie, pisanie o tematach tabu, jakimi często jest przemoc w rodzinie i ogrom problemów, które spadają na człowieka. A my wstydzimy się o tym mówić, wydaje się nam, że jesteśmy gorsi. Trzeba jednak pracować nad sobą, podjąć kolejne szanse, jeśli los zrzuca je pod nogi, i przynajmniej próbować walczyć o dobre jutro. A to bohaterka tej książki robiła, za co wielkie dzięki ;)

Lektura na pewno warta przeczytania, nie obiecuję jednak, że spodoba się każdemu.

Za możliwość przedpremierowej lektury książki dziękuję Autorce.

Czytaj dalej

Internet to cudowne miejsce. Oferuje nam wiele możliwości rozwoju, daje szanse na odkrywanie nowych hobby, daje szansę na pracę – wszystko to możemy robić, nie wychylając głowy zza ekranu komputera. Możemy zamówić pizzę, książki, zakupy jedzeniowe. I to jest wspaniałe. To jest cudowne. Ta ilość możliwości. Można przepaść, zachłysnąć się i mieć problemy z odróżnieniem życia realnego od wirtualnego.

Internet to też miejsce, w którym wszyscy czujemy się bezkarnie. Bo chowamy się za pseudonimami, za „anonimami”, bo przecież nikt nie wie, gdzie siedzimy przed tym komputerem, bo możemy udawać kogoś kim nie jesteśmy. I to już nie jest fajne.

Za przewinienie w życiu „realnym” trafimy do sądu. Nasze postępowanie osądza sędzia, prawnicy – osoby do tego powołane. One tym się zajmują. Ale wydarza się to w jednym pomieszczeniu, w towarzystwie kilku osób. W internecie sądem jesteśmy my sami, użytkownicy. To my, ludzie, osądzamy, nie mając do tego najmniejszego prawa.

Jon Ronson w swojej książce „#Wstydź się” przytacza osobiste historie osób, którym w jakiś sposób – mniej lub bardziej przypadkowy – podwinęła się noga w internecie (i nie tylko). Opublikowali coś nieświadomie, nie myśląc o konsekwencjach, wyciekło zdjęcie którego w pierwotnym zamierzaniu nikt nie miał zobaczyć, albo podpisali swoim nazwiskiem coś, co w zasadzie nie było ich własnością, dziełem. Popełnili błąd – mniej lub bardziej nieświadomie, są ludźmi, zdarza się. Tyle, że w każdym z wymienionych przez autora wypadków, ocenianiem zajął się nie sędzia na sali sądowej, a właśnie użytkownicy internetu, doprowadzając do linczu, który niejednokrotnie doprowadził do tragedii o wiele gorszej niż ta, która się wydarzyła.

Jako oskarżonemu przysługują ci podstawowe prawa. Masz swój dzień w sądzie. Kiedy oskarżają cię w internecie, nie masz żadnych praw.

Also

W internecie mamy władzę nawet wówczas, kiedy w prawdziwym życiu bylibyśmy bezsilni.

Choć przypadek Justine Sacco jest jednym z wielu opisanych przez Jona przypadków, najbardziej zapadł mi w pamięć, pewnie dlatego, że omawialiśmy go na zajęciach. Oto bowiem nasza bohaterka, wsiadając na pokład samolotu odlatującego do Afryki umieściła tweeta:

Dodała go, wyłączyła telefon i udała się w trwającą jedenaście godzin podroż. Wówczas wywołało się piekło. Komentarze, specjalne hasztagi na twitterze, szok i oburzenie nie tylko ze strony obcych, podsycających sytuację ludzi, ale też ze strony współpracowników, szefów i rodziny. Nastąpił szał. Ludzie chcieli wiedzieć, czy wylądowała. Chcieli zobaczyć jej minę: w końcu rozpętało się piekło, a ona o tym nie wiedziała. Na Twitterze powstaje specjalny hasztag : #hasJustinelandedyet. Jedenaście godzin później bohaterka całego zamieszania ląduje, włącza telefon, a on wariuje.

Justine Sacco to moja pierwsza rozmówczyni, której życie zostało zrujnowane przez nas samych.

Abstrahując od samego faktu, czy powyższy tweet miał być prowokacją, a może żartem, co się stało – się nie odstanie. Justine została zniszczona, nie dostała prawa głosu, nie była się w stanie obronić. Odwrócili się od niej znajomi, została pozbawiona pracy, okej, może strzeliła sobie w stopę. Ważne jest to, że – jak wyżej wspomniałam – internauci dokonali na niej linczu, zniszczyli ją, jednocześnie kreując swoją własną wersję jej osoby.

Pisząc „żyjemy w czasach kiedy…” czuję się strasznie staro, co nie zmienia faktu, że to prawda: żyjemy w czasach, kiedy „zawstydzanie w mediach społecznościowych jest gorsze”. Bo, jak powtarzam wielokrotnie, tu nie jesteśmy się w stanie obronić. Jeden lajk, a nawet jedno udostępnienie może zmienić bieg rzeczy, czasem zupełnie przez przypadek.

[…] Wydaje mi się, że naprawdę dziwnie do tego podchodzisz. Należysz do bardzo nielicznej grupy osób, które używają na Twitterze swojego prawdziwego imienia i nazwiska jako nazwy użytkownika. Kto tak postępuje? Dlatego twoje motywy wydają mi się trochę podejrzane, Jon. I właśnie dlatego twierdzę, że twoje konto służy ci do zarządzania marką „Jon Ronson”.

Dlatego „#Wstydź się” według mnie jest bardzo wartościową pozycją, którą powinien przeczytać każdy, kto korzysta z mediów społecznościowych, każdy, komu zdarzyło się kogoś powierzchownie ocenić tylko przez pryzmat jednej rzeczy, aż w końcu każdy, komu zdarzyło się napisać i udostępnić coś kontrowersyjnego. Bo, tak naprawdę, nie znamy dnia ani godziny, kiedy nasze życie może stać się piekłem. Zupełnie bez powodu, bez przyczyny – bez możliwości obrony.

Przeczytajcie tą książkę, bo naprawdę warto.

Czytaj dalej